Vegetariër? Ik ben niet te verleiden.

Ik kan me geen leven zonder dieren voorstellen. Wie niets met dieren heeft in zijn leven, die mist volgens mij een hele hoop. Maar sinds ik me als aankomend dierverzorger steeds meer onder de dieren bevind, groeit ook mijn dilemma. Want hoe kan het nou dat ik zoveel van dieren houd en toch geen vegetariër ben? Houd je eigenlijk wel echt van dieren als je ze ook opeet? Dieren kan ik niet missen in mijn leven. Vlees wel? Op mijn vraag wie van alle dierverzorgers op de stage vegetariër is, krijg ik geen enkel bevestigend antwoord. Schijnbaar houden we allemaal van dat malse stukje vlees bij de maaltijd. Een opluchting voor mij. Ik voel me nu minder schuldig, maar het dilemma blijft. Het gekke is dat ik niet eens zo’n vleesliefhebber ben. Ik eet het dan ook sporadisch. Ik ben meer wat je noemt een gelegenheidsvleesverslinder. Stoppen met vlees eten zou ik in principe makkelijk moeten kunnen. In principe. Als ik er eens goed over na denk dan mis ik mijn heerlijke gehaktschotels nu al. En wat stelt een gehaktschotel zonder gehakt nou eigenlijk nog voor? Mijn varkenshaasje en wienerschnitzel zou ik ook niet graag voor goed gedag zeggen. En smaakt een patatje nog wel zonder iets erbij? Ik zie me al een patatje mayo bestellen met een groenteburger. Nee, voor een lekkere vettige frikadel met heel veel mayonaise doe ik zelfs een moord.

Als single is vegetariër worden ook geen probleem. Je kookt één maaltijd en hoeft met niemand rekening te houden. Anders was dat met mijn vegetarische ex. 1 Week vegetarisch koken voor hem en normaal koken voor mij was nog te doen. Maar in week 2 had ik er al de balen van. Daarbij maakte hij het ook nog uit, net toen ik de zalmquiche op tafel wilde zetten waar ik anderhalf uur mee bezig was geweest. Ik heb de quiche met springvorm en al zo de vuilnisbak in gekieperd en gezworen om nooit meer op een vegetariër te vallen. Alle vegetarische gerechten die ik vol enthousiasme van mijn vegetarische zus kreeg toegestuurd, heb ik stuk voor stuk kapot gescheurd. En mijn ex die altijd vol trots zei dat ie vegetariër was, heb ik belachelijk gemaakt. Hij was allergisch voor vlees. Tja, als je er ziek van wordt, dan is de keus makkelijk gemaakt.

Ik weet nog dat mijn puberende zus besloot om vegetariër te worden. In de eerste week moest ze nog afkicken en betrapte ik haar toen ze stiekem uit de pan met een heerlijk vleesgerecht snoepte. Daarna heeft ze dat nooit meer gedaan. Eerst at ze ook geen vis. Nu wel weer, want er bleef niet veel meer over. Dat begrijp ik echter niet. Een vis is toch ook een dier dat onder erbarmelijke toestanden gevangen en vermoord wordt. Als je het oprecht goed wilt doen, zorg dan dat je veganist wordt. Maar eerlijk is eerlijk, beter iets dan niets.

Maar hoe gaat dat dan als je besluit ‘van nu af aan word ik vegetariër’? Is dat net als stoppen met roken? Houd je eerst nog een week elke dag een BBQ? Of stop je acuut, terwijl je poseert voor de camera wanneer je je allerlaatste stukje vlees demonstratief in de prullenbak gooit? Ik weet het niet. Het is toch moeilijker dan ik dacht. Misschien raakt het me als ik naar de site [url=http://www.eetgeendierenleed.nl/]www.eetgeendierenleed.nl[/url] ga. Nee, helaas, hoe erg ik het ook allemaal vind wat ik daar zie en lees. Ik heb besloten om het maar eens twee weken te proberen en sla een dozijn van de nieuwe vleesvervanger Valess in. De foto op de verpakking oogt redelijk goed, maar smaakt het ook zo lekker als mijn ogen doen geloven? Of smaakt het naar een chemisch gefabriceerd goedje? Ik kan een kokhalsneiging niet onderdrukken als ik lees dat het gemaakt is van natuurlijke voedingsvezels uit zeewier, maar zet toch door. Het kan nog altijd erger, want de vleesvervanger quorn schijnt gemaakt te zijn van een schimmeleiwit van een soort paddestoelenplant.

Ik besluit om mijn vriend in de mailing te nemen zoals in het tv-spotje van Valess. De bleke stukjes vleesvervanger zijn gemaakt in de vorm van een kotelet. In 5 minuten bruinbakken en klaar is kees. Het bruin worden lukt echter niet zo gemakkelijk, of ligt dat weer aan mij? Na 20 minuten lukt het toch enigszins, maar desalniettemin kan het absoluut niet tippen aan een echt bruin gebraden stukje vlees. En waar is de jus? Het ruikt ook erg muf. Mijn vriend steekt zijn vork en mes in de plat uitziende schoenzool en het kauwgumachtige vlees verdwijnt richting mond. Vanuit mijn ooghoeken let ik op zijn gelaatstrekken. Zijn gezicht spreekt boekdelen. Hij staat op en kijkt in de ijskast of het bakje meelwormen voor ons huisdier er nog staat. Opgelucht dat zijn op vleeslijkende plak niet van gemalen meelworm is gemaakt, eet hij de rest op. Hij vindt het best lekker en hoewel het raar smaakt en ruikt, er apart uit ziet en zelfs rare geluiden maakt, gaat het er wat mij betreft ook wel in. Voor 2 weken welteverstaan.

Oké ik ben een zwakkeling. Ik eet vlees. Knuppel mij maar dood. Ik zal mijn leven beteren door wat vaker vleesvervangers in plaats van vlees te eten. Als semi-vegetariër draag ik dan toch een klein beetje mijn steentje bij en mijn schuldgevoel wordt enigszins de kop ingedrukt. En wie weet ooit. Ooit zal ik in mijn toekomstige carrière als dierverzorger vast nog wel iets meemaken waardoor dat knopje in mijn hersens zo getriggerd wordt dat ik acuut stop met vlees eten, zodat ik de rest van mijn leven genezen ben. Ik hoop gauw. Tot dan geniet ik nog lekker van mijn patatje met de o zo vieze vettige frikadel, die ondanks alle zooi die daarin zit meer lijkt op een stukje vlees dan Valess.