“Mijn mama Rita is gestorven…”
Het is Nieuwjaarsdag. Zonder gêne wandel ik het leven van mijn buurjongen in. Facebook, je kent het wel. Zijn mama is blijkbaar gestorven en de hele wereld mag het weten.
Rita was nooit erg geliefd bij mijn vader. Vanwege mijn vader zijn job als diensthoofd van de gemeentelijke groendienst was onze bel vaak een drukbezet speeltje voor klaagzuchtige mensen waaronder ook de buurvrouw haar man. Die stond regelmatig aan onze voordeur voor een boom die omgewaaid was even verderop. De man zat ook in de politiek en laat mijn vader nu net een hekel hebben aan mensen die aan politiek doen.
Hun kinderen waren erg alternatieve spring-in-‘t-velds en kwamen ons soms halen om een sneeuwman te bouwen. Soms, zeg ik, maar eigenlijk bedoel ik amper, want vanwege mijn vader zijn burenhaat zagen we onze buren eigenlijk nooit. De buurvrouw claxonneerde ook altijd erg luid naar iedereen die ze tegen kwam. Mijn vader kookte bijna bij het geluid, want haar claxon joeg de verzameling pimpelmeesjes en spechten in zijn weides weg. En dus zwaaiden we nooit terug.
“Rita toch niet! Ze was altijd in voor een babbel, ik zag haar gisteren nog in de Wereldwinkel.”
Ik scrol doorheen mooie woorden en herinneringen. Rita was thuisverpleegkundige, een bezig bijtje en een erg mooi mens als ik de reacties mag geloven. Wat een zonde dat we haar meden terwijl we maar zo dichtbij konden wonen, denk ik. En ook: wat kan er nu zo érg zijn aan gewoon een begroeting? Want zelfs dat deden we niet. De buurvrouw daarentegen bleef altijd maar claxonneren.
En meteen neem ik me voor om uit dit trieste nieuws een les te trekken. Voortaan krijgt iedereen van mij een begroeting. Omdat mensen niet zomaar zouden sterven. Voor Rita.
11 reacties
Mien · 9 januari 2015 op 07:58
Ik weet niet welke waaibomen er bij Rita in de buurt staan. Waaiden ze zo vaak om?
Bijzonder stukje. Met name de laatste alinea vond ik mooi. :yes:
troubadour · 9 januari 2015 op 08:30
Heb tweemaal gelezen om een reactie te kunnen geven. Toch lukt het me niet. Misschien is het wel erg goed wat je doet. Misschien is het wel experimenteel. Maar ik lees kromme zinnen en onbegrijpelijke gedachtenkronkels. Dat is des poedels kern, mijn antenne kan wel kapot zijn.
La_vie_en_rose · 9 januari 2015 op 15:52
Onbegrijpelijke gedachtekronkels…
Ligt dat niet gewoon aan het verschil in sekse? :p
Pierken · 9 januari 2015 op 13:47
Eerst maar eens afwachten of God niet chagrijnig wordt van al dat getoeter. Maar wellicht was het inderdaad een door je ouders opgelegd stigmaatje. Mooi om te lezen hoe je al mijmerend tot inkeer komt. Graag gelezen.
Berlijntje · 9 januari 2015 op 13:51
Hallo verdwaald liedje,
Ook ik vind je column soms lastig om te lezen, omdat de zinnen niet overal `lekker lopen´. Bijvoorbeeld bij het: `Soms, zeg ik, maar eigenlijk bedoel ik amper. ` Wellicht een idee om dan gelijk te schrijven dat ze amper voorbij kwamen.
Een ander voorbeeld: `Vanwege mijn vader zijn burenhaat.` Wat je bedoelt is: `Vanwege de burenhaat van mijn vader.`
Wellicht nog eens herschrijven?
Ik vind je boodschap namelijk erg mooi. Vooral de laatste twee zinnen. Ook de sfeer komt goed op mijn over.
arta · 9 januari 2015 op 14:48
Jouw stijl is zó Eigen, ik vind hem geweldig!
Yfs · 9 januari 2015 op 15:20
Ja, zowel leuk als mooi geschreven. Ik proef er een soort van “als het kalf verdronken is, dempt men de put” uit.
Er zijn inderdaad een paar zinnen die niet lekker lopen, maar daar ga ik niet meer over zeuren, omdat ik nu weet dat we hier met een Belgische inslag te maken hebben.
Leuk dat van die pimpelmeesjes en spechten!
Met plezier gelezen!! :yes: :rose:
La_vie_en_rose · 9 januari 2015 op 15:51
Benieuwd of Meralixe (Vlamingkenner) kan beamen dat het kromme zinnen zijn, of dat het gewoon aan onze h(g)eerlijke taal ligt. Schijnbaar is er toch meer verschil dan “ge” en “nou” 🙂
Meralixe · 10 januari 2015 op 06:23
Hm… La-vie-en- rose, wat een eer. Er wordt gevraagd naar mijn persoonlijk advies! Maar helaas, ik moet U teleurstellen, ook ik zie kromme zinnen. Tuurlijk hebben wij Vlamingen een eigen manier van spreken en schrijven. Zo ‘koken ‘ wij wel eens van woede maar ik twijfel er aan of een Hollander daar ook last van heeft.
Meer dan drie jaar ‘werk’ ik reeds op deze site en … ik ben (waarschijnlijk) geëvolueerd. Aan mijn eigen schrijven werk ik verschrikkelijk hard om het kromme er uit te werken. Soms is het reeds voldoende een komma te plaatsen of een woord een andere plaats te geven om het ‘leesbare’ te verzekeren.
Dit gezwoeg heeft meerdere keren als resultaat dat dit dan ten koste is van de verteller in mij. Ik verlies de warmte en de eigenheid die de kern van mijn schrijven zou moeten behouden.
Dan moet ik nog zwijgen over de meer dan eens verschrikkelijke taalfouten die me al te vele keren te beurt gevallen zijn.
Er blijven aan werken is mijn enige oplossing. Ook de uwe? ?:-)
En he, VERTELLEN!!! Dat kun je!!! Laat ons maar vertrekken van uit die zekerheid. :yes:
Dees · 9 januari 2015 op 16:52
Ik vind je schrijven altijd erg puur. En als Groningse, maw ver van Vlaanderen opgegroeid, heb ik geen moment het gevoel kromme zinnen te lezen. Ik dein gemakkelijk en comfortabel met ze mee.
Mooi stukje, mooi voornemen.
Ferrara · 9 januari 2015 op 22:34
Voor mij zegt dit stuk hoe lastig het soms is de ingedruppelde zaken uit je jeugd los te laten. Ik herken er wel iets in.