Vergane glorie van het witte doek.

Enkele weken geleden keek ik naar de Oscaruitreiking.
Ik vind het als gepassioneerd filmliefhebber schitterend om zoveel sterren bij elkaar in een ruimte te zien en dat heeft niets te maken met al die lekkere wijven.
De jaarlijkse Academy Award uitreiking werd voor de eenentachtigste keer gehouden.
Voor de duidelijkheid, kabelloze huishoudens of gewoon voor mensen die van duidelijkheid houden, even wat achtergrondinformatie:
de in 1927 ontworpen beeldjes worden sinds 1928 ieder jaar uitgereikt aan mensen die een opmerkelijke prestatie of bijzondere bijdrage hebben geleverd aan de wereld van de film. Ik vroeg mij af waar de naam “Oscar” eigenlijk vandaan komt.
De naam van het beeldje schijnt zijn oorsprong te hebben in een verhaal over de bibliothecaresse Margot Herrick,
die het beeldje sprekend op haar oom Oscar vond lijken. Haar oom vond van niet.
Ook dit jaar was het weer een feest van herkenning.
De ene na de andere megaster introduceerde met een ‘perfect smile’ de verschillende categorieën alvorens het daadwerkelijk uitreiken van het beeldje.
Het viel mij op dat sommige van deze acteurs en actrices zo vreselijk slecht acteerden en daardoor niet grappig waren of gewoon de plank missloegen.
Dat had naar mijn mening alles te maken met timing, maar uiteraard werd er hard om gelachen.
Andere acteurs of actrices wisten met het grootste gemak het publiek om hun vinger te winden, maar zij zijn dan ook niet voor niets de winnaars.
Sommige van deze dankbetuigingen vond ik an sich al Oscarwaardig.
Waarin Kate Winslet voor mij als duidelijke winnaar uit het Oscardebat kwam.
Een ontroerend moment vond plaats toen de onlangs overleden Heath Ledger een Oscar kreeg voor zijn vertolking als the Joker in The Dark Knight.
Na een emotioneel betoog van zijn vader en zijn zus, hield menige ster het niet droog en ik wil graag geloven dat het echte tranen waren.
Ik vond het jammer toen ik hoorde van zijn dood.
Een groot acteur werd ons afgenomen. Iedere filmheld is natuurlijk een beetje van ons allemaal.
Hij was overigens niet de eerste filmheld die plotseling van een ‘is’ naar een ‘was’ staat transformeerde.
Velen van deze titanen zijn minder opvallend van het witte doek verdwenen.
Sommigen, zoals Mickey Rourke, vonden hun weg terug. Anderen lukte dat niet en zijn sindsdien gedoemd tot de drie euro dvdbak.
Vandaag passeren zij de revue.
Een eerbetoon aan deze iconen van het VHS tijdperk; de ondergeschoven kindjes van de dvdlade.
In sneltreinvaart, want dit was by far mijn langste inleiding ooit.
Vanwege de lengte beperk ik mij daarom tot de actiehelden.
Licht uit, spot aan:

Lorenzo Lamas, wie kent hem niet. Zoals hij op zijn Harley Davidson, met zijn wilde manen wapperend in de wind, over route 66 zweefde.
De natte droom van elke vrije vogel en shampoofabrikant.

Jean Claude van Damme, the musscles from Brussels. In een droom die ik jaren geleden had, highkickte ik hem na een kort maar hevig sparren de lokale Primera uit.
Ik heb mij een week lang trots gevoeld en negeerde de spierpijn.

Mickey Rourke, niet dus.

Laten we vooral Eric Roberts niet vergeten. Als deze man de hoofdrol in de Rockyfilms had gespeeld zaten we nu bij deel drieënveertig.
Wat is die man gedreven zeg, elke reclame pakt hij met beide handen aan.

Natuurlijk is daar Arnold Schwarzenegger, die een geweldige film heeft gemaakt met een tekst die op een post-it past.
Als je met zo weinig woorden zo overtuigend een robot kan neerzetten, dan mag je wat mij betreft de politiek in.
Alleen jammer dat vanwege zijn cyborgledematen het briefje steeds een propje werd. Wie weet welke one-liners hij nog voor ons in petto had.

Chuck Norris… Die Chuck toch.
De man is inmiddels een levende legende en duizenden uitspraken zijn inmiddels uit hem ontsprongen: Chuck Norris slaapt nooit, hij wacht.
Chuck Norris kan een paard naar de rivier leiden en hem dwingen te drinken.
Als Chuck Norris zich opdrukt, drukt hij niet zichzelf op, maar de aarde naar beneden.
Ik bedoel maar, hoe kan je zo’n man nou in de schaduw laten staan.

Last but not least. Mijn all time favourite: Steven Seagal!
Hij was ook zo iemand die…in menige film aanwezig was.
De Lucky Luke van de close combat.
Met zijn blote handen kon hij een vliegdekschip tot zinken brengen en eindigen met een zin als: Its nothing. Wat een nederige man.

Deze kleine selectie verdiende het om weer eens in de schijnwerpers te staan.
Misschien niet op het podium tijdens de Oscaruitreiking, maar dan toch op zijn minst in mijn stukje.