Verse Vis

“Verse vis, heerlijke verse vis!” En daar breken m’n trommelvliezen weer. Het is een godswonder dat ik nog niet doof ben gegild door dat viswijf. Waarom douwt ze geen paling in haar paardenmuil, dan houdt ze eindelijk eens d’r koeienkop. Ik ben er nog steeds niet achter wat voor schepsel ze is. Vis, doordat haar oren op kieuwen lijken. Paard door haar grote muil. Koe door haar kolossale lichaam. Varken door haar hoofd. Kikker door haar opgeblazen wangen. Rat door haar vette haar. Zeeleeuw door haar snor. Feit is in ieder geval dat ze alles behalve menselijk is.

Haar stemgeluid is ook overweldigend. Geen brandalarm kan daar tegen op. Sterker nog: met haar stem krijgt ze zelfs dat brandalarm nog stil. Het enige nadeel is dat je dan meteen een nieuw alarm moet aanschaffen.
Hoe raar het ook klinkt: ze is getrouwd. Wat? Getrouwd? Wie wil er nou met zo’n natuurramp trouwen? Dat is een levenslange marteling. Elke dag wordt je vergiftigd met bedorven vis op je bord. Je bent verplicht om op de grond te slapen, omdat mevrouw koe constant door het bed zakt. Elke dag ga je over je nek door die stank van die potvis, omdat ze niet in de badkuip past. Dus er zit niks anders op dan haar een paar keer per week naar de Noordzee te slepen. Elke dag hoop je dat ze ooit eens wordt verslonden door een bloeddorstige haai, maar helaas, mevrouw walvis spoelt steeds weer aan.

De seks is al helemaal een ramp. Je hebt nooit variatie in standjes. Hij moet altijd boven, want als hij onder zou gaan, dan blijft er niks meer van hem over behalve een hoopje botten dat daarna in een museum zou belanden tussen de dinosauriërs. Op het bordje staat dan: “uitgestorven diersoort: man van viswijf.”
Hoe dan ook, ze had een schat van een man. Hij had het een week met haar uitgehouden. Maar op een dag knapte er iets. Nee niet het condoom, want anders was de ramp van nog een generatie viswijfen niet te overzien. Nee, er knapte iets in zijn hoofd. Hij was zichzelf niet meer. Hij begon wartaal uit te slaan….verkeerd voorbeeld, want dat deed hij altijd al. Hij kon zijn vrouw niet meer vinden. Tja, dat is ook logisch als je bovenop haar zit. Alle katten die het waagde zijn tuin te betreden, smeet hij de groene afvalcontainer in. Nee, dat deed hij ook altijd al. Ach ja, maakt ook niet uit. Op een dag draaide hij gewoon helemaal door en knalde tegen een boom aan.

Nu ligt hij in coma. Die arme kerel. Ik weet al precies wat hij gaat zeggen als hij straks ontwaakt en het gezicht van zijn vrouw ziet: “Dokter! Geef me alstublieft een spuitje, ik wil niet meer lijden!” De dokter begrijpt er niks van. “Maar meneer, u bent net uit uw coma, u hoeft niet meer te lijden!” Arme dokter. Hij begrijpt niet dat verder leven met dat viswijf, lijden betekent.
Als ik de volgende dag op bezoek kom, is hij al wakker. En ik schreeuw meteen tegen hem: “Ren! Vlucht, voordat dat viswijf binnenkomt en op je gaat zitten!” Je had zijn gezicht moeten zien. Lijkbleek was hij en zijn ogen straalden angst uit. Hij draaide zich snel om en vloog door het raam. En daar lag hij dan beneden op de grond en achter me hoorde ik een sirene afgaan. Oftewel zijn vrouw die lag te huilen. Arm viswijf.
Hij is nu opgezet en staat toch in het museum: “uitgestorven diersoort: man van een viswijf”.