Versleten jas

Soms wenste ik dat alles hetzelfde was gebleven. Dat jij nog steeds dezelfde versleten jas droeg waarvan ik telkens zei dat hij aan vervanging toe was en dat jij me voor de zoveelste keer boos toe zou spreken op momenten dat ik het niet kon laten om weer op een overdreven tijdstip wankelend de slaapkamer te betreden. Jij was iemand van regels en ik was degene die ze maar al te graag overtrad. En toch belette ons dat niet om elkaar als enige gelijke te zien. Om samen te streven naar wat we alleen niet konden bereiken, en om te houden van, zelfs al dachten we elkaar soms te haten. Sommige gedachten komen plotseling, als een regenbui zonder wolken. Zo dacht ik dat mijn slaafsheid, mijn eeuwige loyaliteit aan onze liefde mijn eigen identiteit langzaam maar zeker vertroebelde. En zo kwam ik op de gedachte dat het beter zou zijn onze liefde in te ruilen voor andere, minder betekenisvolle liefdes, voor een nieuw leven, een nieuw te vormen identiteit. Het vertrouwde huis liet ik achter me en op een nog kaal en onvruchtbaar terrein bouwde ik een nieuw huis waarin ik een deur plaatste waar op een dag de liefde op een geschikter moment aan zou kunnen kloppen. Maar op die deur is tot op de dag van vandaag nog niet geklopt. En alle liefdes voor één nacht hebben hem maar al te vaak achter zich dicht geslagen.

Soms wenste ik dat ik op een eerder tijdstip na had leren denken. Dat ik jou niet voor vanzelfsprekend had genomen, en dat ik had geweten dat mijn wedijver met de liefde niet nodig zou zijn geweest als ik het gewoon had laten zijn wat het was. Biografen zouden me voor gek hebben verklaard als ze ook maar één dag mee hadden mogen maken hoe wij samen leefden. Psychologen zouden me afschrijven als destructief, impulsief. En voor de etiketten die ze op me zouden plakken zouden de vingers van twee handen nog niet genoeg zijn.

Vandaag hebben onze blikken elkaar nog eenmaal gekruist. Het was opzienbarend hoe goed je je rol speelde als vreemdeling. Het enige wat ik erover kan zeggen is dat ik je daar niet dankbaar voor ben, maar dat ik begrijp dat ik degene was die zich van jou heeft vervreemd en dat de ironie wil dat ik je daarmee tevens dezelfde rol heb toebedeeld. Het speet me te zien dat je afstand had genomen van je oude versleten jas. En ik vind het meer dan jammer dat ik vannacht weer op een overdreven tijdstip wankelend de slaapkamer zal betreden.

Soms wenste ik dat alles hetzelfde was gebleven.

En als het kon zou ik je je jas vandaag nog terug hebben gegeven.