Wat bij mijn leeftijd hoort is verliefd worden, hopeloos verliefd. Tot voor kort keek ik daar heel nuchter tegen aan; “ zo die lopende financiële zekerheid mag er best wezen”. Vervolgens stap je er brutaal op af en probeert ze voor je te winnen, in té veel gevallen met succes.
Maakt ook niks uit, je bent dronken en het feest gaat door. Echt verliefd was ik nooit, er waren wel projecten die ik serieus leuker vond. Meestal bij gebrek aan beter en er was altijd wel wat op aan te merken.
Ik ben ooit echt verliefd geworden op een gegeven moment, althans, ik dacht toen misschien dat ik het was. Het viel wederom tegen. Ik heb ook wel eens leuke projecten gehad. Waren wel van die iets te geëmancipeerde types die als je ook maar een beetje interesse toont of in een dronken bui met ze zoent ineens ‘verkering’ aan je komen vragen. Met mijn stomme kop trap ik er in en zeg ja. Echt verliefd was ik toch niet op ze. Dat wist ik toen natuurlijk ook al, maar dat zei ik niet tegen hen, puur uit eigenbelang. Ik wilde ze een kans geven mij te overtuigen. Het gemak dient de mens en de man de vrouw.
Altijd vond ik dus wel wat waardoor mijn liefde omsloeg. En wel als een boot vol vluchtelingen. Zoals die vluchtelingen was ook mijn hart op de vlucht voor gevaar op eigen terrein.
Daarom verdronken mijn vriendinnen en ik ons in de pure Martini en gaven we ons over aan het eerste, het beste zwemvest dat je uit de golven trok. Je moet het zien als een reddingsactie waarbij je iemand kopje onder duwt om zo zelf in leven te blijven. Na dat een aantal keer gedaan te hebben ging de nieuwigheid er vanaf. Je merkt dat je zwemvest de vrouwelijke maatschappij dient en neemt het hem niet kwalijk als hij uiteindelijk toch opgaat, en zakt voor zijn junior brevet C incluis ‘kopje onder’. Dan stoot je hem af naar een volgende hulpeloze en bedankt hem voor de genomen moeite.
Leuk geprobeerd dus voor the time being, maar ik ben geen liefdadigheidsinstelling. Ik merk, kort gezegd, dat ik wel toe ben aan de geneugtes van het gedeelde leven, maar mis ik dan het single zijn?
Maar bovendien en/of aan de andere kant: my body is not a temple… it’s an amusement park en zo het wil geschiedde…
11 reacties
KawaSutra · 19 augustus 2005 op 17:54
[quote]Ik ben ooit echt verliefd geworden op een gegeven moment….[/quote]
Verliefd op een gegeven moment? Dat is ook een manier om een man te typeren.
[quote]Het gemak dient de mens en de man de vrouw.[/quote]
Ik heb altijd wel gedacht dat het uiteindelijk de vrouw is die de man laat dansen. Een speeltje dat na verveling wordt weggegooid.
Wel eerlijk beschreven, ik ben benieuwd naar jouw verdere (levens)ervaringen. 🙂
ietje · 19 augustus 2005 op 18:42
je denkt tamelijk respectloos over ‘het project (?) man’; als ik het zo lees weet ik ook niet of je echt verliefd kunt worden; het klinkt allemaal zo hard, zakelijk en ongezellig! Ik hoop voor jou dat het stuk niet echt autobiografisch is, brrr
Bakema_NL · 19 augustus 2005 op 18:57
Klinkt als een tamelijk triest (niet in de zin van zielig) en leeg bestaan…….daar bestaan dus ook liefhebbers van, ieder zijn meug.
Troy · 19 augustus 2005 op 19:13
Tamelijk egocentrisch stuk. Zolang je een man als een “project” ziet, gaat het op het gebied van de liefde voorlopig nog niet wat worden met jou.
Cynisme viert hoogtij, niets mis mee, maar op de een of andere manier komt het niet echt uit de verf. Tussen de zinnen door lees ik frustratie. Maar daar is die Martini dan weer goed voor.
Slechte instelling: iemand onder water duwen om jezelf te redden. Zolang je niet loyaal kunt zijn naar een ander puur om jezelf te redden en een man (met tegenzin) in je leven “tolereert” om jezelf beter te voelen, hoop ik voor je (of beter gezegd voor de man) dat je nog een tijdje single blijft….
ps: ik ga er voor het gemak maar even vanuit dat dit schrijfsel autobiografisch is. Zoniet, dan heb je je goed ingeleefd;-)
klungel · 19 augustus 2005 op 20:54
Leuk geschreven.
Ik kan me voorstellen dat je zo tegen de dingen aan kijkt. Sommige mensen op deze aardkloot gedragen zich er naar om zo bekeken te worden. Je schrijft ‘Tot voor kort keek ik daar heel nuchter tegenaan’. Wat is er toen gebeurd dan? Misschien in de volgende column een antwoord op mijn vraag? 🙂
Geertje · 19 augustus 2005 op 22:00
[quote]Dat wist ik toen natuurlijk ook al, maar dat zei ik niet tegen hen, puur uit eigenbelang[/quote]
Behoorlijk respectloos om zo met andermans gevoelens om te gaan. En wat je geeft krijg je vroeg of laat terug. ‘What comes around, goes around’
De leegheid in je column is goed weergegeven. 🙂
Dees · 19 augustus 2005 op 22:56
De vrouw als de ‘klootzak’? Wel beeldend geschreven!
Ik snap alleen de laatste zin niet 😕
Ma3anne · 19 augustus 2005 op 23:32
Je hebt een soepele stijl van schrijven. Flink de vaart erin. Je cynisme vind ik goed te pruimen.
Louise · 20 augustus 2005 op 08:36
Hm, de man als project en een relatie wordt dan een fusie?
Je schrijft met snelheid en lekker bondig, maar het cynisme kwam wat mij betreft niet uit de verf. Ik miste de (figuurlijke) knipoog.
prikkels · 20 augustus 2005 op 12:00
Ik vraag me af hoe je er tegen over zou staan als een man jou als een vleesproduct zou zien dat voor de time being wel even te gebruiken is. Ben je dan ook zo blij?
Erg zwartgallige column. Op zich goed en vlot geschreven, maar behoorlijk respectloos en weinig zelfreflectie. Like God’s gift to man. BRRRRR
vanlidt · 20 augustus 2005 op 15:31
Nu hoef ik meteen nooit meer naar sex@the city of rozengeur@wodka lime te kijken… .
Dat is een compliment, overigens…. . 😀