Vetisjist

“Ik kan niet meer, Gerard. Echt, ik sta op springen.”
“Kom op, meisje, ik heb die hotdogs niet voor niks gekocht. Dat geweldige lijf van je kan het hebben. Ik vind je zó mooi.” Moeizaam gaat ze wat verliggen en reikt met haar arm, die inmiddels uit meerdere onderdelen lijkt te bestaan, naar het broodje. Liefdevol stopt hij het voedsel tussen haar vingers en kust haar op de lippen. De geur van het vette eten maakt haar bijna misselijk. Zuchtend neemt ze een hap.
[i]“Goedzo, liefje, heel knap”, moedert hij, haar weerzin negerend.[/i] Ze slijten hun dagen in regelmaat. Zijn regelmaat. ’s Ochtends krijgt ze haar sponsbad. Douchen lukt al heel lang niet meer. Ze kan met geen mogelijkheid meer uit bed komen. Minstens een uur laat hij de spons over haar deels donkerblauwe, huid glijden, elke dag met een andere heerlijke geur. Al wassend fluistert hij lieve woordjes, zonder te weten dat ze niet meer als zodanig tot haar doordringen. Alleen het woord ‘spons’ bezorgt hem al een stevige erectie. Doet hij het voor haar hygiëne, of voor zijn eigen genot?
[i]“Jouw lichaam is zo geweldig lekker groot”, kwijlt hij, haar borst sponzend.[/i]

Elke dag krijgt ze op gezette tijden haar maaltijden, die stapsgewijs steeds een maatje groter worden, net als zijzelf. Elke portie die haar lippen passeert lijkt hem zoveel plezier te doen, dat ze zelden moeite doet tot tegenstribbelen. Soms kan hij ook zo onredelijk boos worden. Dreigt haar te verlaten en dat risico kan ze niet meer nemen, dus propt ze die laatste twee borden er ook nog maar bij. Gerard zelf is echter een magere eter. Zijn taille is slanker dan haar enkel. Terwijl hij geniet van alle geneugten des levens, is het hare gereduceerd tot televisie, eten en wasbeurten.
[i]“Eet, alsof je leven ervan afhangt. Weet dat niemand anders, alleen ik, van je houdt.”[/i]

Als kind was ze al stevig, had een bril, sproeten en rood haar. Dé succesformule om gepest te worden. Al haar klasgenoten hadden vriendjes en vriendinnetjes, behalve zij. Ze was het varken van de klas, en geloofde uiteindelijk zelf dat ze geen vriendschap verdiende. In haar puberteit werd dat gevoel nog versterkt. Diëten, haarverf, niets hielp om haar minderwaardigheidscomplex te verminderen. Tot ze Gerard ontmoette. Ze was vijfentwintig en had zelfs nog nooit iemand gekust, maar hij vond haar prachtig en zij geloofde hem. Na een tijdje begon hij haar aan te zetten tot eten.
“Je bent te mager, schat. Ik wil nog veel meer Miranda om van te houden.”
Pizza, Chinees, frites, chips: Alles kon weer! Waarom light-produkten?
[i]“Heavy is heaven.”[/i]

Na een half jaar was ze veertig kilo aangekomen, kortademig, maar blij. Met zoveel liefde in het leven had je weinig meer dan eten nodig. Zelfs familie was totaal onbelangrijk, vertelde Gerard haar steeds. Ze konden over niets anders dan haar stijgende gewicht praten, dus werd alle contact verbroken. Een aantal maanden en tientallen kilo’s later kon ze de twee trappen naar buiten niet meer op en af. Gerard verdiende inmiddels zoveel geld met de verkoop van filmpjes en video’s dat hij zijn baan opzegde. Weer een jaar verder werd ’s ochtends opstaan een barrière. Het duurde niet lang tot ze totaal afhankelijk was. Ze had nu hele dagen de tijd om zich te bedenken dat haar leven bizar anders verliep dan ze gehoopt had.
[i]“Je hebt toch de televisie?”[/i]

Momenteel slijt Miranda haar dagen naakt in bed, met haar lichaam als surrealistische draperieën om zich heen gevouwen. Haar corpulentie als parasitaire wurgplant rond haar organen. Vetgemest, gefotografeerd en gefilmd door de man, die haar ooit zweerde geen ‘feeder*) te zijn.
Vluchten kan niet meer.
Hopen wel.
Op de dood.

[size=x-small]*) feeder- ook wel vet-fetisjist genoemd: persoon die zijn/haar partner aanzet tot overmatig consumeren om het uiterste qua gewicht te bereiken.[/size]