“Ik kan niet meer, Gerard. Echt, ik sta op springen.”
“Kom op, meisje, ik heb die hotdogs niet voor niks gekocht. Dat geweldige lijf van je kan het hebben. Ik vind je zó mooi.” Moeizaam gaat ze wat verliggen en reikt met haar arm, die inmiddels uit meerdere onderdelen lijkt te bestaan, naar het broodje. Liefdevol stopt hij het voedsel tussen haar vingers en kust haar op de lippen. De geur van het vette eten maakt haar bijna misselijk. Zuchtend neemt ze een hap.
[i]“Goedzo, liefje, heel knap”, moedert hij, haar weerzin negerend.[/i] Ze slijten hun dagen in regelmaat. Zijn regelmaat. ’s Ochtends krijgt ze haar sponsbad. Douchen lukt al heel lang niet meer. Ze kan met geen mogelijkheid meer uit bed komen. Minstens een uur laat hij de spons over haar deels donkerblauwe, huid glijden, elke dag met een andere heerlijke geur. Al wassend fluistert hij lieve woordjes, zonder te weten dat ze niet meer als zodanig tot haar doordringen. Alleen het woord ‘spons’ bezorgt hem al een stevige erectie. Doet hij het voor haar hygiëne, of voor zijn eigen genot?
[i]“Jouw lichaam is zo geweldig lekker groot”, kwijlt hij, haar borst sponzend.[/i]
Elke dag krijgt ze op gezette tijden haar maaltijden, die stapsgewijs steeds een maatje groter worden, net als zijzelf. Elke portie die haar lippen passeert lijkt hem zoveel plezier te doen, dat ze zelden moeite doet tot tegenstribbelen. Soms kan hij ook zo onredelijk boos worden. Dreigt haar te verlaten en dat risico kan ze niet meer nemen, dus propt ze die laatste twee borden er ook nog maar bij. Gerard zelf is echter een magere eter. Zijn taille is slanker dan haar enkel. Terwijl hij geniet van alle geneugten des levens, is het hare gereduceerd tot televisie, eten en wasbeurten.
[i]“Eet, alsof je leven ervan afhangt. Weet dat niemand anders, alleen ik, van je houdt.”[/i]
Als kind was ze al stevig, had een bril, sproeten en rood haar. Dé succesformule om gepest te worden. Al haar klasgenoten hadden vriendjes en vriendinnetjes, behalve zij. Ze was het varken van de klas, en geloofde uiteindelijk zelf dat ze geen vriendschap verdiende. In haar puberteit werd dat gevoel nog versterkt. Diëten, haarverf, niets hielp om haar minderwaardigheidscomplex te verminderen. Tot ze Gerard ontmoette. Ze was vijfentwintig en had zelfs nog nooit iemand gekust, maar hij vond haar prachtig en zij geloofde hem. Na een tijdje begon hij haar aan te zetten tot eten.
“Je bent te mager, schat. Ik wil nog veel meer Miranda om van te houden.”
Pizza, Chinees, frites, chips: Alles kon weer! Waarom light-produkten?
[i]“Heavy is heaven.”[/i]
Na een half jaar was ze veertig kilo aangekomen, kortademig, maar blij. Met zoveel liefde in het leven had je weinig meer dan eten nodig. Zelfs familie was totaal onbelangrijk, vertelde Gerard haar steeds. Ze konden over niets anders dan haar stijgende gewicht praten, dus werd alle contact verbroken. Een aantal maanden en tientallen kilo’s later kon ze de twee trappen naar buiten niet meer op en af. Gerard verdiende inmiddels zoveel geld met de verkoop van filmpjes en video’s dat hij zijn baan opzegde. Weer een jaar verder werd ’s ochtends opstaan een barrière. Het duurde niet lang tot ze totaal afhankelijk was. Ze had nu hele dagen de tijd om zich te bedenken dat haar leven bizar anders verliep dan ze gehoopt had.
[i]“Je hebt toch de televisie?”[/i]
Momenteel slijt Miranda haar dagen naakt in bed, met haar lichaam als surrealistische draperieën om zich heen gevouwen. Haar corpulentie als parasitaire wurgplant rond haar organen. Vetgemest, gefotografeerd en gefilmd door de man, die haar ooit zweerde geen ‘feeder*) te zijn.
Vluchten kan niet meer.
Hopen wel.
Op de dood.
[size=x-small]*) feeder- ook wel vet-fetisjist genoemd: persoon die zijn/haar partner aanzet tot overmatig consumeren om het uiterste qua gewicht te bereiken.[/size]
16 reacties
Mien · 24 juni 2009 op 07:45
Vette column.
Heftig zo’n vetsekte met z’n twee.
Jammer van de uitleg onder de column.
Was in mijn ogen niet nodig.
Mien
SIMBA · 24 juni 2009 op 08:25
Wat goed beschreven, ik zit hier gewoon een beetje misselijk te worden….
LouisP · 24 juni 2009 op 08:40
Hoi Arta,
ooit op tv er iets van gezien, maar toen was ik niet zo onder de indruk als nu bij je verhaal..
triestig..
groet,
Louis
axelle · 24 juni 2009 op 09:51
Ik vind ‘m walgelijk. Het idee.
Nice column. Je had ‘m niet vetter kunnen schrijven. 😀
Axelleeeee
Mup · 24 juni 2009 op 10:10
Een hele andere kijk op overgewicht. Klinkt misschien onaardig ten opzichte van de mensen met overgewicht, maar dit is een goede tegenhanger van alle dieetprogramma’s waar je op dit moment mee dood gegooid wordt, petje af voor dit stuk,
Groet Mup
WritersBlocq · 24 juni 2009 op 10:52
Goed geschreven verhaal wijfie. Bizar hè, dat dit ècht is 😕
[quote]Alleen het woord ‘spons’ bezorgt hem al een stevige erectie.[/quote]
Dan denk ik: ‘laat ie hem daarin douwen, de lul’.
Groetje, Pauline.
lisa-marie · 24 juni 2009 op 10:55
Ik heb hierover een documantaire gezien op tv , het raakte mij heel diep en mijn hart brak.
Zo goed realistisch, indringend als je dit heb neer gezet daar neem ik mijn petje voor af. :wave:
pally · 24 juni 2009 op 13:06
[quote]naakt in bed met haar lichaam als surrealistische draperie om zich heen gevouwen. Haar corpulentie als parasitaire wurgplant rond haar organen.[/quote]
pff, Arta, dat dit bestaat ; bizar! Geweldig beschreven deze gevangene(n) van hun eigen frustraties. :wave:
groet van pally
doemaar88 · 24 juni 2009 op 15:22
Jeetje, arta, wat is dit stuk goed neergezet. Toen ik voor het eerst een soortgelijke docu zag, sloeg ik stijl achterover. Bizar, freaky, ziek. Heavy einde. Supervet!! 😀 Een dik compliment van mij
Kuin · 25 juni 2009 op 09:14
Walgelijke inhoud, briljant omschreven.
Een vette knipoog en een dik compliment, Arta!
Dees · 25 juni 2009 op 11:35
Ik heb een vraag bij je stukje, nl. waarom heb je het geschreven; is het iets dat je echt raakt, of is het meer vanuit een gevoel zoals bij het kijken naar een horrorfilm? ik vraag het me oprecht af trouwens, is niet vervelend bedoeld.
arta · 25 juni 2009 op 12:25
@ Dees: Een paar jaar terug heb ik eens een documentaire hierover gezien, en een paar weken terug zag ik het in een Nickelodeon-tekenfilm.
Eigenlijk was het niet de bedoeling om een horrorverhaal te schrijven, maar om te kijken of het me lukte, iets wat ver van me af staat, te beschrijven, als fictie-oefening, doe ik wel vaker met wisselend resultaat 😀
(Eigenlijk was ik niet helemaal tevreden, maar kon er niet de vinger op leggen waar dat aan lag… vandaar toch ingezonden…)
arta · 26 juni 2009 op 11:19
Iedereen bedankt voor de reacties, erg fijn!
Nog ff @ Mien: Tja, ik heb getwijfeld over de uitleg. Het feit dat niet iedereen in mijn omgeving zei: Ojaaa, feeders… heeft de doorslag gegeven!:-)
Prlwytskovsky · 26 juni 2009 op 23:28
Schrijnend Arta, dat iemand zich zo laat manipuleren.
Dees · 27 juni 2009 op 10:15
Nickelodeon is toch maar een raar stuk zender volgens mij. Nee je stukje is natuurlijk prima ingeleefd, maar ik kreeg een beetje hetzelfde gevoel als bij de shockdocs die worden uitgezonden, er kleeft iets aan. Kweeniewa
Anne · 27 juni 2009 op 10:34
Arta, voor mij is dit een verhaal dat langer zou moeten maar in een te korte vorm is geperst. Dat persen zit hem in de dramatiek/tragiek die vanwege de kleinere omvang net iets te nadrukkelijk is, en in de grote tijdsprongen/flash-backs. Zonder dat dit jouw bedoeling zal zijn geweest denk ik, krijgt het stukje daardoor iets sensatie-achtigs. En dat is precies wat ik er op tegen heb.