Vieze vuile wolf openrijtende snoep oma

[size=medium][color=000000][font=Arial]Voor de kinderen is het allemaal heel erg leuk, die sprookjes, maar als je er vanuit een volwassen hoek naar kijkt, blijkt niets minder waar. Sprookjes bevatten aspecten van liefde en geluk, maar aan de andere kant horror, misleiding en onredelijkheid. [/font][/color][/size]

Het was een en al snoepgoed wat de klok sloeg toen Hans en Grietje het huisje van de boze heks zagen. Maar ze wisten niet wat hen te wachten stond. De boze heks had andere plannen met de twee. Je kunt je afvragen waarom een heks die gek is op lekker mals kindervlees in een huisje van snoep woont midden in een vervloekt bos. De heks houdt klaarblijkelijk niet van de snoep, dus ze zal het niet zelf opeten. En hoe blijft de snoep goed als het regent of als er eekhoorns aan gaan knagen? Daar wordt verder niet op ingegaan. Het heksmens zal wel een spreuk over het huisje hebben uitgesproken. Het punt dat ik wil maken is dat sprookjes eigenlijk te gruwelijk en onredelijk zijn voor woorden. Als je bedenkt dat de vrouw een psychologisch en ziek spelletje met de kinderen speelt. Grietje moest de heks helpen haar eigen broertje vet te mesten, om vervolgens toe te kijken hoe de heks hem zou gaan opeten. Gelukkig, zoals we allemaal weten, is niemand minder dan Grietje er verantwoordelijk voor dat niet Grietje of Hans, maar de heks zelf in de vlammen van de oven omkwam. Het zal een behoorlijke impact op het meisje moeten hebben gehad toen ze haar handen tegen het dikke achterwerk van de heks aanzette en haar de over in kantelde. Om vervolgens de heks te horen schreeuwen, en zien verschrompelen in de vlammen. Alsof ze daarna leuk thuis komen bij hun vader die ze in het bos voor dood achtergelaten had. Het motto “ze leefden nog lang en gelukkig” gaat dan natuurlijk niet op. Hans en Grietje met een trauma voor bossen, ovens en snoepgoed De vader die hun eigen kinderen in de steek gelaten heeft, zijn vrouw heeft zien overlijden is met een enorm schuld opgezadeld. Gelukkig kunnen kinderen die de sprookjes lezen nog niet zo goed relativeren, dus zullen zij er anders over denken. Kinderen denken, jippie, de heks is dood, en doen dan een dansje. Terwijl ik dan denk, er is helemaal geen reden tot een dansje. Het is eerder noodzaak dat slachtofferhulp ingeschakeld wordt, om de trauma’s van de zowel de kinderen als de ouder op te vangen. Nee, houthakken is er voor de Hans-Griet-vader voorlopig niet bij.

Wat ik een ander opmerkelijk sprookje vind is die van Roodkapje en de grote boze wolf. Ten eerste krijg ik heel veel medelijden met de grote boze wolf, omdat hij ten eerste helemaal niet boos is. Want wolven doen vlieg noch mens kwaad. Schapen en herten kunnen hun borst wel natmaken als de wolven komen, maar een lief onschuldig meisje dat notabene in rood gekleed gaat kan gerust door het bos lopen op weg naar haar lieve oma. Welke kreupele bejaarde woont er überhaupt midden in het bos? Ik vind het nogal onverantwoord van de hoogbejaarde om haar kleinkind door een groot donker bos te laten lopen met een mandje vol eten. Waarom woont deze vrouw niet onder de mensen in een gezellig dorp, zodat ze daar gewassen kan worden. Ik wil niet weten hoe het in het keetje van de koekjesoma geroken moet hebben. Om over de moeder maar niet te spreken. Aangezien ik weer van de kern van dit verhaal afwijk, kom ik even terug op de wolf. De wolf ziet Roodkapje aankomen en gaat gewoon een conversatie met haar aan. Vervolgens denkt hij: “Hé, die is op weg naar haar oma, laat ik die even op gaan eten.” De wolf heeft beduidend liever een taaie ingezakte zieke zweetbejaarde dan een mals jong hertje. Het is wel duidelijk dat deze wolf geheel op zijn instinct afgaat. Nadat de wolf de oma opgegeten heeft, haalt hij het ook nog in zijn hoofd om de kleren van de oma aan te gaan doen om zich vervolgens in haar bed te gaan ophouden. Welke wolf doet dat? Als het meisje het huisje in het bos bereikt heeft, heeft ze niet door dat haar oma niet haar oma is maar een wolf in omakleren. Dit meisje moet of heel erg jong zijn geweest, of een mentale toestand hebben gehad die niet gezond meer te noemen is. Als je een oma niet kan onderscheiden van een wolf in omakleren, dan zit er iets bovenin niet goed. Daarnaast houd ik graag de optie open dat de oma gewoon graflelijk was, dus weinig verschillen met de wolf gekend heeft. Maar dit alles mag dan volstrekt logisch zijn, maar er ook nog de gruwelijke kant van het sprookje.
Nee, het ergste is, de manier waarop de grote boze wolf aangepakt wordt nadat hij de oma en Roodkapje opgegeten heeft. De jager hoort de wolf snurken en ontdekt wat er gaande is in het huisje. Nu komt het sterke hieraan. Terwijl de wolf ligt te slapen, wordt de wolf door de jager opengereten. Roodkapje en de oma komen levend uit de maag van de wolf. De maag wordt gevuld met stenen en dichtgenaaid. Waarop de wolf gewoon doorslaapt. Roodkapje en oma konden gewoon ademen in de maag, totaal niet aangetast door de bijtende zuren. En hoe zit het met de maagcapaciteit van de wolf. Passen daar wel twee mensen in? De wolf had in dit geval beter een slang kunnen zijn.
En welke zieke jager stopt stenen in de maag van een wolf? Een beetje kwaliteitsjager schiet een kogel door zijn kop, vilt hem en verkoopt de huid aan een kleermakertje.

Zo kan ik nog wel meer analyses geven van andere in mijn ogen totaal geschifte sprookjes. Maar geen van alle sprookjes schijnt een fatsoenlijke clou te hebben. Het is leuk om kinderen met leuke verhaaltjes in slaap te praten, maar wat blijft het idee erachter?

Laurens Reulink, 2010