Vliegenplaag

Omgeven door vrolijke kindergezichtjes, sta ik midden op de tafel, onder de parasol. Alle kinderen hebben een groot bord voor hun neus. Ongeduldig houden ze hun mes en vork in de aanslag, klaar om aan te vallen. De deur gaat open en onder luid gejuich wordt een enorme stapel pannenkoeken naar buiten gedragen en naast mij neer gezet. Ik ben tot aan de rand toe gevuld met donkerbruine, mierzoete stroop, die de kinderen met lepels vol over hun pannenkoeken laten lopen. Ik heb een goed leven! Niemand die me lastig valt en uitsluitend gezelschap dat mij op waarde weet te schatten. Maar dan wordt mijn rust ruw verstoord door een vlieg. Hij landt middenin de stroop in mijn binnenste en begint gulzig te eten. Hij fluistert dat mijn inhoud te zoet is en vertrekt mopperend. Onmiddellijk komen er twee andere vliegen aan, die zich eveneens te goed willen doen aan mijn inhoud. Zij vinden mijn stroop niet te zoet, hoor ik ze zoemen, maar mijn vorm staat ze niet aan. Veel te rond en te stevig. Deze twee bemoeials worden afgelost door maar liefst vier soortgenoten. Allemaal hebben ze iets op mij of mijn inhoud aan te merken. Verweren kan ik me niet, ik zou niet weten hoe.

Dan roept een van de kinderen dat er allemaal vliegen in de stroop zitten. Hun moeder komt ze verjagen. Nadat de kinderen hun buikjes gevuld hebben, word ik voorzichtig naar binnen gedragen en na een liefdevolle aai met een doekje, op mijn vertrouwde plekje in de kast gezet, waar geen vlieg mij meer lastig kan vallen.

[i]Soms zou ik willen dat ik een strooppot was. [/i]