Volwassen worden, No way!

Op een bepaald moment in een mensenleven is het zover. Het lichaam is af en de groei gestopt. Alles zit er op en er aan. Niet onlogisch om die mijlpaal als het begin te beschouwen van een volgende fase van het leven: Volwassenheid! Volgens die definitie zou ik al jaren volwassen moeten zijn maar ik vraag me nog altijd af wat het is, wat er van me verwacht wordt en vooral, of ik er wel zin in heb. Je mag stemmen, je mag seks en je mag geld verdienen. Niets mis mee maar van een nieuwe levensfase zou je iets meer verwachten. Als je dan bedenkt dat de aftakeling van het lichaam die al bij de geboorte begonnen is en uiteindelijk tot de dood zal leiden verder het rijk alleen heeft vraag je je af of die hele volwassenheid eigenlijk wel zoveel fraais is. Misschien is het juist om die neerwaartse spiraal te negeren dat mensen net doen of het heel wat voorstelt. Hoe maak je dat aannemelijk? Door iets te verzinnen dat die onvermijdelijke fysieke achteruitgang een beetje compenseert. “Verstand komt met de jaren”, is de magische formule. Daar zit natuurlijk iets in. Zelden een baby iets intelligents horen zeggen en een puber bakt er niet veel meer van. Maar bij veel mensen komt dat verstand wel tergend langzaam. Als het komt.

Maar volwassenheid wordt in het echt niet met een IQ test gemeten. Daar is een veel simpeler en volstrekt objectief criterium voor. Gewoon kijken of je je wel naar je leeftijd gedraagt. In het begin wordt er nog een oogje dichtgeknepen maar na je dertigste wordt je genadeloos langs de meetlat gelegd. Of je kleding wel saai genoeg is zodat die past bij het uiterlijk, waar bij de gemiddelde dertigplusser het mooiste wel van af is. Of je niet meer tot diep in de nacht naar houseparty’s gaat. Dat je een Opel Vectra rijdt in plaats van een eerste-, tweede- of derdehands BMW. En, heel belangrijk, op vrouwen van je eigen leeftijd valt. Dat laatste is, als je net volwassen bent, geen enkel probleem. Die betoverende meisjes van rond de 20, kan het mooier? Als je de 30 gepasseerd bent, laat staan de 40 dan wordt het anders. Dat je zelf langzamerhand ook iets (de meesten zelfs dramatisch) minder strak en glad wordt, is dan nauwelijks een troost. Al hoef je er zelf, behalve in de spiegel, niet tegenaan te kijken, die bloedmooie jonge meiden kijken wel en vallen dus op stoerdoenerige jonge jongens. Die meiden zitten er niet mee dat bij de jongens het verstand nog moet komen. Ze weten zelf nog niet eens wat het is.

Hoeveel verstand is er nu helemaal nodig om in deze samenleving volwassen te functioneren? Van de meesten van ons wordt niet verwacht dat we Einstein zijn. Als we de tien geboden een beetje kunnen toepassen is het al heel mooi. Behalve voor geboren criminelen en geestelijk gestoorden is dat een fluitje van een cent. Over misschien wel de enige echte proeve van volwassenheid heb ik het nog niet gehad: Het doorgeven van het estafettestokje, ofwel de eigen genen, aan een volgende generatie. Kinderen voortbrengen, ook geen heksentoer maar het neemt wel de beste helft van de rest van je leven in beslag. Terwijl het geen kwaad zou kunnen als bepaalde estafettestokjes niet doorgegeven worden. Volwassen zijn komt neer op eieren voor je geld kiezen, de tering naar de nering zetten, jezelf wegcijferen en de achteruitgang accepteren. Eigenlijk dingen voor de armen. Rijken rijden niet in een Opel Vectra, ze rijden in een BMW cabrio of nog beter een Ferrari. Met een blonde meid van 20 naast zich. Ik heb geen zin om volwassen te worden. Dus kan ik eigenlijk niet anders dan toch maar rijk worden. Ik begin er meteen aan.