Voor Noël

Zijn naam was Noël, doctorandus in de Rechten. Hij was jong en ambitieus; wonende in een stad waar niemand hem kende en waar hij zich eenzamer voelde dan ooit. Ik was zo gelukkig toen ik hem voor het eerst zag; toen ik hem op dat nachtelijk tijdstap ergens in de winter meenam naar mijn sombere achterkamer die in één klap lichter werd. Hij, lief, intelligent, sociaal, gevoelig mens. Hoe kon ik niet van hem houden?
Hoe kon ik hem niet met open armen in mijn leven verwelkomen? Ook ik voelde mij eenzaam. En ook ik woonde in een stad waar niemand mij kende en de liefde een verborgen taal leek te spreken. Maar wij spraken met elkaar, en wij verstonden elkaar. We lachten, luisterden, dronken en rookten. ‘Met hem wil ik oud worden,’ dacht ik die nacht. En sindsdien was hij het die mij iedere dag belde.

Vanaf die eerste dag geloofde hij in mijn onbegrensdheid; de uiteindelijke overwinning van mijn kwetsbaarheid – mijn schroom te durven zijn wie ik ben. Het tegendeel bleek waar. Vooral nu, zonder zijn lijfelijke aanwezigheid. Zonder zijn bemoedigende woorden. Ik ben niet onbegrensd, ik kan slechts doen wat er in mijn vermogen ligt, en kwetsbaar zal ik altijd zijn – mijn genen staan mij niet anders toe.

Er was niets dat ik liever wilde dan samen met hem gelukkig worden. Hoe dan ook, op welke wijze ook. Ik gaf hem al wat ik te geven had: mijn liefde, remmingen, vreugde, tekortkomingen. Ik dacht dat ik hem begreep, ik wilde hem begrijpen, maar alles wat ik zag was slechts het topje van hem; dat wat hij liet zien en dat wat ik dacht te zien. Hoe voelde hij zich precies? Hoever kende ik hem? Mijn idealist, mijn jurist, mijn beste vriend en altijd optimistische metgezel. ‘Snap je?’ vroeg hij altijd wanneer hij mij iets probeerde uit te leggen. Maar ik snap het niet, ik snap niet dat hij weg is.

Nu lijkt er alleen nog ruimte te zijn voor woede, giftige woorden, laatdunkende uitlatingen, minachting, haat, verwijten en frustratie.
Maar lieve Noël, ik heb van je genoten, met je gelachen, om -en met je gehuild. Ik was trots op je, op ons, en soms herkende ik mezelf in je.

Vergeef mij als ik je tekort heb gedaan, vergeef mij als ik het je, waar dan ook mee, moeilijk heb gemaakt. Vergeef mij als ik je ooit heb laten ‘zwemmen’. Te weinig van mij liet zien of horen. Vergeef mij de keren dat ik je het gevoel gaf dat ik je in steek liet. Het was onvermogen, ik ben incompleet. Vergeef mij als ik je alleen heb gelaten. Weet dat ik het weet. Dat ik dat nooit meer zou doen.

Zijn naam was Noël, doctorandus in de Rechten. Ik was zo gelukkig toen ik hem voor het eerst zag. Mijn verdriet nu kent geen grenzen.