Voorbij

Het was een mooie zondag. De hemel was helder en strakblauw. Warme zonnestralen lokten hem op een vroeger tijdstip naar buiten dan gewoonlijk. Sloffend betrad hij de kleine schuur achter in de tuin en nam een bak mais uit een grote zak. Moeizaam richtte hij zich weer op en draaide zich om naar zijn lievelingen. Sommigen onder hen waren prijsduiven, met een indrukwekkende stamboom.

Nu hij wat ouder werd, ging het verzorgen van de duiven hem een stuk moeilijker af, maar hij kon zich er niet toe zetten om de boel weg te doen. Niemand zou een cent willen betalen voor een oude schuur met vertimmerde duiventil, maar hij hield nog teveel van zijn prachtige duifjes om afscheid te kunnen nemen. Hij nam zijn grijze alpinopet in de hand en leunde tegen het venster. Hoog in de lucht vlogen de duiven, vrij van ziekte, ouderdom en verdriet. Dat ging heel anders bij zijn vrouw, Fie, inmiddels tweeënzeventig jaar oud. Ze was ziekelijk, slecht ter been, dik, met een aantal ontsierende harige wratten in het gezicht. Dit alles was niet fraai, maar het ergste vond hij nog wel dat ze onafgebroken winden liet.

Ook hij verouderde, al kon hij het af en toe maar met moeite geloven. Een blik in de spiegel overtuigde hem dan van zijn ware leeftijd, tachtig, maar in zijn hoofd was hij nog altijd een jonge kerel. Hij wierp een blik op zijn polshorloge en keek ongeduldig naar de poort. Zo meteen zou zijn enige kleinzoon op bezoek komen en hij nam zijn vriendinnetje mee. Het meiske was amper zeventien. Glanzend lang haar, mooie grote ogen en een paar borsten die de droom waren van elke oude man, zeker een van tachtig.

Er stond een kleine foto van haar naast zijn bed. Soms nam hij haar beeltenis in gedachten. Dan fantaseerde hij over opnieuw jong zijn en vrij, vol van het leven en de passie. Fie lag snurkend en schijtend naast hem, doof was ze ook nog, en hij kon geen enkele fantasie meer met haar delen. Samen met het meiske deed hij wekelijks de afwas. De deur naar de kamer ging dicht, zodat Fie en zijn kleinzoon, die in de kamer zaten te praten, niets merkten. Een toevallige aanraking, een onopvallende streling, hij keek er elke week naar uit. Het onschuldige meiske besefte dit niet.

Hij wist wel dat het niet kon. Het was niet juist. Maar zijn leven liep tegen het einde, en hij kon zichzelf dit verboden genoegen niet ontzeggen. De jonge huid, het frisse haar, het zachte vlees. Niet langer de geur van zure adem, oud vlees en etterende wonden. Even niet denken aan het open graf. Gefrustreerd schopte hij tegen een eikel in het hoge gras. De poort werd geopend. Eerst zag hij zijn kleinzoon, en daarna zijn vriendinnetje. Met de vingers in de mond floot hij zijn duiven terug.
Hun vrije moment was voorbij.