Vooroordelen

Ik ben altijd fel tegen vooroordelen geweest. Wellicht heeft het te maken met mijn leeftijd (jonge mensen zijn meestal zeer idealistisch als het om morele kwesties gaat) of met mijn allochtone achtergrond (allochtonen zijn vaak het doelwit als het gaat om vooroordelen). Hoe dan ook, ik was altijd een felle strijdster tegen vooroordelen en had altijd kritiek op mensen die de neiging hadden tot vooroordelen en generalisaties. Tot het volgende was geschied….. Het was een mooie lentedag en ik liep samen met mijn zusje in de stad. De zon scheen, de vogels vloten en de straten waren zo goed als leeg. Een enkele voorbijganger die wij die middag tegenkwamen glimlachte ons vriendelijk toe (het ging meestal om oudere mensen met of zonder hondjes). Dit idyllische plaatje werd plotseling verbroken door een steeds harder wordende geluid van een automotor vermengd met een doffe R&B beat. Toen de auto eindelijk om de hoek verscheen zag ik dat het om een zwarte BMW ging met geblindeerde ramen. We konden dus helaas niet zien wie erin zat, maar de spanning werd al gauw verbroken toen de auto met een ruk tot stilstand kwam bij een klein vijvertje. Twee Marokkaanse jongens van een jaar of twintig stapten uit de auto. Ze waren sportief gekleed en beiden droegen ze petjes (op dit moment begon mijn vooroordeel-apparaat op volle toeren te draaien). Het apparaat kreeg steeds meer voeding naarmate het tafereel duidelijker werd. De jongens startten een dialoog:

– Heb je het bij je?
– Tuurlijk man….

waarna gesprekspartner twee naar de kofferbak liep waar hij een plastic EDAH-tasje uit haalde. Wat ik toen dacht zal de lezer waarschijnlijk niet verbazen (wellicht was de lezer mij al voor en had hij reeds zijn eigen scenario bedacht over twee drugsdealers die hun handel in het vijvertje wilden dumpen op het tijdstip waarop er weinig mensen waren op straat). Dit was immers wat ik dacht toen één van de jongens met grote stappen naar het vijvertje toe liep met de EDAH tas in zijn hand. Vlak voor het water stopte hij echter en stak zijn hand in de tas. Hij haalde er iets uit.Vanachter de auto hoorde ik:

– Hey, krijg ik ook nog wat?
– Tuurlijk man, we hebben genoeg……

Wat mijn gedachten daarna doormaakten is te chaotisch om op papier te zetten. De trefwoorden waren echter: drugs, drugsdealers, snuiven, spuiten, slikken, Sophie Hilbrand….mijn gedachten werden verbroken toen ik zag wat er in het tasje zat: droge korstjes brood.

Twee allochtone Nederlanders van een jaar of twintig stonden op een mooie lentedag eendjes te voeren bij de vijver. Een idyllisch plaatje, waarbij de felle strijdster tegen vooroordelen zich dood moest schamen.