Vrijdag de 13de

Na een paar weken stoeien met de griep in combinatie druk druk druk ben ik toe aan een avondje relaxen met Poppeduifje. Vooral zij heeft het zwaar te verduren gehad de laatste weken maar het werk gaat door en de vrijdagavond staat voor haar in het teken van tegen Viking aanliggen en de avond doezelend, knorrend en snorrend door te brengen. Het mocht niet zo zijn. Twee dagen eerder staat in mijn e-mail een bericht de gebruikelijke herinnering aan mijn verplichtingen bij Muziekcentrum de Bosuil. Als ik mijn agenda wat regelmatiger nakeek had ik dit natuurlijk geweten. Ik heb bardienst en het is dan vrijdag de 13de.

Behalve dát ik moest werken had ik ook kunnen vermoeden dat de avond in het teken zou staan van carnaval. Zeker wanneer een band genaamd ‘de Bosuule Bend’ of iets dergelijks speelt. Voor de meesten is carnaval een bekend folkloristisch gebruik (voor het effect schraap ik nu even mijn keel). Ik doe er zelf al sinds mijn studententijd niet meer aan mee. Als je een dag of vier per week je studiefinanciering in diverse horecagelegenheden belegt, heb je niet echt de behoefte om er één keer per jaar nog een schepje bovenop te doen door deze investeringsdrang met nog eens twee of drie dagen te verlengen. En zeker niet verkleerd (komt ooit in de VanDale, verkleerd = verkeerd c.q. fout gekleed).

Er zal weinig veranderd zijn sinds de tijd dat ik samen met Godspeed als Kiss geschmickt achter de meiskes aan holde. Maar toch, wanneer je zo’n avond achter de bar staat en tot het einde nuchter blijft, krijgt deze belevenis een geheel nieuwe dimensie.

[img]http://www.ericatwork.com/kiss.jpg[/img]

De eerste grapjassen en lolbroeken maken hun entree en de te verwachten, aan mij geadresseerde opmerkingen, worden vriendelijk (zoals gewoonlijk) geïncasseerd: ‘Hee Viking, wat ben je leuk verkleed? Wat stelt het voor?’ – Wanneer ik deze vraag hier net zo vaak zou herhalen als ik hem gisteren heb gehoord krijg ik ruzie met de moderatoren van deze site want ik wed dat de database het niet trekt. – Corrie, een wat-oudere-vrijwilligster-met-suikertante-aspiraties probeert mij nog een soort kleurig vestje aan te trekken. We middelen ons verschil van opvattingen door enkele veren uit haar boa in mijn haren te steken.

De avond vordert en de glazen bier zijn letterlijk niet meer aan te slepen. Wanneer zo’n 350 à 400 man het serieus op een zuipen zetten in plaats van de verwachte 200 hoef je er niet te rekenen dat deze netjes terug op de bar worden gezet. De tapkranen blijven constant open staan en om beurten trekken we een sprint om het lege glaswerk weer achter de bar te krijgen. Die sprintjes lijken naarmate de tijd vordert steeds meer op een soort triatlon; je moet rennen, stompende ellebogen van hossende hobbezakken ontwijken en tegenlijkertijd vermijden dat je iemand omver loopt die van zijn eigen ademhaling een week of zes in coma zou kunnen gaan. En dat met een 1,5 meter hoge toren glas in je poten. Bovendien zijn de vazen, want zo heten die dingen van 0,25 liter gemaakt van 2 mm dik glas, wreed zwaar. Maar goed, dit is bijzaak.

Zoals ik al zei, de avond vordert, de bestellingen worden steeds onduidelijker, rechte ruggen worden steeds gebochelder, monden zakken scheef en ogen stuiteren steeds sneller of juist helemaal niet meer in de oogkassen. De handjes, die eerst nog vriendschappelijk schouderkloppend hun terrein verkenden, zakken nu zelfverzekerd af naar lagere oorden en ik zie inmiddels menig tiet bepoteld worden en wat normaliter een voltreffer in het klokkenspel zou hebben opgeleverd, wordt nu beloond met een gegiechel en een blik die in een doorsnee inrichting voor verstandelijk gehandicapten als volstrekt normaal wordt beschouwt. Op de hoek van ‘mijn’ bar staat een toverkol of heks die ik herken als een van mijn vast klanten. Twee Bosuil-medewerkers buiten dienst type-baviaan hangen als een boa om haar schouders. Goede zaak dat heere je zus ervoor gezorgd heeft dat ogen niet zomaar uit je kop kunnen vallen anders had dit meiske nu vier stuks uit haar decolleté kunnen vissen, wat op dit moment wellicht het minste van haar problemen blijkt te zijn. Ondanks een stevig aantal witte wijntjes kijkt zij mij indringen aan een haar ogen schreeuwen ‘Heeeeeeelp mij…’ Ik kan helaas weinig voor haar doen. Ook haar bekentenis aan de twee Cassanova’s dat zij verschrikkelijk veel van Viking houdt en Viking van haar, bieden weinig soelaas. ‘Wie is Viking?’ roept een van de twee. Deze bavianenkoning vertegenwoordigt een Weertse politieke partij en heeft onlangs de regionale kranten gehaald als gevolg van een valpartij met zijn fiets. Let wel! Deze randdebiel werd bewusteloos op straat gevonden, naar het ziekenhuis gebracht alwaar de politie in al haar wijsheid concludeerde dat deze weledelgeborene op weg naar huis door onverlaten zwaar was mishandeld, wellicht met een baseball-knuppel. Na een paar weken ziekbed kwam de spreekwoordelijk aap met zijn verhaal: te veel gezopen en tegen een stilstaande auto aan gefietst. Het is bekend dat dronkaards doorgaans van een trap kunnen lazeren zonder daar ook maar één schram of bult aan over te houden. Maar dit geheel terzijde.

Op diezelfde hoek van de bar zit een man met een zevental bierglazen voor zijn neus. Al een uurtje of twee. De inhoud, voor zover daar nog sprake van is, ziet er ongeveer net zo uit als het afwaswater na sluitingstijd maar op mijn vraag of ik de glazen mag wegnemen, wordt ik afgebekt met: ‘pleu’op, …mmmoetje met mijn glazen, zjeik niet, zjuip die eerst leeg… heb voor bvetaald klootzvak’. Klant is koning, heeft altijd gelijk dus hij mag wat mij betreft naar z’n glazen kijken tot de inhoud verdampt is. Na sluitingstijd, hij is pleite, staat zijn bekertje met consumptiebonnen bijna onaangeroerd op de bar. Klant is koning, dus klant is ook extra winst.

De dansvloer heeft wel iets van een Romeinse lusthof. Caligula gezien? Zoiets. Maar dan anders. In plaats van heel weinig kleding, heel veel kleding maar de handelingen lijken toch wel veel op het in deze film getoonde. Op het podium worden wedstrijden gehouden wie de hardste boeren kan laten. Het record blijft steken op 103 dB. ‘Wat een vetklepperij…’, klaagt een van mijn collegae. ‘Wacht maar tot ze dadelijk aan de scheten wedstrijd gaan beginnen’ antwoord ik. Zijn bek valt open.

Tegen half drie zijn de meesten niet meer toerekeningsvatbaar en ik besluit dat we de tapkranen gaan dichtgooien. Arnout, onze coördinator en, als ik hem goed inschat een goede lobbus werkzaam in de zachte sector, is snel overtuigd van mijn argumenten en we besluiten de klanten langzaam naar buiten te werken. Hij vraagt mij de mensen vriendelijk uit te leggen dat het tijd is voor de laatste ronde zodat ze niet te abrubt overvallen worden met het feit dat het bachanaal ten einde is. Ik stap op de eerste groep feestgangers af en kijk op mijn vriendelijkst: ‘We gaan sluiten…’ Sommige mensen hebben duidelijk maar een half woord nodig.

Het vuile werk kan gaan beginnen. Nadat de beerput is gekuist en toonbaar gemaakt vraagt de ‘chef’ bij wijze van blijk van waardering, wie nog wat te drinken wil… ‘Viking…?’ ‘Nee, Arnout, het enige wat ik nog zou willen is jou even keihard in je kont pakken…’ Ik bedoel, na zoveel bezopen stompzinnigheid kun je haast niets anders meer verzinnen. Arnout’s kleur trekt uit zijn gezicht weg en even geloof ik dattie gaat janken. Zijn vrouw, die voor het eerst meedraait die avond verliest zichzelf helemaal een gaat gierend dubbel van het lachen. Ik schrik van de totale ontsteltenis op ‘Noutjes onschuldige gezicht en pak hem voorzichtig bij zijn schouders. ‘Arnout, het was maar een grapje, ik doe je niks hoor…’ Er verschijnt een verlegen lachje op zijn gezicht en als hij merkt dat de omstanders, die mijn humor inmiddels wel gewend zijn, zich zichtbaar amuseren, klaart zijn smoel weer op en komt hij weer in zijn gewone doen.

Viking has just left the building… Vrijdag de 13 zit erop.