Vrouw zijn op zich is al een bijzondere prestatie!

OK! Ik ben natuurlijk enorm pro emancipatie. Iedere vrouw moet kunnen studeren als zij dat wil. Iedere vrouw moet kunnen werken als zij dat wil en wanneer zij dat wil en iedere vrouw heeft het recht niet te willen koken, poetsen en luiers te verschonen. Maar hoe ver kun je als vrouw nog stretchen, hoe rekbaar is emancipatie? Waar we vroeger drie voorname en zeker niet te onderschatten rollen hadden (huisvrouw, moeder en minnares), proberen we tegenwoordig minstens 15 ballen in de lucht te houden. We moeten slank zijn (en blijven). We moeten hip zijn (lees: nooit een dag ouder worden). We moeten intelligent zijn. We moeten ambitieus zijn. We moeten kinderen baren, een huishouden runnen, een volwaardige gesprekspartner zijn, leuk op feestjes verschijnen, op de hoogte zijn van politieke ontwikkelingen, minstens één boek per week lezen en tussen de bedrijven door ook nog eens een moeder, echtgenote en minnares zijn. Want daar komt het op neer. Menig man zal vrede hebben met het feit dat zijn vrouw een carrière ambieert (en met carrière bedoelen we niet 3 uur per week vrijwilligerswerk verrichten bij de plaatselijke soos) Hij zal vrede hebben met het feit dat een vrouw streeft naar enige mate van onafhankelijkheid en ieder jaar niet alleen met hem, maar ook met vriendinnen op vakantie gaat. Dit natuurlijk alleen mits zijn vrouw (tussen alle hectiek en drukte van haar eigen leven door) wel een luisterend oor heeft als hij ’s avonds thuis komt van een dag hard werken.
Nu kunnen wij vrouwen natuurlijk erg goed multi-tasken. Dit zit sinds mensenheugenis in onze aard. Maar is de evolutie ons niet aan het inhalen? De boze grote-mensen-wereld is hard en voornamelijk vrouwonvriendelijk. Dat is tenminste de gedachte van veel vrouwen die er niet in slagen het glazen plafond te doorbreken of zich bekneld voelen in het leven dat ze leiden. Het blijft bijzonder dat vrouwen het vermogen hebben het ene te zeggen en vervolgens iets anders te doen. Laten wij de wereld der mannen niet volkomen verward achter? Of zijn het de mannen die wat trager van begrip zijn? Ik gok op dat laatste. Als vrouw denk je vooruit, je overziet de planning en anticipeert op wat er op je pad kan komen, waar mannen voornamelijk rechtlijnig denken en zich als belangrijkste vraag stellen: welke sokken trek ik vandaag aan (en zelfs dat nog fout kunnen doen). Dames, er is wederom een schone taak voor ons weggelegd: een stapje terug doen… Laten we vooral vrouw zijn. Zeker niet terug gaan naar de tijd dat ons enige recht het aanrecht was, maar wel omarmen dat wij als vrouwen niet alles kunnen zijn wat we denken te moeten zijn. Vrouw zijn op zich is al een bijzondere prestatie. Laten we dat nooit meer vergeten!!!