“Zíj hield het kind goed vast en ik stopte een buisje in z`n anus.
Het kind schreeuwde alles bij elkaar en worstelde om los te komen.
Erg moeilijk om dan door te gaan. En dan ook nog elke dag een iets dikker buisje.
Dat moest, om het gaatje op te rekken.” Ik weet niet wat ik hoor hier aan de stamtafel.
Ooit gehoord van anusatresie? Ik niet. Tenminste, niét voordat deze twee mensen mij hun verhaal hadden gedaan.
Er schijnen veertig kinderen per jaar zonder anus geboren te worden.
Er wordt dan een kunstmatig anusje gefabriceerd en daar moet zo`n kind het de rest van z`n leven, met alle ongemakken van dien, mee doen.
Want zo`n kunstgaatje is natuurlijk nooit hetzelfde als een natuurlijk holletje.
Heel lang in de luiers, om daarna langzaam maar zeker te leren de grote boodschap op te houden.
Wat lang niet altijd lukt en vaak voor ongelukjes zorgt op de lagere school en later. Als hij pech heeft z`n hele leven.
“Nu heeft híj het geluk dat de juffrouw álles doet om hem op te vangen als het mis gaat. Daarom kan hij op een normale school blijven.”Zegt de moeder.
“Het is maar wat je geluk noemt” denk ik als ik kijk naar het mannetje van vijf, bij de legotafel en bedenk wat hem allemaal nog te wachten staat, als volwassene.
“Wat dat betreft hebben we een beetje pech gehad met onze kinderen”zegt de vrouw.”Ik was twee keer tegelijk zwanger met onze buurvrouw en die dronk en rookte maar raak tijdens de zwangerschap. Zij kreeg twee gezonde kinderen.
En wij, keurig gezwangert, hebben twee kinderen met een afwijking.
Ze doelt daarmee ook op het schattige meisje van twee jaar in de wandelwagen. Staartjes met grote rode strikken en een brilletje voor haar oogjes die volledig de weg kwijt zijn.
“Gisteren moest ik een traantje wegpinken”zegt de man. Beroepsmilitair.
“Toen we hoorden dat zij aan de beurt is om geopereerd te worden. Mijn zoon komt bij me, klopt me op de rug en zegt: “ Stil maar papa, het komt allemaal wel weer goed!”
Zo`n klein kereltje.Zelf al zoveel operaties ondergaan.”
Ik zie z`n lip trillen. Het doet pijn als je kind pijn moet lijden.
Rillingen, en met gemengde gevoelens loop ik even met ze mee….
Naar de uitgang.


15 reacties

WritersBlocq · 21 juni 2005 op 11:06

Ach jeetje, wat een leed… vreselijk triest. Ik hoop dat het goed komt met dat gezinnetje en dat ze alle narigheid gauw achter zich kunnen laten en het leven kunnen leiden waar ze recht op hebben. Kleine pijntjes en gelukjes, dagelijkse saaie dingen, gewoon, the works. Aangrijpend geschreven Sally.
Groetje, Pauline.

champagne · 21 juni 2005 op 11:33

waarom krijg je in dit leven nou nooit [i]minder[/i] dan je aankunt?

Goed geschreven Sally, de rillingen liepen over mijn rug bij je eerste alinea..het is afschuwelijk je eigen kind pijn te moeten doen onder het mom van ‘het is het beste voor je’
Ik weet er alles van.

Troy · 21 juni 2005 op 12:48

Triest verhaal, mooi geschreven…

Troy

Bakema_NL · 21 juni 2005 op 14:11

Kinderen………..en dan dit soort zaken, lichamelijke afwijkingen en ziektes. Wie daar gevoelloos onder blijft heeft zelf een afwijking. Wanneer ik zoiets lees en/of zie prijs ik mezelf en zoontje toch gelukkig. Mijn zoontje heb ik al uit moeten leggen dat een klasgenootje niet zo oud gaat worden, die zit al in een rolstoel en gaat de puberteit niet halen, dat zijn geen makkelijke gesprekken.

Wright · 21 juni 2005 op 14:33

Ik had er nog nooit van gehoord, Sally.
Je kind zien lijden is een vreselijk iets.
Mooi en gevoelig beschreven.

Louise · 21 juni 2005 op 15:58

Inderdaad om de rillingen van te krijgen.
Knap hoe je daar een column van hebt weten te maken.

KingArthur · 21 juni 2005 op 17:22

Een tekst als deze doet mij altijd weer even beseffen hoe gelukkig je mag zijn als je niets ernstigs mankeert. Mooi geschreven.

Mosje · 21 juni 2005 op 17:22

Pff Sally, ik kan me voorstellen dat je van zo’n gesprek een column maakt, maar net als bij sommige van je vorige stukjes maak je van de lezer een voyeur, althans, dat gevoel heb ik erbij.
Uiteraard kun je over een onderwerp als dit best een column schrijven, maar ik zou daarbij een vorm kiezen waarbij je de personages wat meer anonimiseert. Wellicht is het zo dat de mensen over wie je schrijft dit stukje nooit lezen, maar daar kun je niet zeker van zijn.
Geen kritiek dus op je manier van schrijven, je oprechte bedoelingen, maar wel op de vorm. Met een paar eenvoudige ingrepen zou je het al aan kunnen passen.

Kees Schilder · 21 juni 2005 op 18:06

Mooi geschreven.

Ma3anne · 21 juni 2005 op 18:53

Weet je, ik heb ook wat moeite met zo’n verhaal. Het is, dat je het integer hebt geschreven, maar het is op het randje van een ‘smartlap’. Of ben ik nu te cru?

KawaSutra · 21 juni 2005 op 19:46

Mooi en aangrijpend geschreven, Sally. Zo’n verhaal helpt om andere zaken weer te relativeren. 🙂

Raindog · 22 juni 2005 op 00:05

Sluit me aan bij Mosje en Ma3.
Alsof ik deelgenoot van de moeilijkheid gemaakt word terwijl dat feitelijk niet zo is met als gevolg een soort van unheimlich gevoel in de verkeerde rol te zijn beland.

sally · 22 juni 2005 op 18:10

Allemaal bedankt voor de reakties

Groet Sally

pepe · 23 juni 2005 op 21:51

Sorry, Sally maar ik heb hem niet uit gelezen. Heeft niets met jouw schrijven te maken meer met mijn gevoel bij de eerste stukje.
Volgende column zal ik wel weer helemaal proberen te lezen.

bert · 24 juni 2005 op 09:15

Wel moedig dat je een column durft te schrijven over een medische afwijking die voor de meeste mensen nog in een soort van taboe sfeer ligt.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder