Waarde Meralixe

Zou je hieronder een overzichtje willen plaatsen van de 1569 nummers uit jouw platenwinkel? Dan kan ik weer staren, net als voorheen wanneer ik langs een cd-wand liep. Of zoals nog eerder bij Van Nierop in het dorp. Hangend in die lange bakken vinyl. Te hoog en te lang voor mijn destijdse lengte. De romantiek van het verkrijgen van muziek is er voor mij sinds de komst van mp3 wel een beetje af. Soit, gemak dient de mens. Maar daar waar je vroeger in trance op de fiets, weer of geen weer, via de dijk een singletje ging scoren, krijg je vandaag de dag hele cd-verzamelingen op een 4 gram wegende stick aangereikt. Dat leg je niet op een draaitafel. Het geluid van een indalende naald is er niet. En het is teveel ook. Ik heb geen idee meer wat we allemaal hebben. Mijn harde schijf heet niet voor niets Malle Pietje. Het komt regelmatig voor dat ik de muziek die ik door mijn smartphone laat herkennen al heb. Toch weet ik nog wel wat mijn eerste singletje was, mijn eerste LP, CD en zelfs de eerste mp3.

Al eerder was ik begonnen aan columns over artiesten, maar heb ze niet afgemaakt. Een groot ‘Kijk mij eens een BMW rijden-gevoel’ weerhield mij daarvan. Er zijn teveel mensen die in een ander merk rijden en daar heel tevreden mee zijn. Om gelijkgestemden te vinden vind ik dit niet het juiste platform door louter te benoemen. Staat los van het feit dat wij elkaar hebben gevonden in een overeenkomstige smaak en dat een goed verhaal achter de artiest verteld mag worden.

Meer is er eigenlijk over muziek luisteren niet te melden van mijn zijde. Waar ik in jouw brief even op bleef hangen was jouw avontuur op de luchtgitaar. Het maken van muziek, of in jouw geval het verplaatsen van lucht. De ultieme dimensie van muziek maken overviel mij al op jonge leeftijd na de aankoop van een piano door mijn ouders. Louis van Dijk deed in die tijd wel eens ons huis aan en tijdens zijn privé-gepingel raakte ik in de ban van dat instrument. Als klein Pierkje begon ik daarop te pielen. Hans Ziech was ook regelmatig te gast. Hij had het geduld om mij het basisprincipe van akkoorden te leren, waarna ik zelf nummers begon te schrijven.

De latere officiële pianolessen bevielen mij niet. Noten spelen vond ik maar niks, want waarom iets spelen dat al zo letterlijk is vastgelegd? Dat is hetzelfde als voorlezen. Laat mij maar improviseren. Jaren later en een aantal bandjes verder begon ik met het geven van muziekworkshops op een school. Daarvoor moest ik veel nummers uitschrijven, zodat de workshopleerlingen het konden spelen. Als er iets fnuikend is gebleken voor mijn muziekbeleving, dan was dat het wel. Weinig bestaande nummers kon ik nog objectief beluisteren. Mijn concentratie op het geheel viel weg. Ik hoorde louter losstaande lijnen. Na vijf jaar besloot ik daarmee op te houden en voor mijzelf verder te gaan. Terug naar de basis; het geheel. Vandaag de dag doe ik nog steeds niet anders.

Maar zelden speel ik nog samen en concentreer mij nu meer en meer op een zo hoog mogelijke geluidskwaliteit bij het maken. Wat jij hebt met geluidsdragers voor afspelen heb ik met apparaten voor het opnemen van muziek. Een dure hobby die een spoor kan trekken in de relatie. Nagenoeg iedere nieuwe aankoop luid ik in met ‘Lieverd, jij en ik!’. Totaal niet nodig, want Nachtzuster maakt er eigenlijk nooit een punt van. Ze weet dat ik tussendoor ook stoer kan melden dat ik weer eens iets verkocht heb.
Iets van mijzelf laten horen doe ik zelden. Voel mij domweg opgelaten wanneer ik er zelf bij zit. Misschien is het wel zoiets zoals Trawant het schrijven ervaart. Als ik een eigen productie laat horen dan heeft dat een reden. Met name als kennismaking voor samenwerking. Uiteraard vind ik het leuk als mensen mijn muziek waarderen, zolang ik er maar niet bij hoef te zitten.

Alhoewel stilte de mooiste melodieën herbergt, vallen mij nog steeds op de meest ongemakkelijke momenten die kloteliedjes binnen. Op het toilet, de fiets of in bed. In mijn dromen speel ik hele symfonieën. Het frustreert even zozeer als dat het mij gelukkig maakt. Ik bedank je nogmaals voor jouw brief. Die plaatste mij weer even terug op onze eerste pianokruk. Een combo’tje met Spencer op zijn eekhoorn, jij op jouw luchtgitaar en ik op de bastriangel sluit ik niet uit. Denk er maar eens over na.