Waardeloze, zéér waardevolle cadeaux

Een tuinfeest geven in Nederland brengt risico met zich mee.
Jaren hebben we “mooi weer” geluk en is het een daverend succes.
Maar o wee, als je slecht weer treft. Teleurstellend, hoeveel afzeggingen je dan krijgt.
Een vreemd virus waart plotseling rond in Overijssel.
Oppasmeisjes blijken in grote getale onbereikbaar. Mannen komen snel even alléén langs en doorgeefcadeau`s worden van de kelderplank geplukt.
Deze keer beging iemand zelfs de blunder ons een cadeau terug te geven die wij een half jaar geleden aan hém schonken. Het briefje met onze naam lag nog onder de flessen in de doos.”Bedankt, geniet er van.”
Ik vier m`n verjaardag het liefst in eigen kring. Mét een paar vrienden die er écht toe doen.
Het is toch prachtig, cadeautjes uit pakken die met zorg zijn uitgezocht door de mensen die je dierbaar zijn.
Zoals die keer dat mijn twee mannetjes, toen zes en negen jaar oud, me verrassen met een paar knalroze hakschoenen voorzien van gele strikjes, van de rommelmarkt. Gekocht van hun zakgeld.
“Ze staan zo mooi bij je nieuwe pakje mam.”
Ik herinner me nog goed hoe ze glunderden terwijl ik liep te strompelen op de twee maten te grote monstertjes.

“Ik kreeg een schok door me heen toen ik dit ding voor jou ontdekte” zegt m`n dochter die zich al een week verkneutert om het me te geven.
Zonder uitpakken weet ik al dat dit geschenk me meer waard is dan duizend echte parels.
Mijn man wil nog wel eens overdrijven met waardevolle geschenken om mij z`n liefde te bewijzen. Maar laatst kreeg ik iets heel simpels waar ik zéér aan gehecht ben. Een hartje van rode stof aan een sleutelring.
“Ik heb je lief” staat erop.
Ook zo ontroerend vind ik de ingelijste plaat van Herman Brood, met twee innig geliefden.
“Als ik jou niet had…” staat er onder.
Gekregen een jaar na z`n hartoperatie.
Maar m`n meest waardevolle cadeau pak ik nu al jaren elke dag een paar keer vast. Streel het liefdevol.
Het maakt me telkens weer zó blij, dat ik zélfs af en toe vlinders voel.
Ik krijg er nooit genoeg van.
Het blijft me ontroeren, troosten en hartkloppingen bezorgen en dat zal nog jaren zo zijn.
Ik kreeg haar op mijn verjaardag, zes jaar na de tweede zoon.
Saskia, mijn schat, onze dochter.
Ik noem haar nog altijd “mijn cadeautje” en druk haar regelmatig op het hart dat ik haar nóóit zo maar weg zal geven.
Maar ooit zal het zover komen. Dat mijn cadeautje in pakt en weer uitgepakt zal worden door degene waar ze ánders van zal houden.
Misschien stop ik er wel een briefje bij:” Geniet er van.
Maar wees er zuinig mee, dit is een zéér waardevol geschenk.”