Wachten op de herfst.

Hier en nu is wat telt, zegt een dierbare vriend van me vaak. Hij is de mening toegedaan dat ik me te zeer fixeer op problemen in de toekomst, die zelfs nog ‘geboren moet worden’.
Dat boeddhistische sausje overgiet mijn van nature cynische, ergo moeilijk te verteren, ingesteldheid soms met net de gepaste mildheid, en maakt contact met de buitenwereld voor een zwartgallig schepsel zoals ik toch nog mogelijk…maakt van mij zelfs bijna een mooier mens. Hij heeft dus gelijk, maar vandaag brengt deze ‘hier en nu’ geen soelaas. Ik, kind van deze welvaartstijd, heb geen zin om vandaag zelfs maar een poging tot overeind komen te doen. Hangen, vegeteren, wijn drinken en wegkwijnen wil ik! Alle levenslust en enthousiasme haalt vandaag de neus op voor dit futloos hoopje deprimering, en verkiest zich hier dan ook afzijdig van te houden.
Zin om die gruwelijk vrolijk dingdongende deurbel te beantwoorden heb ik dus ook niet, of het zou moeten zijn dat ik er een vrijgeleide bij krijg iedereen die me onder ogen komt, met mijn verbale speerwerpen kennis te laten maken. Mikken moet je immers oefenen.

Die dierbare vriend van me, die niet ‘mijn vriend’ is, zou me vragen wat er dan concreet aan de hand is.
“Algehele lusteloosheid”, zou ik schouderophalend blazen.
“Concreet meisje, concreet alsjeblieft”, zou hij me verzoeken, terwijl hij mijn kin tot zijn ooghoogte zou opheffen en ik blozend het gelaat zou afwenden.
“Aha, een acuut geval van verwendnestitis”, zou hij superieur glimlachend concluderen, radend wat er aan de hand was, maar de goedheid hebbend me niet met mijn neus in de genante feiten te drukken.

Binnenkort lieve mensen, wordt het herfst, en een heel pak kouder, mogelijk tot uwer aller spijt, maar niet die van ondergetekende. Verkleumde handen en een rillend lichaam vormen altijd een mooi excuus om een beetje dichter tegen die ene aan te kruipen.