“ Wakker worden jongens, opstaan! Naar de kerk!”
Het zondagmorgenritueel anno ooit.
Vader dwingt zijn kroost met zachte hand naar de kerk.
“Kom op, `s avonds een kerel, `s morgens een kerel”
Wekelijkse standaarduitdrukking! Een slaperige kop komt om de hoek van de jongensslaapkamerdeur.
Nog lang niet bekomen van een heftige zaterdagavond in de disco.
Zichtbaar vermoeide spleetoogjes.
Heel langzaam komt er leven in de brouwerij.
De meisjeskamer ontwaakt
Het is dringen in de badkamer.
Plasjes worden gepleegd.
De scherpe ochtendurinegeur dringt diep door.
Door midden geknakte rollen pepermunt liggen keurig op rij klaar op de lange eettafel.
Daarnaast een stapeltje kwartjes voor de collectes.
In de kerk zitten de tieners op het balkon. Vooraan kun je prachtig naar beneden kijken,
Mooi zicht op het hoofd van het schoolhoofd met z`n onberispelijke kuurrechte scheiding.
De deftige dames van de plaatselijke bobo`s die vooraan in de kerk plaats nemen met hun zure bijeen geknepen mondjes knikken beheerst naar de andere dames en heren“van stand” voorin de kerk.
Onze dikke Bakker ligt meestal te slapen en krijgt af en toe een por van zijn vrouw als zijn hoofd begint te knikkebollen en het snurken echt niet meer door de beugel kan.
De preek duurt lang. Veel te lang.
Af en toe zingen, sleept je het uur door. Je moet wel, want die trut naast je houd je heel attent haar psalmboek voor je neus.
“Opent uwe mond” en meer van dit soort walgelijke ouderwetse psalmen galmen door de deprimerende ruimte.
De wat oudere pubers bezetten de achterste banken op het balkon.
Met scherpe voorwerpen worden “interessante” zaken in de houten banken gekrast, zoals kut, lul en neuken of de initialen van een nieuwe liefde inclusief hartje.
Er wordt veel gegniffeld.
De dominee kijkt bestraffend richting balkon. Vader ook.
Bij de jongens wordt veel door de vingers gezien. Des te minder bij de meisjes.
De mannen worden opgeleid om de kost te verdienen.
Van de meisjes wordt aangenomen dat ze een man opzoeken die de kost kan verdienen.
“Stil maar, wacht maar, alles wordt nieuw. De hemel en de aarde.”wordt ons voorgehouden.
De meisjes maken carrière.
De jongens vinden een vrouw die óók zorgt dat er brood op de plank komt.
De kerk zit nog als een stukje nostalgie in onze herinnering.
We zijn wakker geworden jongens; Opgestaan!
Gelukkig…
13 reacties
Ma3anne · 18 februari 2005 op 17:50
Krijg er de rillingen van als ik terugdenk aan dit schijnheilige sfeertje van vroeger. Gelukkig heb ik me er al heel jong aan kunnen onttrekken door mijn kont tegen de kribben te gooien t.a.v. de kerkplicht en mijn ouders deden er gelukkig niet moeilijk over.
De sfeer mooi getroffen, Sal!
Dinah · 18 februari 2005 op 19:32
[quote]opstaan! Naar de kerk!”[/quote]
Ook bij ons thuis was dit vast ritueel. Proberen of je door de kerkklok heen sliep werden rigureus omzeep geholpen. Uit je bed getrokken, kop koffie acher in je keel en wegwezen , eten deed je maar als je thuis kwam.Er was maar een oplossing: op zaterdagavond gaan voordat je uitging. Dit was voor ons allemaal tot je 18e, daarna ben ik ook bijna niet meer in de kerk geweest en dat alleen maar door die dwang. Denk niet dat onze lieve HEER het zo bedoelde, toch??
viking · 18 februari 2005 op 19:43
Gelukkig is me dat lot in die kerkbanken grotendeels bespaard gebleven. Ik vraag me toch af: kunnen ouders, kerkvorsten en ander gelovig tuig niet vervolgd worden voor de geleden geestelijke schade? Zeg maar zoals in de States met de cigarettenfabrikanten wordt geflikt?
Dat zou daar rondom Staphorst toch big business moeten zijn. 😛
pepe · 18 februari 2005 op 21:41
Weer herkenbaar, gelukkig is dat nu wel anders.
Kees Schilder · 18 februari 2005 op 21:53
Ik krijg nog knokkelkoorts als ik eraan denk.Getverdegetverdegetver!
Maar de column is prima
Louise · 19 februari 2005 op 09:34
Heb het nooit echt meegemaakt, maar ik was er bijna bij, tijdens het lezen van je stuk.
Mooi beeldend beschreven.
Mosje · 19 februari 2005 op 17:00
Heel herkenbaar!
Ab · 19 februari 2005 op 20:09
Hoi Sall,goed verwoord,ik zelf heb dit gelukkig nooit mee gemaakt.Maar de neven en nichten van mijn moeders kant wel,dus met hun kon ik nooit spelen op zondag.Gelukkig was mijn vader verstandiger. Goede column, groetjes ab
prikkels · 19 februari 2005 op 20:17
Ik waande me bij deze column terug in de jaren ’70. Als meisje uit een goed katholiek gezin, moest ik inderdaad noodgedwongen of tegen mijn zin zo je wilt, iedere zondag naar de kerk. In mijn zondagse jurk, haren (hm die had ik nauwelijks, omdat mama vond dat mijn lange haren geen gezicht waren) keurig gekamd, grote strik in en voorwaarts daar gingen we.
Totdat ik leerde luisteren. Echt luisteren naar hetgeen verteld werd en ik mij vol enthousiasme op het kinderkoor gestort heb en bijna al mijn sacramenten heb. Tja dood ben ik nog niet, dat mag hopelijk nog even op zich laten wachten.
Helaas is bijna 8 jaar geleden mijn vader overleden en sindsdien, behalve tijdens de begrafenis, heb ik geweigerd om ook nog maar 1 voet in de kerk te zetten. Mijn vader was door en door gelovig en niet alleen wanneer het goed ging, maar ook juist in slechte tijden had hij een bijna kinderlijk zou ik zeggen, rotsvast godsgeloof. Mijn vader is 13 maanden ziek geweest en hoe zieker hij werd, hoe sterker bijna op het fanatieke af, hij geloofde, als hij maar genoeg zou bidden, eerlijk zou zijn in zijn gevoel naar ‘hem’ toe, hij het wel zou redden. Menigmaal, heb ik tijdens wakes, mijn vader was namelijk bang van de nacht, hem hardop horen bidden, smeken zelfs om zijn leven. Hij heeft het niet mogen redden.
Sindsdien weiger ik nog om naar de kerk te gaan. Want waarom zou hij wel naar mij luisteren. Ik die bepaald geen braaf kind des heren ben. Nooit ben geweest en nooit zou worden. Terwijl hij, mijn vader, nooit een vlieg kwaad had gedaan, streng, strikt, maar oh zo rechtvaardig was. Je kon altijd van hem op aan. Zelfs naar hem werd niet geluisterd.
En geloven, ja dat doe ik nog wel. Maar daar heb ik geen kerk voor nodig.
Bakema_NL · 19 februari 2005 op 21:31
Die onzin van kerken is me gelukkig bespaard gebleven. Als ik daar binnen loop voel ik al dat ik er niet hoor. Twee keer voor een begrafenis, een keer met school, was een katholieke school, kerstmis, tja…….kreeg je zo’n stukje papier wat onderop een kokosmacroon zit met een verhaal er bij dat het het lichaam van Jezus was……verdomd lekker die kerel moet ik zeggen.
En nu ik er over nadenk ben ik eigenlijk wel heel erg vaak in de kerk geweest. Ik zat ook nog op een katholieke meao, de administratie zat in de kerk, via een overdekt bruggetje vanaf de school liep je er binnen………ik kwam daar omdat ik zo vaak te laat was en/of me moest melden omdat ik de les was uitgetrapt……gebouwen vol schijnheiligen zijn het, met een paar echt goede mensen, vast wel.
Dees · 20 februari 2005 op 12:02
Grappig hoe het een x aantal jaren later toch nog precies hetzelfde was. Nostalgie met afkeer verweven, mooi verwoord!
Li · 20 februari 2005 op 14:50
Fantastisch geschreven Sally.
In gedachten zweefde ik weer terug naar de kerkbanken. Soms twee keer op een zondag verplicht vervelen. En opgelucht ademhalen als de dominee amen zei na een ellelange preek waarvan ik geen bal had begrepen. Ik leerde er wegvluchten in mijn fantasie, dat wel.
Geen wonder dat de kerken leeglopen. De jeugd van toen heeft er een trauma van overgehouden…
Li
ignatius · 20 februari 2005 op 23:35
Nostalgisch.
Ik heb toch het idee dat die protestantse missen veel zwaardere kost waren/zijn dan de katholieke, meer op het niveau van “danck u dat ik u dancken mag”.
[quote]Af en toe zingen, sleept je het uur door.[/quote]
Je moet gewoon voor het zingen de kerk uit zijn 😛