Walgelijk

Mijn buurman aan de overkant-vierhoog op twee kamers inclusief keukenblokje-is een oude Turk. Hij begint te dementeren. Dus zou een verzorgingshuis de minst kwade van alle kwade oplossingen zijn. En de minst kwade wil, in dit land, altijd nog zeggen dat je terecht komt in een naar pis- en schijt stinkend kamertje dat gedeeld moet worden met twee andere kandidaten voor het eeuwige leven in een, naar wij hopen, veel humaner hiernamaals. De Turk is geheel alleen. Heeft geen familie of vrienden en kwam hier in de jaren zestig als gastarbeider. Hij zag hier een betere toekomst..Nou, die toekomst heeft hem inmiddels ingehaald en heeft heel andere vormen aangenomen dan hij ooit bedoeld zal hebben..

Echter, in het wat groot uitgevallen urinoir, dat men tegenwoordig een verzorgingshuis noemt, kom je niet zomaar. Eerst maar eens thuiszorg proberen, meneer!
Dus probeer ik wat hulp te bieden door mij een weg te banen in onze ,van de wieg tot het graf verzorgde, welvaartstaat.
In mijn agenda groeit derhalve een hele pagina telefoonnummers van instanties en mensen die we nodig hebben om thuiszorg te regelen
Met die mensen zelf is overigens niks mis. Alleen, hoe bereik je de vrouw, want meestal is het een vrouw, die je moet hebben? Ik sta oog in oog met een jungle van constant fuserende, reorganiserende, opschalende, privatiserende, doorverwijzende, van loket wisselende en van afkorting veranderende instanties.

Uiteindelijk lukt het mij een pad te hakken door de lianen. Mijn hakmes wordt daarbij gevormd door de persoonlijke contacten die ik gaandeweg opbouwde met de Irene’s, Sacha’s en Jannie’s van al die instellingen waarvan ik niet weet wat de afkortingen betekenen.
Dat kan allemaal doordat ik de daarvoor benodigde toerusting bezit. Ik ben redelijk van de tongriem gesneden, weet me te gedragen, spreek goed Nederlands, ben niet doof of traag en ik ben geen oude Turk.
Kortom; wat, als je deze toerusting mist? Als je, zeg maar, een oude Turk bent? Dan ben je gesjochten. Je bent de pineut. Je kunt het op je buik schrijven. En als je ook nog dement bent, dan ben je helemaal gesjochten.

Na zes weken hakken in het onkruid van verrotte instanties kan ik nu mijn hakmes weer opbergen.
Mijn buurman, de oude Turk, dacht vorige week namelijk dat er een kortere weg naar buiten was. Die was er inderdaad. In de vorm van het raam op vierhoog dat toch al openstond, so; why not?
Toen ik de Irene’s, Sacha’s en Jannie’s van al die instellingen van de afloop hiervan op de hoogte bracht waren de reacties eensluidend: Oeps, wat zielig hè! Maar voor hem is het een betere oplossing…toch?
Reacties, geheel in lijn met de gang van zaken in “verzorgend Nederland” en samen te vatten in slechts één woord: Walgelijk!