Warme gedachte

Het weer begint eindelijk guur te worden zoals het hoort in December. De echte winter laat nog op zich wachten, maar het herfstweer wordt toch stiekem kouder. Hoewel het nog te warm is, krijg ik door de kale bomen, kilo’s pepernoten, liters warme chocolademelk en urenlang knutselen aan mijn surprise toch een beetje een Sinterklaasgevoel. In de stad heb ik een leuk cadeautje weten te vinden en met een vrije middag in het vooruitzicht fiets ik naar huis. Ik rijd achter een man op de fiets met een vrouw achterop. Ze zijn allebei van mijn ouders leeftijd. Zij is misschien net iets jonger. Ze zit in amazonezit, met beide benen aan een kant van de bagagedrager, zoals vrouwen horen te doen volgens ongeschreven regels. De enkels heeft ze keurig gekruist. Haar benen zwaaien een beetje heen en weer. Ze helt met haar rug iets naar achter, om haar evenwicht te houden. Een hand ligt tegen de zij van de man, in haar andere heeft ze haar handtas geklemd die op haar schoot rust.

Hij zit met een licht gebogen rug op die fiets, het stuur stevig in de handen. Hij draagt een bruine jas met een opgestoken kraag. Met een grote rechte snor die over zijn bovenlip valt, donkere ogen en donker haar heeft de man een Perzisch uiterlijk. Soms wijst hij haar dingen aan, vogels in het gras, huizen van vrienden of kennissen, of waar hij eerder gewoond heeft. Ze kijkt waar hij wijst, maar ze zegt niets. De fiets slingert een beetje, misschien moet hij nog wennen aan de Hollandse fiets. Met iemand achterop en tegen de wind in is het een hele opgave om rechtuit te blijven rijden.

Ze zien eruit als een jong stelletje, maar dan allebei een stuk ouder. Zouden ze dat zelf ook zo voelen? Herinnert zij zich nu de keren dat vriendjes haar naar huis brachten achterop de fiets?
Misschien is zijn vrouw bij hem weg of overleden en is hij al een tijd eenzaam. Iedere middag ziet hij de vrouw bij de supermarkt. Dan praten ze wat over het werk, het weer, het dorp. Misschien was deze keer haar achterband lek en heeft hij de moed verzameld om haar een lift naar huis aan te bieden. Wie weet is zij al jaren vrijgezel en is ze dankbaar ingegaan op zijn voorstel.

Terwijl ik mijn fiets vastzet verdwijnen ze slingerend langzaam uit het zicht. Zal ze straks het tuinpad oplopen, met haar sleutels aarzelend friemelen bij de deur? Verlegen zal ze hem bedanken voor de lift, een beetje naar beneden kijkend. “ Graag gedaan” zegt hij dan zacht als ze de sleutels in de deur steekt. Ze glimlacht. “ Tot morgen?” “ Ja tot morgen. Dag.” En hij stapt weer op zijn fiets. “ Daag” roept ze, en verdwijnt naar binnen.