Ik zit hier voor jou te kijken naar je stille lichaam, staar naar je slippers wend dan mijn ogen omhoog en zie je opgetrokken vieze t-shirt. Nou die had je ook wel even in de was mogen gooien zeg. Ik schaam mij dood. Jij ligt stil, jouw gezicht op het nieuwe tapijt dat wij samen de laatste keer gekocht hadden omdat je vond dat we aan een nieuwe toe waren. Nee jij wilde mij gewoon zoethouden. Het was je bijna gelukt. Maar kijkende naar jouw stille lichaam voel ik de tranen van onmacht die mij ineens overvallen druppelend op jouw shirt, zij laten grote vlekken na. Het lijkt wel of ik niet kan stoppen met huilen en trillende handen trekken jouw shirt naar mijn gezicht. Ik probeer mijn tranen te deppen. Het huilen gaat maar door ik kan echt niet stoppen wat is dat nou!!

Wat is er toch gebeurt tussen ons. Was zij jou zoveel liefde waard dat je de onze zomaar op het spel zette? Ik woel met mijn hand door jouw vochtige haren en aai dan je nek. Ja verdomme ja ik hou nog van je en ik wil je niet kwijt. En terwijl ik mijn gezicht afveeg om die irritante tranen te doen stoppen begin ik weer te janken.

Je wordt bedankt hoor, namens mij en niemand anders. Nooit heb ik hoeven huilen om een man, nooit niet nimmer mijzelf zo kunnen verlagen dan dat ik nu doe. Jouw stille lichaam geeft totaal niet mee als ik je op je zij wil duwen. Godver wat ben je zwaar man. Tijdens de sex nooit ies van gemerkt.

Wat kan een mens rare gedachten krijgen als er eigenlijk niets anders dan ellende om je heen zit. En jij zit er middenin.

Ik sta met bevende benen op, mijn knieen knikken en mijn handen trllen en ik zie voor mij de keuken als ik daar langzaam heen loop. Alles zit onder het bloed. Wist niet dat een mens zoveel bloed kon uitspuiten zeg, wat een bende…Maar als ik in de douche kom en mijn kleren uitdoe zie ik zelfs jouw bloed overal op mijn eigen lichaam. Zelfs hier in de douche laat je me niet met rust.

Ik ren naar de voorkamer waar je nog steeds stil op het tapijt op je buik ligt en trek de bijl uit je achterhoofd.
Zo die is van mij, je hebt mij al genoeg afgenomen, zelfs onder de douche zie ik nog sporen van jou.
Laat mij lekker met rust.

Categorieën: Fictie

klapdoos

Gewoon een Amsterdamse vrouw die met een vrouw getrouwd is, ziek is, zodanig dat de neerwaartse spiraal steeds verder zakt. maar een kniesoor die daarop let. Ik lach graag, heb genoeg traantjes gelaten om mijn ziekte en nu is het tijd om via mijn nieuwe boek eens door te gaan met uit het leven te halen wat er te halen valt, zeker in een crisistijd is het de kunst om toch vrolijk te blijven. Mijn motto is dan ook: Een dag niet gelachen is zeker een dag niet geleefd.

2 reacties

Teunis · 21 februari 2008 op 12:29

[quote]Ik ren naar de voorkamer waar je nog steeds stil op het tapijt op je buik ligt en trek de bijl uit je achterhoofd. Zo die is van mij,[/quote]

Yeah! Go girl! Go girl! Nu nog het gaspedaal van de cabrio tot op de bodem intrappen en van een afgrond rijden.

Mosje · 21 februari 2008 op 16:15

Ja, wat is dat toch. Ik heb vandaag ook al vijf moorden gepleegd. Zou het door het sombere, mistige weer komen?
Nou, ik houd het kort, want ik moet mijn baas nog even omleggen.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder