Wat zou u doen?

Zijn voetstappen komen steeds dichterbij. Hij holt. Omkijken durft ze niet. Ze trapt de pedalen van haar fiets rond alsof haar leven er van afhangt. En als haar leven er nu eens van afhangt? Haar hart bonkt tegen haar ribben. Ze voelt kille klamme zweetdruppels op haar voorhoofd. Had ze maar een andere weg genomen. Was ze maar niet langs hem gefietst. Intuïtief voelde ze dat het niet pluis was. Zijn zware hijgende ademhaling lijkt haar in te halen. Opeens voelt ze een ruk aan haar bagagedrager. Hij heeft haar te pakken. Ze valt. Zijn lichaam is zwaar en overal zijn handen. Op haar rug, rond haar armen, op haar borsten en tussen haar benen. Ze gilt zoals ze nog nooit heeft gegild. Ze vecht. Ze bijt. Ondertussen zoeken haar ogen naar hulp. Auto’s flitsen voorbij. Een bestuurster remt af, kijkt en geeft weer gas. Weg is ze. Daar komen twee meisjes aangefietst. Haar verzet verzwakt. De nachtmerrie is voorbij. Godzijdank, eindelijk komen ze haar helpen.

Maar de meisjes stoten elkaar aan en slaan verschrikt de hoek om. Verder lijkt het fietspad verlaten. ‘Help me dan’ maar haar schreeuw wordt gesmoord door het voorbijrazende verkeer. Ze worstelt verder. Haar belager lijkt onder de indruk van haar vechtlust, laat haar los en verdwijnt in het niets. Er is niemand die hem tegenhoudt. Ze raapt zichzelf en haar fiets op en slingert dwars over de weg naar de overkant. Weg van het park. Weg van het gras. Nu zien ze haar wel. Er wordt geclaxonneerd. Iemand tikt op zijn voorhoofd. Op het trottoir zakt ze op de ijskoude tegels. Bevend zoekt ze in haar broekzak naar haar mobieltje. Die heeft hij gelukkig niet gepikt. Met trillende vingers drukt ze de toetsen in. Als ze de stem van haar moeder hoort, snikt ze in onsamenhangende zinnen wat haar is overkomen. Vijf minuten later zijn haar ouders er al. Ze hebben alle snelheidsgeboden overtreden om haar te halen. Al die tijd is er niemand geweest die zich om haar bekommerde.

Vanaf die dag zal haar leven nooit meer hetzelfde zijn. Haar belager heeft niet alleen haar onbezorgdheid afgenomen maar ook haar vertrouwen in de mensheid. Door haar vechtlust, moed en gegil, heeft ze misschien wel een stille tocht voorkomen. Die blauwe plekken en krabbels genezen wel weer, maar dat niemand reageerde op haar hulpgeroep blijft een lelijk litteken. Iedereen keek de andere kant uit toen haar dit overkwam op een drukke zaterdagochtend. En dat vindt ze eigenlijk het aller allerergste.