Wedden dat ….

Ik ga elke zondag paardrijden met een vast clubje medefanatiekelingen. In weer en wind, als het vriest en hagelt, door de sneeuw of in de snikhete zon: wij zijn van de partij. In de zomermaanden komen we er zelfs extra vroeg ons bed voor uit, want dan rijden we om zes uur in de ochtend. Geen alcohol op zaterdagavond is dan wel aan te bevelen.
Naast paardrijden doen we nog allerhande andere dingen: we borrelen met hapjes, gaan naar het theater of naar de film, uit eten of op vakantie. Het is eigenlijk een soort alles-in-één club.

Op een mooie zondag enkele weken geleden zijn we een dagje uit geweest in Leiden. Ons kleine Mexicaantje wist nog wel een leuk restaurant, in het bezit van een grote sloep. Zouden we misschien zin hebben om een dagje te gaan varen en af te sluiten met een etentje? Wat een vraag, natuurlijk hadden we daar zin in. De sloep kwam aanleggen voor het appartement van onze organisatrice, vol geladen met rosé, bier, rode wijn en andere dranken. Inclusief kapitein, want gezien de hoeveelheid drank aan boord was dat wel zo verstandig. Tijdens de plaspauze bij het restaurant kwamen de schalen met tapas aan boord, werd de drankvoorraad weer aangevuld en begon de stemming er goed in te komen.

Sloepje ging weer verder, muziek ging aan, voetjes gingen van het dek en het werd steeds gezelliger. De flessen raakten steeds leger, maar ja, wij hadden onze scharrelaar als BOB gestrikt, dus namen we er nog maar eens één. De paar druppels regen die vielen voelden we niet, en ze mochten zeker de pret niet drukken.

Paar uurtjes later lag de sloep weer bij het restaurant. De flessen en schalen waren inmiddels leeg, dus gingen we binnen ons geluk beproeven. Er stond een lange tafel gedekt, en halleluja, rosé in overvloed …. Het moge duidelijk zijn dat we inmiddels niet meer door de blaastest zouden komen, toen het volgende gebeurde. Althans, ik dènk dat het zo gegaan is, want helemaal helder was ik niet meer. Mijn tafelgenoot aan mijn rechterhand, onze BOB c.q. scharrelaar, besloot wat mannenwijsheden over de tafel heen te gooien ….

“Lekker hè, die rosé.”
“Ja. Moet je maar niet zoveel kindertjes, en dus een grote auto hebben. In mijn auto passen geen acht mensen. Smaakt dat water ook nog ergens naar?”
“Naar water. Jullie vrouwen en wijn, wat een combi! Zonder wijn zijn jullie nergens.”
“Oh nee? En waarom dan niet?”
“Jij kunt echt geen drie weken zonder alcohol. Daar heb je gewoon de ruggengraat niet voor.”
“Mmmmm, dus dat denk jij, hè mannetje? Nou, zullen we wedden?”
“Is goed. Wat is de inzet?”
“Wat dacht je? Een goede Rioja natuurlijk, begin je zakgeld maar te sparen, dit ga je echt niet winnen!”

Aldus geschiedde. Ik en mijn grote, redelijk aangeschoten mond. Ik heb drie weken aan de appelsap gezeten, en dan bedoel ik niet de soort die ook wel bekend staat onder de naam cider. Ik ben ook maar gelijk aan de salades gegaan. Is mijn weegschaal ook weer wat vrolijker als ik erop ga staan, iets dat ik zo veel mogelijk probeer te vermijden. Wat niet weet wat niet deert denk ik maar. Afgelopen zondag werd de schuld betaald: inderdaad, met een lekkere fles Rioja. Ik zou bijna zeggen: PROOST!