Het huilen staat mij nader dan het lachen. Ik weet niet goed waarom. Of het nu de film was die ik vanavond zag, de vrouw die ik onlangs ontmoet heb of de muziek waarnaar ik nu luister. ‘Les aimants….. c’est une chanson….’ Toetsaanslagen op een piano als regendruppels tegen mijn raam. Je hoort ze, kijkt ernaar en dan slaat het toe; de weemoed. [i]Yeah listen to these words of love……..[/i]
Men vindt het vreemd, die rare gemoedstoestand die op zichzelf niet verklaarbaar is en toch je hele wezen in bezit neemt als de hare op het moment dat ze zelf kiest. Daarom heb ik niemand erover verteld. Ze zouden er alleen maar rare dingen van kunnen denken. Ze zouden eens kunnen vinden dat ik gek was, zeker wanneer ik de oorzaak niet zou weten te duiden zoals nu het geval is. De waarheid is dat ik zelf niet wil dat ze het weten. Ik ben er niet de man naar om erin te zwelgen maar het alleen zijn doet me zelden meer genoegen dan nu: nacht, muziek en wijn. En een avondman die alles makkelijker en eerder toont als het eenmaal donker is geworden. Juist wanneer er niemand is die het ziet. Laat Willy DeVille daarom maar zingen, morgen weet niemand meer dat het bestaan heeft. Met een beetje geluk ik zelf ook niet meer.
[i]Whispered deep, deep in the night…….[/i]
Misschien is de onbestemdheid van het gevoel wel het aantrekkelijkst. Want zwakheid is het niet. Zomaar zonder reden je overgeven aan de tinteling in je maag, aan gedachten die dwalen in geen bepaalde richting. Slechts meedeinen op de muziek of op het schommelende wijnoppervlak van het glas in je hand. Pianoklanken in de regen of andersom, een bescheiden storm in een glas wijn.
[i]With your tender voice, spoken to me.[/i]
In een stormachtige nacht op een zee van wijn, zelfs al komen de pianoklanken met bakken naar beneden, wil ik de laatste zijn om naar het reddingsvest te grijpen. Bovendien, in deze regen zul je niemand horen zeuren over tranen. Met een beetje geluk mijzelf ook niet.
12 reacties
Raindog · 28 augustus 2004 op 17:14
’t Leest toch anders als de zon schijnt…..
Anima · 28 augustus 2004 op 18:37
Heerlijk Raindog, en geruststellend te weten dat ook mannen af en toe zonder aanwijsbare reden in het bitterzoete gezelschap van Dame Melancholie verkeren. 😉
Tja, en het dan ook nog in een fijne column gieten (al ging dat misschien wat vlotter en ongegeneerder onder invloed van die wijn), meer kunnen we niet vragen!
Groeten,
Anima.
Li · 28 augustus 2004 op 21:32
Wat een waanzinnig diepe column. Wat ontzettend knap om een onbeschrijfelijk gevoel op deze manier te beschrijven. Was Irma niet op zoek naar songteksten?:-?
Li
pepe · 28 augustus 2004 op 23:11
hmhm…
sally · 29 augustus 2004 op 14:31
grappig, jouw eigen eerste reaktie.
het hmhm van pepe begrijp ik niet en ben toch erg nieuwsgierig wat ze bedoeld.
Ik zelf kan me 100% inleven in deze column.
Deze momenten van weemoed waar je zelf bijna van geniet en waarvan je de volgende morgen je zelf bijna geen voorstelling meer kan maken.
Heerlijk beschreven. Daar droom ik op weg.
liefs Sally
:kiss:
Dees · 29 augustus 2004 op 14:49
Kijk maar uit, melancholie is verslavend 😉
Mosje · 29 augustus 2004 op 15:16
[quote]’t Leest toch anders als de zon schijnt…..[/quote]Je had ook aan de redactie moeten vragen om deze mooie column te publiceren op een regenachtige dag. Zoals ik de redactie ken, werken ze daar aan mee.
Mup · 29 augustus 2004 op 16:23
[quote]Of het nu de film was die ik vanavond zag, de vrouw die ik onlangs ontmoet heb of de muziek waarnaar ik nu luister. [/quote]
Mooi.
Met weemoed gelezen,
Groet Mup.
rrobin · 29 augustus 2004 op 19:37
Zonder de gordijnen open te hebben weet ik dat het niet regent, maar ergens worden tijdens het lezen de druppels tastbaar..
Erg krachtige afsluiter, ben weer ff stil 🙂
Kees Schilder · 30 augustus 2004 op 08:20
heel erg mooi
tontheunis · 30 augustus 2004 op 14:03
Starend door het raam,
terwijl de regendruppels vallen,
krijgt mijn droef gevoel een naam.
En, al schreef je dit voor allen,
het voelt als bovenal voor mij.
Het is mijn gevoel omschreven
en dat maakt een glimlach in me vrij.
Er is een Raindog in mijn leven…
TT
Raindog · 30 augustus 2004 op 17:24
Zo hee… Dankjewel allemaal. Ik had niet verwacht dat dit zoveel, laat staan iets, los zou maken. Niemand is er geheel vrij van zullen we maar denken, weemoed of melancholie. En een dag later ziet de wereld er meestal gelukkig weer heel anders uit en vandaar mijn reactie over de zon die dan weer schijnt maar gezien jullie reacties was de mijne misschien wel erg ongepast. Enfin….
Een aantal gerichte opmerkingen:
@Raindog: Niet weer doen.
@Li, rrobin, TT en anderen: Help me even om van naast, weer ìn mijn schoenen te stappen.
@Mosje: Ik heb de redactie gevraagd om het te laten regenen op de dag dat ze het zouden publiceren. Hier heeft men jammer genoeg geen gehoor aan willen geven wat ik zelf ook een beetje teleurstellend vond.
😉