Weet je nog?

Zij was voor mij heel lang de onbekende lieve, stille en oude vrouw, die zwaaide wanneer zij mij langs zag fietsen met een kind voor- en eentje achterop. Trouw zwaaide ik terug en leerde de kleintjes dat ook te doen. Vier keer op een dag (minimaal) fietste ik er vrolijk langs, zag haar stralende ogen en glimlach om haar mond.
Ik had wel eens gehoord dat ze Sien heette, maar verder wist ik niets van haar. Als we thuis over haar spraken noemde ik haar oma Sien. De kinderen werden groter en gingen zelf fietsen, ik kon zien dat zij genot bij het zien van die kwajongens. Tot op een dag ik haar niet meer zag.
Ik dacht ze kan wel eens ziek zijn een griepje heb je zo gekregen, maar ook de rest van de week zag ik geen oma Sien.
Ik ging vroeg een buurvrouw, die haar was ophing, wat er was met oma Sien?
Zij vertelde mij dat de kanker haar nu echt had te pakken en haar dagen waren geteld.
Die buurvrouw zorgde voor Sien, ze ging er elke dag een paar keer heen en gaf haar te eten, de verpleging kwam aan huis, want Sien wilde niet naar het ziekenhuis om te sterven.

Ik vroeg die buurvrouw of zij aan Sien wilde vragen of ik eens bij haar langs mocht komen.
Want het zwaaien miste ik en ik hoopte dat zij het ook miste. Misschien konden we samen praten.
De volgende dag kreeg ik te horen dat ik zeer welkom was. Nog die middag ben ik er heen gegaan, voorbereid op alles stapte ik bij haar binnen en toch was er de schrik bij het zien van deze Sien. Niet veel meer dan een skelet met een velletje was er over.

Maar de glimlach op haar gezicht toen ik binnen stapte zal ik nooit vergeten, ze straalde gewoon. Veel woorden hadden we niet nodig, het spreken ging haar moeilijk af.
Ik pakte haar hand en streelde zachtjes, we keken zomaar wat naar buiten waar de zon scheen. Ze bedankte me voor al die jaren zwaaien en ze had genoten van het zien van onze kinderen.
Niet langer dan een half uurtje heb ik zo bij haar gezeten, toen ik vertrok vroeg ze wanneer ik weer zou komen. Ik beloofde haar elke dag te komen als zij dat graag wou.
En ze knikte overtuigend ja graag, kom zo veel je kan en wil. Ik gaf haar voorzichtig een kusje op haar tere wang.

De dagen die volgden ging ik zeker twee keer bij haar langs en ze vertelde over haar leven, haar man en kinderen, soms moest ik foto’s voor haar pakken en dan lachte we samen.
Haar huid op handen en hele lichaam werd dunner, ze kreeg steeds meer pijn, ik bleef haar strelen, als haar mond droog werd en ze bijna niet meer kon praten, pakte ik natte wattenstafjes om haar mond te bevochtigen.
Ik hielp haar drinken uit een tutbeker en zelfs haar stoma ging ik vervangen, omdat de verpleging het zo hardhandig deed, wilde ze dat ik het deed (ik had dat nog nooit gedaan en vond het ook best eng). Maar omdat zij het graag wilde deed ik het met veel liefde.
‘Jij bent veel zachter’ zei ze dan. Mijn geheim was dat ik met haar praatte als ik die stoma verving, ze werd dan afgeleid en voelde minder pijn.
Ik vertelde haar over de kinderen en over de gewone dagelijkse mooie dingen, de zon die scheen, de tulpen die bloeide.

Ik moest van haar een boompje uitzoeken in haar tuin en dat meenemen als aandenken aan haar. Ik heb het gedaan en nu na al die jaren staat het boompje weer in bloei.
En nooit zal ik Sien vergeten, haar laatste weken waren mooi, de dood zacht en ik geloof dat zij nu zal glimlachen als ze zou lezen wat ik hier schrijf. Ze zou trots zijn op mij, dat weet ik zeker.

Op een dag vertelde ze mij met gesloten ogen, van het mooie licht dat ze zag, de witte paarden die zweefde om haar heen. Ik grapte nog met haar en vroeg haar of haar prins er ook op zat? Ze knikte en haar gezicht vertoonde een brede glimlach, door de pijn heen.
Ze opende nog haar ogen en keek me aan: ‘Ik ben zo blij dat jij mij snapt, meisje het is daar zo mooi.’
‘Sien je mag gaan slapen voor altijd, ik ben blij ik je nog heb mogen leren kennen, je bent een mooi mensje. Je hebt me veel geleerd, ga maar Sien’
We hebben toen alleen maar stil gelegen ik streelde alleen haar hand heel zachtjes nog, tot ze sliep. De volgende morgen kwam ik aan haar deur, maar ze was er niet meer. Die nacht was ze heengegaan, naar haar liefde op het zwevende paard.