Zij was voor mij heel lang de onbekende lieve, stille en oude vrouw, die zwaaide wanneer zij mij langs zag fietsen met een kind voor- en eentje achterop. Trouw zwaaide ik terug en leerde de kleintjes dat ook te doen. Vier keer op een dag (minimaal) fietste ik er vrolijk langs, zag haar stralende ogen en glimlach om haar mond.
Ik had wel eens gehoord dat ze Sien heette, maar verder wist ik niets van haar. Als we thuis over haar spraken noemde ik haar oma Sien. De kinderen werden groter en gingen zelf fietsen, ik kon zien dat zij genot bij het zien van die kwajongens. Tot op een dag ik haar niet meer zag.
Ik dacht ze kan wel eens ziek zijn een griepje heb je zo gekregen, maar ook de rest van de week zag ik geen oma Sien.
Ik ging vroeg een buurvrouw, die haar was ophing, wat er was met oma Sien?
Zij vertelde mij dat de kanker haar nu echt had te pakken en haar dagen waren geteld.
Die buurvrouw zorgde voor Sien, ze ging er elke dag een paar keer heen en gaf haar te eten, de verpleging kwam aan huis, want Sien wilde niet naar het ziekenhuis om te sterven.

Ik vroeg die buurvrouw of zij aan Sien wilde vragen of ik eens bij haar langs mocht komen.
Want het zwaaien miste ik en ik hoopte dat zij het ook miste. Misschien konden we samen praten.
De volgende dag kreeg ik te horen dat ik zeer welkom was. Nog die middag ben ik er heen gegaan, voorbereid op alles stapte ik bij haar binnen en toch was er de schrik bij het zien van deze Sien. Niet veel meer dan een skelet met een velletje was er over.

Maar de glimlach op haar gezicht toen ik binnen stapte zal ik nooit vergeten, ze straalde gewoon. Veel woorden hadden we niet nodig, het spreken ging haar moeilijk af.
Ik pakte haar hand en streelde zachtjes, we keken zomaar wat naar buiten waar de zon scheen. Ze bedankte me voor al die jaren zwaaien en ze had genoten van het zien van onze kinderen.
Niet langer dan een half uurtje heb ik zo bij haar gezeten, toen ik vertrok vroeg ze wanneer ik weer zou komen. Ik beloofde haar elke dag te komen als zij dat graag wou.
En ze knikte overtuigend ja graag, kom zo veel je kan en wil. Ik gaf haar voorzichtig een kusje op haar tere wang.

De dagen die volgden ging ik zeker twee keer bij haar langs en ze vertelde over haar leven, haar man en kinderen, soms moest ik foto’s voor haar pakken en dan lachte we samen.
Haar huid op handen en hele lichaam werd dunner, ze kreeg steeds meer pijn, ik bleef haar strelen, als haar mond droog werd en ze bijna niet meer kon praten, pakte ik natte wattenstafjes om haar mond te bevochtigen.
Ik hielp haar drinken uit een tutbeker en zelfs haar stoma ging ik vervangen, omdat de verpleging het zo hardhandig deed, wilde ze dat ik het deed (ik had dat nog nooit gedaan en vond het ook best eng). Maar omdat zij het graag wilde deed ik het met veel liefde.
‘Jij bent veel zachter’ zei ze dan. Mijn geheim was dat ik met haar praatte als ik die stoma verving, ze werd dan afgeleid en voelde minder pijn.
Ik vertelde haar over de kinderen en over de gewone dagelijkse mooie dingen, de zon die scheen, de tulpen die bloeide.

Ik moest van haar een boompje uitzoeken in haar tuin en dat meenemen als aandenken aan haar. Ik heb het gedaan en nu na al die jaren staat het boompje weer in bloei.
En nooit zal ik Sien vergeten, haar laatste weken waren mooi, de dood zacht en ik geloof dat zij nu zal glimlachen als ze zou lezen wat ik hier schrijf. Ze zou trots zijn op mij, dat weet ik zeker.

Op een dag vertelde ze mij met gesloten ogen, van het mooie licht dat ze zag, de witte paarden die zweefde om haar heen. Ik grapte nog met haar en vroeg haar of haar prins er ook op zat? Ze knikte en haar gezicht vertoonde een brede glimlach, door de pijn heen.
Ze opende nog haar ogen en keek me aan: ‘Ik ben zo blij dat jij mij snapt, meisje het is daar zo mooi.’
‘Sien je mag gaan slapen voor altijd, ik ben blij ik je nog heb mogen leren kennen, je bent een mooi mensje. Je hebt me veel geleerd, ga maar Sien’
We hebben toen alleen maar stil gelegen ik streelde alleen haar hand heel zachtjes nog, tot ze sliep. De volgende morgen kwam ik aan haar deur, maar ze was er niet meer. Die nacht was ze heengegaan, naar haar liefde op het zwevende paard.


pepe

Vrouw, (schone)moeder, leerling-creatief schrijven en nog veel meer. Wil je meer lezen? Hier schrijven wij (meiden van Mary)www.meidenvanmary.wordpress.com. Ik mag één van deze meiden zijn. Schrijven is schrappen, het schrijven schrappen is geen optie.

10 reacties

Eftee · 23 maart 2004 op 17:46

[img]http://www.muller-godschalk.com/images/msn60/smile040.gif[/img]
Mooi, Pepe…..

R@@F · 23 maart 2004 op 18:10

Had net zo een vrolijke dag vandaag….
Een zeer goede column!!!

Groet
R@@F

Tasz · 23 maart 2004 op 19:21

Ik heb tranen in mijn ogen, wat een prachtig verhaal Pepe. Heel mooi gevangen in woorden die eigenlijk in dit soort gevallen altijd tekort schieten.

Tasz

pepe · 23 maart 2004 op 19:42

[quote]…:cry:[/quote]
Eftee dat huilen doe ik niet hoor, ik denk met een mooie lach terug aan haar als ik mijn boompje weer zie uitlopen

[quote]Had net zo een vrolijke dag vandaag….[/quote]
Dank je voor je reactie R@@f, en gewoon vrolijk verder gaan met je dag, gaat je vast wel lukken 😉

[quote]Heel mooi gevangen in woorden die eigenlijk in dit soort gevallen altijd tekort schieten.[/quote]
Dank je Tasz, wat een mooie zin. Er zijn weinig woorden die dit gevoel kunnen weergeven.

Li · 23 maart 2004 op 21:52

Mijn schoonvader is kortgeleden overleden en ook hij had het, vlak voor zijn dood, over witte zwevende figuren en een helder stralend licht.

Deze column raakte me diep Pepe.

Een heel mooi , met liefde, geschreven verhaal.
Ik ben er stil van.

Li

Mup · 23 maart 2004 op 21:55

Wist al dat ik een top buuv had, maar zo top….
Mooi verhaal pepe,

Groet Mup.

Ma3anne · 24 maart 2004 op 02:05

Sien heeft geboft met jou…
en dat hebben meer mensen die jou hebben mogen leren kennen als een bijzonder mens, Pepe.

Wat ontzettend goed geschreven. Wow.

Kees Schilder · 24 maart 2004 op 14:34

En ze worden mooier en mooier…

Mosje · 24 maart 2004 op 21:09

Weet je wat ik het mooie van jouw columns vind Pepe? Dat ze zo helemaal “jou” zijn.

pepe · 24 maart 2004 op 21:31

[quote]Deze column raakte me diep Pepe.Een heel mooi , met liefde, geschreven verhaal. Ik ben er stil van.[/quote]
Pfff Li van jou bericht wordt ik nu ff stil.
[quote]Wist al dat ik een top buuv had, maar zo top…[/quote]
Doe toch is gewoon muppie, jij had vast het zelfde gedaan, iedereen met een hart doet toch zoiets.
[quote]Sien heeft geboft met jou…[/quote]
Dit zie je verkeerd Ma3, ik bofte met Sien. 😉 Op het juiste moment op de juiste plaats zijn, dat maakt het verschil. Zo ben ik ook nog altijd blij ik jou heb gevonden lang geleden 😀
[quote]En ze worden mooier en mooier…[/quote]
Jouw woorden…Kees. 🙂
[quote]Weet je wat ik het mooie van jouw columns vind Pepe? Dat ze zo helemaal “jou” zijn[/quote]
Ik zie dat zelf niet zo Mosje, ik schrijf heel gewoon wat ik meemaak(te). Pffff

Geef een reactie

Avatar plaatshouder