Wel thuis

Uit het gesprek dat mijn hulpverlener van de GGZ met mijn vrouw had in de eerste week van mijn opname, had ze hem overduidelijk laten blijken dat ze me niet weer terug wilde, – volgens haar was ik ook erg veranderd en dat kon toch onmogelijk allemaal komen van de porties antidepressiva die ik in mijn lijf meezeulde. Ze wilde ‘weer vrij zijn en zich niet verplicht verdiepen in een vent die maar wat maf en duf voor zich uit zat te loeren.’ Het huwelijk was ook een miskleun, liefdeloos, net als haar 4 kinderen was zij ook niet in staat om liefde te geven. Een echtscheiding was aanstaande en met de weinige moed die ik had sleepte ik mezelf naar een plaatselijke advocaat om dit in gang te zetten, ik had zelf een woning nodig, – een psycholoog van de kliniek (door andere patiënten een hufter genoemd) vond het een slecht idee dat ik daar op kon wachten. Ik zou ook de scheiding af kunnen wachten op mijn huisadres, – het was nog steeds ook mijn huis, zei hij. Ik had nog nooit een hulpverlener iets aangedaan, maar toen scheelde het niet veel.

Therapie heb ik tijdens de opname niet gehad, wel veel pillen, ik verveelde me stierlijk en was verrast dat ik op een dag een woning kreeg aangewezen. Overdag ging ik er naar toe om hier en daar een nieuw verfje aan te brengen, ook in het weekend.

Totdat de verpleging op zaterdagavond laat me in hun kantoor riep: ‘Ik zou meer rust moeten nemen, niet meer tot ’s avonds laat aan het werk’. Ik kon net zolang blijven als ik wilde, mijn huisje in alle rust kunnen inrichten en dan tegen de avond in de kliniek eten, douchen, slapen en ontbijten. Ze waren bang dat ik de druk niet aan kon. Wauw! Er viel een last van me af, niet meer alles halsoverkop doen en als een idioot tekeer gaan. Zondag dus lekker uitrusten om de nieuwe week met een koel hoofd en schone kleren verder te kunnen.

Maandag was ik zoals afgesproken tegen etenstijd binnen en tijdens de maaltijd kreeg ik een seintje van één van de verplegers dat ik later bij hem in het kantoor werd verwacht. Daar werd aan mij gemeld dat ik aankomende week met ontslag ging! Dat had zijn baas, die ‘hufter ‘dus, aan hem doorgegeven. Ik voelde een steen in mijn maag en dat voorspelt meestal niets goeds. Ik vroeg naar de reden, – eerst me aanzeggen dat ik blijven mocht en tot rust kon komen, thuis de boel verven en inrichten, en nu dit. Ik zei hem dat ik nog niet eens een bed had, maar de verpleger had ook geen keus, hij had de opdracht gekregen mij ontslag aan te zeggen. Ik zou de vrijdag als laatste dag hebben, maar ik hoefde al niet meer, de koffer ingepakt en van een paar medepatiënten afscheid genomen, – die trouwens met de mond open stonden te luisteren naar mijn verhaal.

’s Avonds probeerde ik te slapen op een los getrokken verhuisdoos midden in de kamer, mijn jas als kussen en twee muffe gordijnen, die de vorige bewoners hadden laten hangen, deden dienst als dekbed. Wat kan een mens dan toch rare gedachten krijgen!