Welterusten

Ik kijk uit het raam en staar naar buiten, in de verte zie ik wat vage schimmen bewegen die ik nog net kan onderscheiden van mensen. Het gesnurk van mijn kamergenoot en het gedempte geluid van de autoclaxons, zelfs op dit tijdstip nog, verbreken de stilte, zowel in de kamer als in mijn hoofd. De koude wind giert langs de muren en doet de sneeuw opstuiven van de grond. Ironisch genoeg lijkt het alsof Moeder Natuur een poging doet om me naar buiten te laten gaan om samen met haar eenzaam te zijn, de wind langs m’n gezicht te laten voelen en de sneeuw onder m’n voeten te laten knisperen.
Ik besluit er niet op in te gaan en verder te schrijven.
Sorry Moeder, maar ben ik dan echt de enige in deze stad die om half 5 ’s nachts doelloos uit het raam staart?

Eigenlijk kan ik eerlijk toegeven dat ik ervan geniet, geniet van het donker, de talloze lichten, de kleur van de lucht, waar ik eigenlijk geen beschrijving voor kan geven, maar alles behalve donker is.
Ook al valt er geen enkele ster aan de hemel te bekennen, toch blijf ik de hemel afzoeken met de hoop er toch stiekem èèn te zien…

Helaas.

Vanuit mijn oude, kapotte en krakende bureaustoel denk ik na over alles, ik weet eigenlijk niet wat ik wil, wat te doen of wat te denken.
Alles lijkt zo ver weg van me, maar als ik me dan besef dat ik net als iedereen naar dezelfde maan kijk, is dan echt alles zo buiten bereik?

De talloze glazen champagne van deze avond geven me het lichte gevoel in m’n hoofd cadeau, ze laten me mijn ogen niet sluiten. Of heeft het misschien een andere reden? De gedachte aan dit ene meisje, dat zo ineens opdook uit het niets, het meisje waar ik zo plotseling verliefd op werd, m’n gevoelens niet meer voor kan verbergen maar desondanks met alle kracht probeer tegen te werken.
Het mag niet, het kan niet.

Zodra mijn kamergenoot voor de 3e keer een diepe zucht slaakt en gaapt alsof hij lijdt aan “insomnia”, besluit ik zelf ook maar naar bed te gaan en morgen weer wakker te worden, mijn gedachten voortzettend en de wirwar in mijn hoofd onopgelost te laten om het alleen maar erger te laten worden totdat, totdat het niet meer verder gaat.

Welterusten Moskou