In mijn kast staat een boek dat ik gruwelijk mooi vind. Ogenschijnlijk een contradictio in terminis maar wel een rake persoonlijke kwalificering. Het is een pil van Jonathan Littell, getiteld ‘De Welwillenden’, waarin wordt beschreven hoe het mogelijk was dat gewone mensen uit Duitsland tijdens de Tweede Wereldoorlog een paar weken naar het oosten gingen om systematisch medemensen te vermoorden. Eerst werden alleen mannen om zeep gebracht maar daarna kwam vanuit Berlijn het Befehl om ook de vrouwen en kinderen over de kling te jagen. De klinische en systematische benadering vindt een van zijn cynische hoogtepunten in een wetenschappelijk onderbouwd onderzoek naar de etniciteit van een bepaald dorp, ergens ver weg in de bergen van Rusland, dat de vraag moest beantwoorden of alle bewoners geëxecuteerd moesten worden. Tegelijkertijd wordt een boeiend portret van de hoofdpersoon geschilderd, die eigenlijk heel menselijk en daardoor sympathiek is. Hij lost zijn dilemma over een door hem dood te schieten baby op, door het aan een ander te geven, die tussen de lijken in het massagraf staat en het aan hem overlaat. Onwillekeurig gaan de gedachten naar de hedendaagse welwillenden. Gebouwen binnenvliegende piloten, Breivik of Merah zijn er ook ingetuind. Het kan niet anders! Ze voelen zich onschendbaar door het gelijk dat in hun brein is gezaaid en zorgzaam tot ontwikkeling is gekweekt. Waren dat ooit ook sympathieke mensen? Vast wel! Fanatisme dat door een morbide systeem wordt gevormd en tot walgelijke daden aanzet, lijkt zelf moeilijk uit te roeien.

Robert
22 maart 2012

www.robertbeernink.nl

Categorieën: Algemeen

2 reacties

BlogBoy · 27 maart 2012 op 12:35

Kort maar krachtig. En het zet je toch weer aan het denken. Hoe komen mensen tot deze gruweldaden?

Libelle · 27 maart 2012 op 13:58

Fanatisme is helaas alleen fanatisme in de ogen van de mensen die zich vrijgemaakt hebben van hun conditionering en die nog kunnen waarnemen.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder