Het valt niet mee om aan het werk te blijven in deze barre tijden. Ik heb geen vaste baan. Ben al jarenlang free lancer, uitzend-, inval- en oproepkracht en heb sinds kort een piepklein eigen bedrijfje. Wat de oorzaak ervan is, dat ik een jobhopper ben, is een te lang verhaal. Neem maar van mij aan dat mijn CV intussen drie A-viertjes beslaat – ik heb alles beknopt beschreven – en dat ik mijn redenen had om mijn carrière zo op te bouwen. Nu ik mijn laatste rekeningen probeer te betalen met alle losse eurogrut uit de potjes en pannetjes, krijg ik het toch een beetje benauwd. Heb altijd de eindjes aan elkaar kunnen knopen – vraag me niet hoe – maar het dreigt nu toch wel uit de klauwen te lopen. Alles wordt zeker wel duurder! Dat merk je heus wel als je al een paar maanden dik onder het bijstandsminimum aan inkomen hebt en twee studerende kinderen.

Vanmorgen wilde ik telefoneren en hoorde een onbekende stem: “Deze telefoonaansluiting is buiten dienst gesteld, omdat….. bla bla bla.” Vul maar in. Nee, de rekening kon ik net niet meer betalen deze maand. Het dilemma was: of mijn huis uit, of geen telefoon en dan is de keuze minder moeilijk dan je denkt. Een dak boven je hoofd is toch wel lekker in dit klimaat.

Ik zit in diverse solicitatierondes, maar krijg de laatste tijd steeds nul op request, waar ik vroeger (lees: een half jaar geleden) er altijd wel doorkwam. De redenen die men opgeeft bij afwijzing, zijn vaag. Gelul dus. Maar ik geloof, dat ik het begin te snappen. Papieren heb ik. Meerdere zelfs, veel en zeer veelzijdige werkervaring ook. Ik durf mezelf best een multifunctionele duizendpoot te noemen. Da’s dubbelop, dus kun je nagaan.

Maar het nare gevoel begint me te besluipen, dat ik aan de verkeerde kant van de streep ben beland. Ik las vanmorgen in de krant, dat we allemaal meer en langer moeten werken. Zelfs na ons vijfenzestigste. Graag! Doe maar een leuke job! Ik vlieg er meteen heen nu! Leuk bedacht van de overheid, maar het bedrijfsleven denkt er heel anders over. Ze zitten niet meer te wachten op vijftig-plussers, nu de markt weer overstroomd raakt met arbeidskrachten. Werkervaring en papieren tellen niet meer mee. Leeftijd is het criterium, waarop als eerste wordt geselecteerd in de stapels sollicitatiebrieven die binnenkomen. Dat is me intussen wel duidelijk!

De kinderen groot en eindelijk de handen weer vrij voor vast fulltime werk. Goed opgeleid, veel werkervaring en niet meer aan de slag kunnen komen. Het hangt boven mijn hoofd. En ik moet het onder ogen zien. Dus iets ondernemen!

Heb vannacht slecht geslapen, omdat ik me afvroeg hoe ik op deze manier de komende vijftien jaar in mijn levensonderhoud zal moeten voorzien. Een uitkering wil ik niet. Dan vreet ik nog liever droog brood, dan dat betuttelende ambtenaren me mijn vrijheid afpakken en zich met mijn zaakjes gaan bemoeien.

Ik zou alvast een boodschappenkarretje kunnen pikken bij de winkel aan de overkant. Is toch wel handig als je dakloos bent en oud en versleten. Dan zijn twee plastic tasjes met al je spulletjes behoorlijk zwaar om de hele dag met je mee te sjouwen op jichtvoeten. En waar moet je anders die kartonnen doos en ouwe lappen overdag laten? Bovendien scheelt dat meteen de aanschafkosten van een rollator. Toch?

Het valt niet meer mee om aan het werk te komen. Maar bij de pakken neerzitten, helpt ook niet. Ik hoop dat mijn nieuw opgestarte bedrijfje een beetje kans maakt: een soort thuiswinkeltje in “toverspullen”.

Elke ochtend kijk ik mezelf aan in de spiegel en zie daar een energieke vrouw staan die nog lang niet is uitgeblust en al helemaal niet op de arbeidsmarkt. En dan zeg ik tegen dat spiegelbeeld: “Kom op meid! Werk aan de winkel!” En dan antwoordt mijn spiegelbeeld: “Oke baas, we gaan er tegenaan!”

Als ik het eerste miljoen omzet heb gehaald, geef ik een feest voor alle ColumnX-ers! Kom je ook? Zwemspullen meenemen…..


11 reacties

viking · 7 maart 2004 op 11:43

De realiteit is al even eenvoudig als wrang en daar hoef je niet eens een vijftiger voor te zijn. Wanneer een arbeidsplek kan worden gevuld door iemand die half zou oud is, minder dan de helft kost is de keuze gemakkelijk. Ervaring en deskundigheid tellen op de hedendaagse arbeidsmarkt niet echt meer mee. Als werknemer behoor je een goedkoop en makkelijk te vervangen produkt te zijn. En dat klopt als een zwerende vinger. Ik heb het één jaar van mijn leven geprobeerd, een vet betaalde vaste baan (en dan nog maar voor 20 uur in de week).

Nooitmeer!

Li · 7 maart 2004 op 12:01

[quote]Ik hoop dat mijn nieuw opgestarte bedrijfje een beetje kans maakt: een soort thuiswinkeltje in “toverspullen”. [/quote]

Zit er geen toverstafje bij waarmee je een leuk en goedbetaald baantje kunt toveren? Of een hoge hoed waaruit je een miljoenencontract goochelt?

Bij dat laatste, rol ik mijn badpak in een handdoek 😛

Weer pakkend geschreven Ma3anne!

Li

pleuro · 7 maart 2004 op 12:04

Whoei….. tsja het is niet overal een vetpot, en ook merk nu naarmate de jaren gaan tellen dat de arbeidsmarkt over rimpeltjes gaat.

Maar dat winkeltje in toverspulletjes wil ik nog wel eens wat meer over horen!

Mooi geschreven…..

Mup · 7 maart 2004 op 12:42

Nu ik sinds kort mijn zwemdiploma heb, kom ik ook! Je hebt een negatief onderwerp heel positief benaderd, klasse.

Groet Mup.

Kees Schilder · 7 maart 2004 op 14:04

jee, ma3anne,daar schrik ik echt van.Waarom organiseer je geen cursussen in Hekserij, of lezingen daarover.Het lezingencircuit is tegenwoordig zeer uitgebreid. Zelf heb ik meerdre malen in een bibliotheek en voor scholen voorgelezen uit eigen werk.Of probeer je columns te verkopen aan een buurtkrant.
Hoe dan ook, ik hoop dat er snel betere tijden voor je aanbreken.
groet

Mosje · 7 maart 2004 op 16:15

Ma3anne,

Ik zou de lat niet zo hoog leggen. Ook bij een lagere omzet wil ik wel komen zwemmen 🙂
Of had je andere ideeen met die zwemkleding? hahaha.

Alle gekheid op een stokje: Ik heb makkelijk praten want ik leef niet van een uitkering en dat zal er voorlopig ook wel niet van komen. Maar mocht het moment daar zijn dan zou ik geen moment twijfelen. Uitkeringen maken deel uit van het sociale VERZEKERINGSstelsel. Je betaalt er premie voor. En dus heb je recht op uitkering als dat nodig is. De tijd dat we het krijgen van een uitkering moesten zien als leven van de bedeling ligt ver achter ons… gelukkig.

Kobus · 7 maart 2004 op 18:32

Ik ken het probleem van uitkeringen maar al te goed. Een uitkering, en daar wordt dan ook nog eens de schuldeisers van betaald. En wat voor cursus je ook volgt, en welke baanGARANTIE ze ook geven. Een echte, betaalde baan krijg je niet meer. En dus volg je de weg van Ma3anne. Heel goed van je hoor ! En nu maar volhouden.
Prima column natuurlijk weer.

Kobus · 7 maart 2004 op 18:34

Ik ken het probleem van uitkeringen maar al te goed. Een uitkering, en daar wordt dan ook nog eens de schuldeisers van betaald. En wat voor cursus je ook volgt, en welke baanGARANTIE ze ook geven. Een echte, betaalde baan krijg je niet meer. En dus volg je de weg van Ma3anne. Heel goed van je hoor ! En nu maar volhouden.
Prima column natuurlijk weer.

P.S. Kan de gemeentelijke kredietbank niks voor je betekenen ?

Ma3anne · 7 maart 2004 op 19:28

De bedoeling van deze column is niet zozeer om mijn eigen probleem te etaleren, maar ik heb de vorm van een “getuigenis” genomen omdat ik de ernst van de zaak zo beter kan beschrijven dan in algemene termen.
Ook koos ik voor een eigen getuigenis, omdat ‘men’ mensen met een minimuminkomen vaak associeert met ‘kansarmen”, waarmee de ongeschoolden bedoeld worden. Maar dat is dus helemaal niet zo.

Er is een grote vergeten groep: de alleenstaande moeders en vaders, die gezin en inkomen moeten combineren en – zoals ik – jaren van een half salaris hebben geleefd. Ik heb altijd mijn moederrol als eerste verantwoordelijkheid opgevat en mijn werksituatie daar zo goed en zo kwaad als het ging op aangepast. Full time werk kon ik niet inpassen, of althans niet continu, dus jaren van een half salaris geleefd en daar was mee rond te komen al was het geen vetpot.

Al die jaren dat het zogenaamd goed ging met iedereen in Nederland, heb ik, en duizenden met mij, aan de zijlijn gestaan en niks op kunnen bouwen. Dus nu alles zo duur wordt, is er geen vangnet en donderen we gewoon de diepte in van de ene dag op de andere.

Zonder vaste baan is het moeilijk een recht op WW op te bouwen, omdat je als freelancer geen rechten opbouwt en tijdelijke banen vaak net te kort duren. Kortom: ondanks het betalen van alle premies heb ik daar dus geen recht op op dit moment! Ik kwam 5 dagen tekort!

Bijstand is een ellende, dat heb ik in een ver verleden een tijdje gehad toen ik net alleen kwam te staan. Maar die ellende wil ik me niet meer op mijn nek halen. Want als jobhopper kan de soos je helemaal niet volgen en ziet al snel een fraudeur in je met alle gevolgen van dien. Je past niet in hun systeem als je telkens weer zelf dingen bedenkt om je eigen geld te verdienen.

Jongens het zwemfeest komt er! Ofwel in mijn eigen zwembad in mijn achtertuin bij mijn landhuis, ofwel bij het gemeentelijke subtropische zwembad hier om de hoek. Maar in het laatste geval zullen jullie behalve je eigen zwemspullen meebrengen, ook je eigen kaartje moeten betalen.

Zo. Dit is alweer een hele column op zich geworden. Lief dat jullie zo met me meeleven, maar maak je geen zorgen, ik kom er wel. Doe maar iets voor iemand die bij je in de buurt woont en die het niet meer trekt. Al is het maar een leuk kerstpakketje bezorgen komende kerst. Ik hoop, dat ik dat in elk geval met deze column kan bereiken, dat mensen oog krijgen voor de nood die soms dichterbij is dan je denkt… je buurman, je buurvrouw… maar het kan ook jou overkomen.

pepe · 7 maart 2004 op 20:42

Ma3 je komt er zeker wel… daar geloof ik ook wel in.

Maar toch ff een knuf gewoon

Eftee · 7 maart 2004 op 21:58

Ik hoop echt voor je dat je van je inkomsten kunt gaan leven. Dat verdien je eindelijk wel eens.

Je column is weer geslaagd!!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder