Werkende moeders doen het net zo goed!

Vandaag stond in de Trouw het volgende nieuwsbericht: ‘Vrouwen met een betaalde baan besteden steeds meer tijd aan hun jonge kinderen, nu gemiddeld bijna twintig uur per week. Dat is slechts twee uur minder dan de tijd die huisvrouwen aan hun kinderen spenderen.’ Een grote glimlach verschijnt op mijn gezicht terwijl ik met mijn krant in de hand richting de woonkamer loop. Als fulltime werkende moeder van twee jonge kinderen ben ik niet anders gewend dan mijn werkzaamheden buitenshuis te verdedigen. Dat begon acht jaar geleden toen mijn oudste zoon werd geboren en werd alleen maar erger toen ik tweeëneenhalf jaar geleden mijn jongste zoon kreeg. Van opmerkingen als: ‘Ach, nu je toch zwanger bent kun je wel stoppen met werken, je studie is altijd leuk meegenomen en is altijd voor je eigen ontwikkeling goed geweest’, tot ‘je had nooit kinderen moeten krijgen als je werkt, want als je werkt waarom moet je dan zo nodig kinderen?’ Na acht jaar ken ik ze allemaal. In het begin van mijn moederschap voelde ik me hierdoor nog schuldiger en als ik een keer vroeg van kantoor vertrok om mijn zoontje van school op te halen, voelde ik me een buitenstaander die binnendrong in de wereld van de perfecte moeders, de huisvrouwen, de Mary Poppins van deze tijd. In groepjes stonden ze daar dan, roddelend over andere moeders, klagend over leraren die hun kinderen niet begrepen en opscheppend over hun kroost dat schijnbaar allemaal hoogbegaafd was. Ik probeerde ze te negeren en ongeduldig keek ik op mijn horloge in de hoop dat het al 14.30 uur was. Het enige wat ik wilde was zo snel mogelijk met mijn kind naar huis of het museum, zolang ik maar zo ver mogelijk uit de buurt van die priemende ogen was. Afkeurende blikken die elke keer in mijn richting keken en waaruit de afkeuring voor mij als werkende moeder volop uit op te maken was. Ik kon ook bijna niet opgaan in de joggingpakken dragende massa. Rechtstreeks vanuit mijn werk, in mijn mantelpakje was het duidelijk dat ik een afvallige was. Ik behoorde niet tot de perfecte moeders die elke dag wachtend op het schoolplein klaarstonden voor hun kinderen of vrijwillig meedraaiden op school. Ik was er zo een die tijdens op kantoor verblijvende werkuren afspraken op vroege of late tijdstippen probeerde te maken voor schoolartsen, tandartsen en 10-minutengesprekken. In mijn ogen zou ik nooit aan die toewijding van deze schoolpleinmoeders kunnen tippen en was ik duizend keer een slechtere moeder dan ik in hun ogen ooit zijn kunnen zijn. Bij hen liep immers alles op rolletjes en bij mij… af en toe vergat ik in alle drukte ziekenhuisafspraken voor de kinderen of bleef een gekochte multomap op de keukentafel liggen in plaats van in een rugzak mee te gaan naar school zoals eigenlijk de bedoeling was. Nee, ik was allesbehalve perfect. Dat ik daarbij vergat dat ik buiten mijn moederschap een fulltime baan vervulde, een studie volgde, ’s avonds en ’s nachts probeerde te schrijven en natuurlijk ook nog een man had die de nodige aandacht wilde, was me even ontschoten. Super Tasz met een opgedrongen schuldgevoel. En nu, nu voelde ik me plotseling gesteund door een artikel in de Trouw, een krant die waarschijnlijk, wegens hun religieuze inslag, toch ook wel graag de vrouw terug in de keuken en achter het fornuis wilde hebben, maar desondanks het vijfjaarlijkse ‘tijdsbestedingsonderzoek’ van het Sociaal en Cultureel Planbureau (SCP) uitvoerig in hun krant laten terugkomen op maar liefs pagina 1, pagina 3 en pagina 18. Het is officieel, ik besteed op twee uur na net zoveel tijd aan mijn kinderen als zij die niet of nauwelijks werken. Mijn zaterdag had niet beter kunnen beginnen en even voel ik me oppermachtig en voldaan.
Zorgvuldig knip ik het artikeltje uit en stop het in mijn agenda. Dan kan ik er nog eens naar kijken als ik me weer eens schuldig voel wanneer ik net te laat ben om mijn jongste zoon in bed te stoppen, of het tevoorschijn halen als ik op een verjaardagspartijtje mijn moederschap weer eens moet verdedigen tegenover de ‘perfecte’ moeders die fulltime of bijna fulltime klaar staan voor hun kroost. Aan de andere kant heb ik zo’n artikel misschien wel helemaal niet nodig. Want zeg nou zelf, hoeveel meer heb je als moeder nodig dan de gelukzalige glimlach van een van je kinderen als je op zondag met een doos vol popcorn in de bioscoop zit om Pietje Bell te bekijken, of het gebabbel dat om je heen cirkelt als je ’s avonds samen met je kinderen hun tekeningen in de gang ophangt. En wat te denken van Luciano die vandaag tegen mij zei: ‘Je bent de liefste moeder van de hele wereld.’ Waarop ik hem aankeek en vroeg: ‘Waarom dan?’
Het antwoord was simpel en had niets te maken met een zeker onderzoek wat die dag in de krant stond. Hij sloeg zijn armen om mijn nek, keek me met een brede lach aan en zei, alvorens hij mij een dikke kus op mijn mond gaf: ‘Omdat je mijn moeder bent.’
Slechts vijf woorden en even voelde ik me de perfecte moeder. Dank je wel Luciano, tegen zoveel vanzelfsprekendheid kunnen nog geen duizend artikelen op.

© Natasza Tardio – 27 december 2003