Westkapelle

Als ik aan Zeeland denk, denk ik aan Westkapelle. Een klein plaatsje aan het einde van de wereld, verstopt achter een immense dijk. Het ligt niet in Zeeland, het ís ZeeLand. Letterlijk. Zee grenzend aan land, land grenzend aan zee. Terwijl aan zeezijde manshoge golven met geweld op de verharde dijk te pletter slaan liggen daken glimmend in de zon in de luwte van diezelfde dijk. Veilig en beschut tegen water en wind. Helaas niet tegen bommen, in de tweede wereldoorlog is het door de bevrijders plat gebombardeerd in een poging Walcheren te laten overstromen. [img]http://62.197.135.69/columnx/pics/0280westkapelle1.jpg[/img]

Westkapelle ligt aan het uiteinde van het Zeeuwse eiland Walcheren, ver vooruit geschoven in de Noordzee. De Westkaap. Staand op de hoge dijk die zich om Westkapelle kromt waan ik mij aan het einde van de wereld. Hier houdt alles op. Binnendijks ligt het kleine plaatsje met zijn voornamelijk rode dakpannendaken in de diepte onder mij. Alleen de imposante vuurtoren steekt prominent boven alles en iedereen uit. De dijk kromt zich als een hoepel richting het oosten. Hier is goed te zien dat dit het uiterste punt van Walcheren is. Eigenlijk sta ik hier midden in zee, tientallen kilometers verwijderd van het vasteland. Toevallig ligt hier een lapje grond met een dijk er omheen zodat ik geen natte voeten krijg. Het verklaart de kracht die het water achter mij op de dijk uitoefent. Want daar bevindt zich de kolkende Noordzee. Westkapelle is één grote golfbreker.

[img]http://62.197.135.69/columnx/pics/0280westkapelle2.jpg[/img]

De scheiding tussen land en water bestaat hier uit één enkele dijk. Een hoge (12 meter) en brede, die aan de natte kant flink is verstevigd met betonblokken, keien, gaas en teer. Toch is het een angstaanjagend idee voor iemand als ik die hier af en toe een dagje rondkijkt. Want zelfs bij de bescheiden windkracht tijdens mijn bezoek kolkt en bruist de zee enkele meters naast een voormalig schoolplein. Enorme golven slaan te pletter tegen de dijk en de overbekende Zeeuwse paaltjesdammen. Toeristen wagen zich met veel bravoure dicht, te dicht, op het aanstormende water en moeten dit – rennend en luid brullend, schreeuwend – niet zelden met een nat pak bekopen. Daar blijft het gelukkig bij, hoe woest en wild de zee ook is, mijn doembeeld van door torenhoge golven meegesleurde toeristen komt gelukkig niet uit.

[img]http://62.197.135.69/columnx/pics/0280westkapelle3.jpg[/img]

Bijna van de dijk geblazen, een laagje vochtig zout op gezicht en handen, de lens van mijn camera die elke halve minuut in matglas verandert waardoor ik met doekjes in de weer blijf, ik vind het allemaal prachtig. Dít is Zeeland. Als ik aan Zeeland denk, denk ik aan Westkapelle.