‘Eindelijk, daar ben je! Waar ben je al die tijd geweest?’ Ik voel mijn hart overslaan als ik je stevig in mijn armen klem. Om je nooit meer los te laten. Vlak daarna ontwaak ik na een onrustige nacht. Als ik naast me kijk, zie ik mijn slapende partner liggen. Glimlachend streel ik zacht zijn rug en terwijl ik nog even het moment van opstaan uitstel, denk ik terug aan jou in mijn droom.
Hoe vaak heb ik nu al over je gedroomd? Die nachtelijke ervaringen variëren van een intens warm samenzijn tot een zoektocht naar elkaar.

Jij bent de eerste man van wie ik gehouden heb. Aan wie ik zoveel warme herinneringen heb. Als ik aan jou denk, dan denk ik terug aan onze middelbare schooltijd of aan het moment dat ik ziek thuis lag. Op de bank met een wollen deken. Kopje thee binnen handbereik. Jij kwam op ziekenbezoek met het huiswerk onder je arm. Dat mocht ik overschrijven. Los van of je alles goed gemaakt had of niet. Ik vertrouwde je blindelings. Je zat aan mijn ziekbed en maakte me aan het lachen. Jij maakte me beter door er te zijn. Je nam sinaasappels en de zon voor me mee.

Ik herinner me jouw scherpe karikaturen die je van de leraren maakte en mijn kant opschoof. Meer dan eens heb ik strafwerk gekregen, omdat ik niet durfde te vertellen dat jouw tekeningen me deden schaterlachen in de klas. Dat strafwerk schreven we samen, omdat jij je schuldig voelde. Ik zie mezelf nog zitten op de vloer van jouw slaapkamer, luisterend naar muziek, zwijgend of juist filosoferend over de zin van ons tienerleven.
Ook speelde je, op mijn verzoek, de meest mooie liedjes. En dat terwijl je pianospelen haatte, maar hé, het hoorde bij je opvoeding.

Met jou heb ik mijn eerste blowtje gerookt. Samen zaten we op de stoep na een avondje stappen. De zomernacht was zwoel, de discotheek achter ons was gesloten en we hadden nog geen zin om naar huis te gaan. Wat ik mij herinner is dat dat blowtje me niet zoveel deed, maar ik weet nog wel dat ik, daar op die stoep, overvallen werd door een gevoel van een alles overheersende liefde voor jou. Zonder behoefte aan banaal intiem contact. Een bijzonder moment dat ik niet wilde breken door jou daarin mee te nemen. Intuïtief voelde ik toen al een beetje aan dat onze wereld ging veranderen.

Jouw ouders waren streng gelovig en sloten hun ogen voor datgene waar ze bang voor waren. Jij wilde eigenlijk niets liever dan openkaart met hen spelen. Een onmogelijke missie die jou gaandeweg uit jouw ouderlijk huis verdreef.
Je vluchtte naar de grote stad. Dat was het moment waarop je ook uit mijn leven stapte.

Voor die tijd heb ik nooit gezien waar jij mee worstelde. Wij bespraken alles, maar nooit dat. Mijn naïviteit en jouw gêne veroorzaakten daarna een niet te overbruggen afstand. Hoe oud zouden we zijn geweest? Zestien of zeventien?

Tien jaar later heb ik je ouders gebeld. Zo ben ik jouw telefoonnummer te weten gekomen. Je klonk verrast toen je mij hoorde. We spraken af, weet je nog? Tijdens een duinwandeling vertelde je mij jouw vertrekreden naar het westen van het land. Ik hoorde hoe jij je grote liefde had gevonden en moest verliezen aan een ziekte. Het ging verder wel goed met je. Die middag voelde ik, na een wat onwennig begin, weer die eenheid van toen. Ik zat alleen zelf midden in een relatiecrisis met een dominante, jaloerse partner. En dat zorgde ervoor dat we na een aantal afspraken elkaar nog een keer uit het oog verloren.

Nu ben ik bijna 48 en zit je nog altijd in mijn systeem. Ik heb je 20 jaar niet gezien, maar ik mis je. Nog steeds. En bij tijd en wijle droom ik over jou. Wij samen, net als toen, laat me niet los. Ik vraag me af hoe het met je gaat. Of je überhaupt nog wel eens aan mij denkt. Wat je nu doet. Met wie je bent. Met wie je lacht.
Ik weet dat je tot nu toe geen sociaal media-account hebt en daardoor moeilijk te traceren bent. Hoe vaak heb ik je naam wel niet gegoogled? Ik hoop zo dat je gelukkig bent met een nieuwe man! Maar ergens,… ergens ben ik bang dat je misschien niet meer leeft. Dat ik je nooit meer zal zien of zou kunnen vasthouden. Nooit meer zo zou kunnen lachen om jou als in de klas.

Tot vanmorgen. Ik google je voor de zoveelste keer en je naam verschijnt als vanuit het niets. Er staat dan wel geen e-mailadres en geen telefoonnummer, maar in ieder geval wel jouw naam en een woonadres.
Alsof het gisteren was pak ik een pen, papier en een postzegel…


Nachtzuster

Ik doe iets aan jouw pijn.

13 reacties

Gerardinho · 22 oktober 2012 op 09:06

Mooie, fijne, intieme herinnering-aan.

Fem · 22 oktober 2012 op 09:48

Mooi verhaal, vol vraagtekens en antwoorden… Daar hou ik van!

Libelle · 22 oktober 2012 op 10:06

‘We bespraken alles, maar nooit dat”, vind ik een zwakke schakel in het geheel. Dus zal het wel echt zo zijn. Als het autobiografisch is, is het dan niet gewenst om er hier en daar wat van af te wijken, omwille van de jus? Een paar druppeltjes Pierkentinctuur?

arta · 22 oktober 2012 op 10:51

Mooi, intiem geschreven verhaal wat nét genoeg aan de verbeelding overlaat.

Meralixe · 22 oktober 2012 op 14:30

Prachtig verhaal!!!

Ik durf bijnam niet te schrijven ‘met hier en daar enkele slordigheden’ maar ik doe het doch.
Ik, en nu spreek ik voor mezelf floep een bepaalde gedachte op het computerblad om daarna bij het wel drie tot vijf keer overlezen te schaven en te schrappen en zinnen te splitsen en kommaatjes bij te voegen of weg te laten tot ik in de veronderstelling verkeer dat het ’af’ is. Op naar de volgende gedachte…Deze methode, hebben enkele lezers van column x me reeds terecht laten weten, neemt waarschijnlijk een groot deel eigen interpretatie weg.
Door regelmatig zo te werken ben ik ook begonnen met andere mensen hun columns anders te lezen. Ik lees vanuit het ‘verbeterende oogpunt’ en merk dan ook een zin die niet mooi eindigt of schreeuwt om een komma of waar een woordje er bij of er af moet en zo meer…
Laat het me gerust weten als ik een hopeloos geval ben. :hammer:
Toch enkele kleine voorbeeldje waarbij ik mijn versie durf mee te geven:

Glimlachend streel ik zacht zijn rug. Terwijl ik nog even het moment van opstaan uitstel, denk ik terug aan jou, zo net nog in mijn droom.

(na het punt,andere lijn)
Ik zat zelf, midden in een relatiecrisis met een dominante jaloerse partner. Dit zorgde ervoor dat we na een aantal afspraken elkaar nog maar eens uit het oog verloren.

pally · 22 oktober 2012 op 17:18

De sfeer van de herinneringen is heel mooi beschreven, Nachtzuster!
Er hangt nostalgie over deze column.
Maar op een gegeven moment hoop je dat hij gelukkig is met een nieuwe man. Gezien de rest van het stuk begrijp ik dat niet zo goed. Misschien hoeft ook niet alles uitgelegd te worden. Maar verder ben je behoorlijk duidelijk. Dus mij stoort dat een beetje.

groet van pally

SIMBA · 22 oktober 2012 op 18:13

Ai….een open einde. Als er iets is waar Sim een een KEI-grote hekel aan heeft is het wel aan een open einde 😉 Ik wil dus nu heel graag weten óf je geschreven hebt, of je iets teruggehoord hebt, of het contact hersteld is…… 😀

Nachtzuster · 22 oktober 2012 op 19:51

Dank voor de reacties!

@Libelle, het is inderdaad autobiografisch en daarom hoort die zin er wat mij betreft gewoon in. We waren nog kinderen in die tijd, woonachtig in een conservatief dorp in de Achterhoek waarin sommige onderwerpen niet aan de orde kwamen.

@Meralixe, dank voor je tips. Echter is er in jouw verbetering een fout geslopen, want de zin; ‘Ik zat (alleen) zelf midden in een relatiecrisis’ hoort bij elkaar, dus zeker zonder komma.

@Pally, jammer dat het niet duidelijk is dat degene die ik mis een homofiel is. Of bedoel je dat niet? Wat is dan niet duidelijk precies?
@Simba, ja, open eindes zijn KEI-leuk… :hammer:

Ferrara · 22 oktober 2012 op 19:53

Ah, daar zat ik weer op een strobaal in de manege met G. te kletsen. Het paardrijden werd met hem in de buurt extra leuk. Ik wist heus dat G. andere belangstelling had. Jaren niet meer aan hem gedacht.
Mooi geschreven, wat mij betreft.

pally · 23 oktober 2012 op 11:06

Nachtzuster, ik begrijp aan het eind wel, dat jouw vriend homofiel is, maar het komt zo uit de lucht vallen, naar mijn idee. Ook al zou je het niet uitgesproken hebben, ik zou het langzamerhand hebben willen voelen of zo.
En, ja, juist als je verschillende sexuele voorkeuren hebt, kan zo’n vriendschap ijzersterk zijn. Daar heb ik ook ervaring mee, alsof er geen ruis is of zo: zuiver.
groet van pally

Sagita · 23 oktober 2012 op 19:10

Liefdevolle herinneringen mooi weer gegeven. Ik worstelde ook even met de seksuele voorkeur van iedereen. Moest terug scrollen en afchecken of de hoofdpersoon nu een vrouw ofwel man was. Niet echt duidelijk dus.
Groet Sa!

Mien · 24 oktober 2012 op 07:30

What dreams may come true in reality?
Dezelfde worsteling dringt door in deze mooie column of verhaal.
Alsof je verhaal wil halen.
Helemaal niet nodig.
Gewoon zo laten.
Mooi en met een vleug nostalgie geschreven.
Wil helemaal niet weten hoe het afloopt met de hoofdpersonen.
Daar zit juist de kracht.
In de vraag.

Mien

Dees · 24 oktober 2012 op 12:03

Vind het erg mooi geschreven. Ik lees het als het missen van een oude vriend, waarbij de seksuele voorkeur geen issue is. Als er vrouw had gestaan was het niet opgevallen, omdat het dan liefde was geweest? Het is nu toch ook liefde?

Nahja. Mooi, nostalgisch en lief.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder