What’s in a name?

Jaren geleden adopteerden onze buren twee kindjes uit een ver land. Dat was een hele gebeurtenis in ons kleine dorpje waar alles blank en blond was. Op de dag dat onze buren terugkwamen stonden we allemaal buiten te kijken. Twee schattige donkere kindjes met prachtige donkerbruine ogen werden uit de auto getild. Zwarte kroeshaartjes, spierwitte tandjes. Twee dagen later kregen we het geboortekaartje in de brievenbus. In de doopnamen van de kinderen was hun exotische naam bewaard gebleven, maar nu ze in Nederland kwamen wonen moesten ze op wrede wijze integreren: met de namen Berend en Trijntje zouden ze verder door het leven gaan.

Belachelijk! Als ik aan een ‘Berend’ denk, dan zie ik in gedachten een grote blozende boer voor me met een blonde kuif. Als ik aan een ‘Trijntje’ denk…nee, dat gaat zelfs mijn voorstellingsvermogen te boven. Ik zie alleen maar het logo van de NS voor me.
De buren waren jarenlang gescreend of ze wel geschikt zouden zijn als adoptieouders. Ik vind dit toch al aardig op kindermishandeling lijken. De kinderkamers hadden vast als thema ‘Holland’ meegekregen. Tulpenbehang, bedjes in de vorm van een klomp, ja, dan ga je vanzelf wel met molentjes lopen!

Mensen in de straat achter ons hebben een lief klein meisje geadopteerd, een klein afhaalchineesje, dat met de naam “Li-ann” gezegend is. Kijk, dat vind ik slim; je schrijft het als een Chinese naam, maar je hem uitspreekt klinkt het als een Nederlandse naam.

Tegenwoordig krijgen oer-Nederlandse kinderen bijna geen Nederlandse namen meer. Dan roept een moeder haar kinderen: “ Lorenzo, Ginovanni, Reinaldo, komen jullie eten?” Hun achternaam is vast Jansen en de kinderen hebben spierwit haar.
Scandinavische namen zijn ook heel populair. Ik ken heel wat jongetjes met de naam Lars, Sven, Kaj, Nils en Kjeld.

Op zich begrijp ik dit verschijnsel goed. Want wat heb je toch een stomme namen in Nederland. Vooral van die samengestelde namen: oma van moeders kant heet Jantje, oma van vaders kant Tineke, ach, dan maken we er toch Jantine van? Afschuwelijke namen krijg je op die manier. Ik ken een jongetje die de familienaam draagt, Korstiaan heet het arme joch. Wat doe je zo’n kind aan? En er dan nog trots op zijn dat deze naam al drie eeuwen in de familie bestaat.

Ook heb je namen waar makkelijk rijmpjes op te maken zijn. Ruth. Niet zo moeilijk, om daar op te rijmen! Of Dick. Word je ook niet vrolijk van. Toen ik zwanger was van mijn oudste zoon hadden mijn man en ik als meisjesnaam ‘Nathalie’ bedacht. Mooie naam, niks mis mee, niet te Hollands, niet te buitenlands. Precies goed, dachten we. Totdat ik een Nathalie ontmoette die net ruzie had met haar vriendinnetje. Ze werd uitgescholden: “Natte Alie, natte Alie!” Meteen hebben we een andere naam bedacht.

Hoe zou het met Berend en Trijntje gaan? Toen zij in Nederland kwamen was ik nog maar een schoolkind, dus moeten zij toch ook al wel tegen de dertig lopen. Trijntje verkoopt vast kaartjes bij de Nederlandse Spoorwegen. Ik denk dat Berend een boerenbedrijf is begonnen in de kop van Friesland. Hij zit daar lekker met zijn klompen aan op de tractor en luistert naar zijn favoriete muziek, de liedjes van de Band Zonder Naam. Wat hebben die gasten een geluk!