Wie is de Mol

Ik heb een goede baan, lieve partner, leuke kinderen, een mooi huis en gezellige vrienden. Wat kan er nog fout gaan dacht ik bij mezelf? Ik ben ultiem gelukkig. Dat was het moment dat ik met alle macht had moeten voorkomen. Dat was het moment dat een serie kleine scheurtjes zich begon te vertonen. Eerst zo klein dat ik ze niet eens opmerkte. Mijn nieuwe collega begon zich raar te gedragen. Ik dacht er verder niets van. ‘Zal wel slecht geslapen hebben of relatie problemen hebben’. ‘Komt wel weer goed’. Op dat moment werd ik gebeld door de conrector van mijn kinderen. Of ik even langs wilde komen voor een gesprekje, ze hadden zich nogal misdragen. Ik woof het weg. ‘Pubertijd’, dacht ik toen nog. ‘Dat komt wel weer goed’. Maar toen begon zich een patroon te ontwikkelen. Alles waarvan ik dacht dat ik gelukkig werd begon zich tegen me te keren. ‘Hoe kan dit!?’ Mijn kinderen misdragen zich steeds vaker. Mijn partner werkt steeds vaker over en heeft geen tijd meer voor mij en ons huwelijk. Mijn huis begint zijn charme te verliezen. Mijn collega heeft zich tegen me gekeerd en is nu vriendjes met mijn collegiale aartsvijand. Wie is hier verantwoordelijk voor? Het zijn mijn kinderen, die zich niet meer kunnen gedragen, die saboteren mijn geluk. Of nee, het is mijn man die zich niet houdt aan de huwelijksvoorwaarden. Het is mijn collega die over mijn rug een wit voetje wil halen bij de baas en daarvoor, samen met mijn andere collega mijn leven zuur maakt. Nee wacht, het is mijn huis dat zoveel stof verzamelt dat de bovenverdieping bijna doorweegt en het huis gelijkvloers maakt. Ik ben op zoek naar de Mol in mijn leven. Wie verpest het voor mij? Wie verpest wat ik zo zorgvuldig had opgebouwd? Waaraan heb ik dit verdiend?

Toen begon het mij te dagen. Ik kan mij best prettig voelen, misschien zelfs denken dat ik absoluut gelukkig ben met al die mooie spullen om me heen, met die rijke man, met die knappe kinderen, met dat grote huis en die mooie auto’s. Maar is het niet zo dat ik pas echt overal onvoorwaardelijk van kan genieten als ik in het reine ben met mezelf, als ik mezelf accepteer zoals ik ben en van mezelf durf te houden, met al mijn goede en slechte eigenschappen? Ik denk namelijk van wel. Ik denk dat ik mijn leven best kan uitzitten met een vage schim van gelukzaligheid die mij doet denken dat ik het ultieme leven leid. Maar zou het niet zoveel malen prettiger zijn als ik kon zien dat mijn man niet perfect is, net als dat ik niet perfect ben? Dat ik hem niet nodig heb om liefde in mijn leven te hebben, omdat ik mijn eigen liefde ben? Dat hij me niet gelukkig kan maken als ik dat niet ben, omdat ik dat eerst zelf moet doen? Dat ik in een staat van onvoorwaardelijke liefde kan verkeren naar mezelf toe, maar ook naar hem, omdat hij me niets hoeft te geven en ik hem niet? We genieten van elkaars gezelschap en we zijn gelijken. We houden van elkaar om wie we zijn en niet om dat gene wat we nodig hebben van de ander om ons leven compleet te maken. Ik kan mijn kinderen zien zoals ze zijn, mooie, krachtige personen die moeten leren van hun fouten, net zoals ik moest leren van mijn fouten en nog steeds doe. Zij zijn op zoek naar zichzelf net zoals ik dat ben. Langzaam maar zeker beginnen de scheurtjes in mijn leven zich te vullen, net zoals mijn gedachten en gevoelens zich vullen met het besef. Zolang ik krampachtig vasthoud aan alle materiële dingen in het leven, zolang ik blijf vastklampen aan het ‘perfecte’ plaatje ben ik mijn Mol. Zodra ik inzie dat er niemand belangrijker is op de wereld dan ik zelf, en zodra ik door dat inzicht iedereen op de wereld kan zien zoals hij of zij echt is en van die personen kan houden zoals er van ze gehouden zou moeten worden, dan ben ik niet langer de Mol, dan ben ik de winnaar en ga ik er vandoor met een prijzenpot die groter is dan in mijn dromen. Liefde in de puurste vorm.