Wild!

Drie vakantiewekenlang is Gelderland mijn provincie. Ik ben dol op de Veluwe met haar bossen, heide, zandverstuivingen en ‘wilde’ dieren. Vandaag ben ik bijzonder in mijn nopjes want we gaan op zwijnenjacht! We hebben camouflagekleding aangetrokken, de remmen van onze fietsen gesmeerd en het fototoestel op scherp gezet. Als ik de krantenberichten mag geloven dan kunnen we achter elk bosje een roedel wilde zwijnen verwachten. Dus buigen wij, als echte jagers, heel voorzichtig de takken van bomen opzij en speuren in struiken en kreupelhout. En dan, ongeveer 100 meter verderop, ontdek ik iets donkerbruins. Zwijnen! Opgewonden tel ik het aantal. Het zijn er ongeveer acht. De grootste lijkt ruim éénmetervijfig hoog en ziet er reuze gevaarlijk uit. Dat moet vader zwijn zijn. Moeder zwijn is een tikkeltje kleiner en om hen heen scharrelen een zestal kleine zwijnenkindertjes. Ik kijk mijn Hans triomfantelijk aan. En hij is sprakeloos. Ik fluister zachtjes:,,Als ze gaan aanvallen dan moet je stokstijf blijven staan hoor! Zwijnen zijn nogal kippig en als je geluk hebt dan denken ze dat je een boom bent of zoiets, en dan laten ze je heel.” Mijn adem stokt. Het lijkt wel of ze dichterbij komen. Onderhand check ik alvast de kortste weg om weg te sprinten. Desnoods klim ik in een boom. Een gezin met een hond en twee kindertjes, gelokt door ons vreemde gedrag, komt nieuwsgierig dichterbij. Ik wijs, zij knikken en griezelen met ons mee. Vier oudere dames, op hun fietsen, remmen voorzichtig af, en ik wijs fluisterend in de richting van de zwijnen. Steeds meer mensen voegen zich bij ons en ik glim van trots. Dankzij mij hebben deze mensen de avond van hun leven. Ik heb die zwijnen toch maar mooi ontdekt en dat zullen ze weten ook. ,, Ik heb een neus voor wild.”schep ik op. ,, Ik kom hier al jaren. Wees maar voorzichtig want ze komen steeds dichterbij.” De spanning is om te snijden. Zelfs de kinderen en honden houden hun bekjes dicht. Fototoestellen staan op scherp. En dan… Takken kraken, bladeren ritselen en struiken bewegen! Gekreun en gesteun verplaatst zich onze richting uit. Verschrikt stuiven we alle kanten op. En dan verschijnt er uit een zijpad een schim. De schim blijkt een mannetje. Een mannetje op een opafiets. Hij remt en zijn vehikel komt krakend en piepend tot stilstand. ,,SSSST,” sissen we in koor, en wijzen naar de zwijnen. Het mannetje veegt met een rode zakdoek het zweet van zijn voorhoofd. Hij rochelt zijn keel schoon en spuugt de groene fluim naast zijn klompen op de grond. Hij parkeert zijn fiets tegen een boom en pakt de verrekijker die, aan een riempje, op zijn borst bungelt. Hij tuurt door de kijkgaten, draait zich om, en staart ons verwonderd aan. Hij tuurt nog eens, haalt verbaasd zijn schouders op en mompelt: ,,Maar da bennen boomstam’n” en hij lacht zijn bruingele stompjes bloot. Even is het doodstil en zijn alle ogen op mij gericht. Het mannetje slaat schaterend van de pret op zijn knieën en ‘mijn’ publiek schaterlacht mee. Nu weet ik hoe aangeschoten wild zich voelt. Snel draai ik me om, pak mijn fiets, en ga er als een haas vandoor. Onderweg voel ik een licht gevoel van heimwee omhoog kruipen.Gelderland is leuk voor een paar weekjes maar nu verlang ik weer naar de weilanden, de slootjes en de rivieren van mijn provincie. Ik hunker naar het kabbelende water van de plassen en het ruisen van de zee. ‘Zuid-Holland ‘I’m coming home’. Bij jou voel ik me als een vis in het water!’