Wilde frisheid van limoenen

[i]Trio-column geschreven door Mien, Frank en doemaar88[/i]

Warm water dwarrelt staccato vanuit mijn stalactieten haardos op strak gewelfde schouderbladen neder. Geelgroene schuimkoppen schuiven aritmisch langs mijn ruggengraat. Een zwoel zuidelijk aroma geeft zich tergend langzaam prijs en prikkelt mijn neusvleugels. Deze verrukkelijke sensatie schiet door naar mijn hersenpan. Het maakt mijn hoofd tintelend licht.
Ik gooi mijn blonde manen luchtig achterover. Zwoel knipoog ik naar mezelf in de badkamerspiegel. Ik waan mij op een bountyeiland ergens tussen 40 graden Noorderbreedte en 40 graden Zuiderbreedte.
Inmiddels schuift het schuim langzaam mijn grachtengordel binnen en verzamelt zich rondom het kransje van mijn anus.
Ik kan de verleiding niet weerstaan. Met een afgemeten scheet spuit ik knallend de verzamelde dot shampoo richting doucheputje en zeg vaarwel tegen de wilde frisheid van limoenen.

Slurpend en zuigend verdwijnt de geelgroene schuimkop via het afvoerkanaal linea recta naar het riool. Nagenietend van mijn huzarenstukje zing ik uit volle borst een lied van Otis …fa … fa fa … fa fa … fa fa … faaaa …
Elegant slinger ik mezelf uit de douchecabine en knuffel mijn rug met een gestoofde badhanddoek. Ik spring in een Hawaiian boxershort en kleed mij af met een bloemetjeshemd. Je suis prêt à porter. [Mien]

Vervolgens pak ik mijn bril, zet ‘m op mijn neus, en werp nog een laatste blik in de spiegel. Dat ben ik. 78 jaar wijfie, zeg ik tegen mezelf, je zou het niet zeggen. Buiten de badkamer hoor ik de andere dames. De opgewonden stemming is niet alleen voelbaar maar ook hoorbaar. Druk kakelt men door elkaar heen.

Wat gingen we ook al weer doen vandaag ? Eerlijk gezegd weet ik het niet. Het maakt niet uit. Ik recht mijn rug, plak een lok recht, kruip in mijn zelfverzekerdheid en meng mij onder de dames. De dames lopen door elkaar heen. De een in ondergoed, de ander zonder ondergoed. Weer anderen zijn geheel aangekleed en staan met hun jas aan te wachten. Te wachten op wat komen gaat.

Ik voel de druk op mijn darmen toenemen. Zonder dat ik er iets aan kan doen ontsnapt mij een scheet. De bloemen op mijn boxershort lijken onaangedaan. De mensen om mij heen evenmin. Zij zijn te druk met het nieuws. Al snel komt het nieuws mij ook ter ore. Het schijnt dat de zusters er vandaag niet zijn. [Frank]

Het is nu of nooit, denk ik bij mezelf. Voor het eerst in veertig jaar trek ik mijn stoute schoenen met steunzolen weer aan. Ik zal de dames op sleeptouw nemen. Het park is niet ver hier vandaan, dat moet te doen zijn.
Enkele van mijn metgezellen worden voorzien van een rollator. In een rustig tempo schuifelen we over de schelpenpaadjes. De dames genieten zichtbaar, een ieder in haar eigen wereld gekeerd. Goh, nooit verwacht dat ik dit nog mocht meemaken.

Met mijn reumatische handen scheur ik oud brood in stukken, waarna deze door hongerige eendjes en hun kroost worden verorberd.
Ik schrik op van een hoop opgewonden gekakel. Direct beginnen mijn darmen te rommelen. Hier kan ik slecht tegen.
Als ik omkijk, zie ik dat mevrouw van Steen ronddartelt in het vijverwater.
Haar rode blouse en bruine rok plakken aan haar lichaam. Passanten schieten te hulp en weten haar op de kant te krijgen. Wat er daarna is gebeurd is voor alsnog een raadsel voor mij.

Versuft merk ik dat de zuster mij onder de douche helpt. Ze glimlacht.
‘Wilt u de dames nooit meer op eigen houtje meenemen?’ vraagt ze vriendelijk terwijl ze de warme kraan iets verder opendraait. Ik schud mijn hoofd. De zuster pakt de douchegel van het rekje af. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. Het zeep kriebelt tussen mijn billen, maar dit keer houd ik me in. ‘Wat staat u te grinniken?’
‘Oh niets’ antwoord ik, ‘binnenpretje.’ [doemaar88]