Wipkip in camper

Vrijdagavond, een sfeervolle brasserie. We zoomen in op twee vrouwelijke ongeveertigers, er is discolicht en dansbare muziek maar tot hun verbazing zitten en praten de in groten getale aanwezige twintigers en dat was het.
Zegt de ene ongeveertiger tegen de ander: ‘ik zou me als twintigjarige kapot schamen als ik op een vrijdagavond in een brasserie zo zat te droognaaien.’ Ze nemen met een misprijzende blik de clientèle in zich op en weten zeker dat alleen zij bereid zijn over de bar te tijgeren om wat leven in de brouwerij te brengen. Als ‘Hey mama (here’s that shit that makes you move)’ van The Black Eyed Peas door de ruimte schalt, is dat volgens de ene ongeveertiger een teken dat het nu of nooit is: ‘over een paar jaar komen we hier onze kinderen tegen.’ De ander beamend: ‘die schamen zich dan al als ze je na tien uur ’s avonds op straat zien’. De een weer: ‘laat staan dat we doen wat we toch zo nu en dan doen.’ Het visioen van hun nabije toekomst doet ze een moment huiveren: dan kunnen ze dus echt alleen nog maar voor de kachel gaan zitten breien.
Klinkt als best een grappig script-intro over menopubers? Dat vond ik eigenlijk ook, maar even eerlijk: gelukkig was mijn vriendin verstandiger dan ik en begonnen we een goed gesprek over de kapper. Bij de kapper heb je het over je vakantie en als je beter niet over de bar kunt tijgeren over de kapper, soms is het leven best overzichtelijk. Zo klaagde ik dat mijn zeswekelijkse kapperverfbeurt me niet echt goed beviel. Zal ik mijn haar gewoon grijs laten worden, opperde ik enthousiast. Mijn vriendin deed niet eens moeite te veinzen dat ze erover na moest denken. Dan word je echt zo’n grijze wipkip, was haar korte, krachtige oordeel.

Hoe ik dan als wipkip in die camper terecht kom, is best een lang verhaal en zeker het verfilmen waard (‘Eindelijk waardige opvolgster Emanuelle!’, kopt de Telegraaf). Ook wil ik er bij voldoende animo best een keer een column aan wijden maar ik heb recentelijk nog veel meer inspiratie gekregen.
Zo bracht een andere vriendin mij tot de uitspraak ‘die heeft echt veel schaduw onder haar wallen’. Je moet het even tot je laten doordringen maar dan is het ook ware poëzie. De titel van mijn eerste dichtbundel wordt dan ook ‘schaduw onder mijn wallen’ en ik open met het gedicht ‘grijze wipkip’.
Op de opening van een expositie de week erna besloot ik, ditmaal geïnspireerd door een vriend, op korte termijn een Nederlandse versie van de hit ‘Shadow on the wall’ (Mike Oldfield) uit te brengen met de aansprekende titel ‘schaduw op mijn wallen’. Het zal de hitparades niet uit te slaan zijn.
Oh ja en ken je de Amerikaanse serie ‘criminal intent?’ Als je binnenkort al zappend de Nederlandse topserie ‘crimineel in de tent’ tegenkomt: die is van mijn nieuwe productiebedrijfje. En dan heb ik toevallig afgelopen week ook nog dé Nederlandse Bridget Jones gepolst voor een projectje en ze zei ja (geen moeite met kingsize onderbroek).

Inspiratie krijgen is echt leuk. Maar volgens mij heb ik nu even genoeg verzameld en moet de balans weer meer naar eenzame opsluiting en een tikkeltje minder naar feesten…maar misschien wacht ik daar nog even mee tot de winter.