Witte kat batterijen

Sinds een maand hebben wij er weer een huisgenoot bij. Eentje met een lange witte donzen vacht en met twee bosjes verdwaalde ‘snorharen’ die tijdens de vegetatieve fase naar haar oortjes zijn verhuisd om daar verder te groeien. Kortom, een prachtig bolletje wol dat zich een halfpers mag noemen. Omdat ze slechts voor de helft perzisch is, heeft ze geen platgeslagen smoel als Regilio Tuur met een neus die naar haar ogen wijst, maar beschikt ze over een gewoon kattensnoetje met een neus in normale neuzenstand. Deze nieuwe huisgenoot moest het nieuwe kameraadje worden van Tijger, omdat onze andere poes was aangereden en door een gebroken rug moest inslapen. Die ligt zo’n anderhalve meter onder de grond begraven in onze achtertuin. Alleen al om die reden kunnen ze niet echt leuk meer spelen samen of ruzie maken over wie nou welke voerbak heeft.

Ik wilde dit keer graag eens een witte kat. Overigens zonder de gelijknamige batterijen, ze moest wel op eigen kracht kunnen lopen. Ik las op diverse sites over aangeboren doofheid bij witte katten, dus het was wel oppassen geblazen.
Na een intensieve zoektocht vonden we een nestje zo’n 160 kilometer bij ons vandaan, toen nog 3 weken oud. Het was liefde op het eerste gezicht en ze is gelukkig niet doof, want er zit een heilige birmaan in de voorouders.

Drie keer reden we in de zeven daaropvolgende weken deze 160 kilometer heen en terug; de derde keer om haar op te halen. Onze diervriendelijke herdershond mee in de auto, zodat ze onderweg meteen kennis konden maken. Tijger, onze andere poes moest haar later thuis maar ontmoeten.

Met gevoel voor symboliek vonden we voor de nieuwkomer vrij snel een geschikte naam; Artayinta, naar een mooie perzische prinses uit de mythologie. Afgekort wordt dat Yinta. Dat roept sneller.

Yinta is sinds tweede paasdag bij ons in huis. En vanaf dat moment zijn we op miraculeuze wijze aan elkaar verknocht. Jonge katjes zijn sowieso enorm vertederend en zeker zo’n witte pluizebol met twee enorme blauwe kijkers. Maar het zijn ook donderstenen die volstrekt trouw zijn aan de etymologie voor wat betreft het uithalen van ‘kattenkwaad’. Je kunt echter niet jong genoeg beginnen met consequent corrigeren en aangeven wat wel en niet gewenst is. Nee is nee en ja is ja.

Yinta vliegt desondanks door de kamer, helemaal zonder vleugels. Ze kan ineens op ooghoogte voorbij scheren om op je computer of in je nek te landen. Ze speelt graag met de grote oren van onze geduldige hond en probeert daarop haar nieuwe tandjes uit. Ze zet Tijger aan tot een blaasconcert, die dat afwisselt met dreigende bromtonen waar mijn basgitaar jaloers op is. Yinta trekt zich er geen ene moer van aan.

Consequent corrigeren, zei u? Dat is iets voor anderen! Ze was nog geen uur bij ons thuis; toen al wisten we dat we niet het naar VARA-programma Kassa hoefden om te weten dat we oprecht belazerd waren bij deze transactie. Onze eigen dierenarts bevestigde ons vermoeden en legde het simpel en hapklaar op ons bordje: oormijt a la Grande Superieur, gelardeerd met een gelukkig nog lichte vorm van niesziekte, inclusief de daarmee gepaard gaande ooginfecties. ‘Etterige lodderoogjes’ voor intimi. Waar ze inmiddels door ons al een paar weken voor behandeld wordt, zodat haar weelderige vacht is veranderd in de beroemde vetkuif van wijlen Presley. Het dessert waren we bijna vergeten te bestellen: ‘u heeft gelijk. Ze is inderdaad stokdoof geboren!’

Aangezien Yinta de hoofdrol lijkt te vervullen in een ‘Grimm’ig sprookje over een mooie dove perzische prinses begint mijn fantasie op hol te slaan en vraag ik mij af of er gehoorapparaten bestaan voor katten. Dan weet ik namelijk precies welke batterijen daarin moeten en waarom ze die dingen zo genoemd hebben. Over etymologie gesproken!