Het gebeurde ’s nachts. De weeën kwamen met steeds kortere tussenpozen dus het was de hoogste tijd. Er was al drie centimeter ontsluiting en dat betekent puffen geblazen. Vorig week had ik geen flauw idee gehad wat ik in de voorgaande zinnen vertel. Je leert veel in zo’n nacht. Eergisteren ben ik voor het eerst in mijn leven oom geworden. Mijn broer heeft inmiddels de leeftijd bereikt waarin een baby zijn gezinnetje compleet maakt. Ik heb mijn broer en m’n schoonzus nog nooit zo trots gezien. Het is dan ook een geweldige baby.

Omdat normaliter alleen de vader bij de bevalling mag zijn en ik net zo goed tegen bloed als een naaktslak tegen zout (het is écht waar!), bleven mijn vader en ik op de gang van de kraamafdeling wachten. Mijn moeder wilde toch wel graag bij de bevalling aanwezig zijn, maar ja, die heeft het dan ook al drie keer ervaren. Het was twaalf uur en de toekomstige moeder wachtte in de verloskamer geduldig af. In de hand van mijn broer knijpend, schat ik.
In de wachtkamer op de kraamafdeling valt weinig te beleven, midden in de nacht. Mooi! Op het tafeltje voor me ligt een stapel tijdschriften: De Libelle, Margriet, en Cosmopolitan. Die hebben ze speciaal neergelegd voor de mannen, denk ik.

Een uur nadat ik de gratis koffieautomaat ontdekt heb, loop ik strak van de cafeïne op de gang. Op de verloskamer van mijn broer is het rustig. De regen tikt tegen de ramen en mijn vader bladert rustig verder in de Privé als mijn hart overslaat. Vanuit een andere verloskamer klinkt bloedstollend geschreeuw. Kippenvelopwekkend geschreeuw. Vanuit de diepste krochten van haar ziel maakt de vrouw in de verloskamer geluiden op die ik tot nu toe alleen nog maar in horrorfilms hoorde. In van die horrorfilms waarin iedereen bruut wordt afgeslacht. Ik hoop dat ik vannacht nog kan slapen.

Zo nu en dan komt er een verloskundige, verpleegkundige of gynaecoloog de gang op wandelen met een schaaltje. Wat er in het schaaltje zit wil ik niet eens weten. Eng uitziende apparaten worden de gang op gereden, schaaltjes met bloederige dingen erop en de angstaanjagende schreeuwen uit een van de verloskamers doen bij mij het romantische beeld dat ik had van ‘het wonder der natuur’ de das om. Ik vind er niets moois aan en ik wil er nooit iets mee te maken hebben. Het lijkt me ook zo’n verantwoordelijkheid. En die moet je nemen, enzo.

Plotseling komt er een verpleegster naar ons toe lopen met een schaaltje in haar hand. Ik wil bijna wegrennen als ik zie dat er beschuit op ligt. Met muisjes. Roze muisjes. Achter de vrouw zie ik mijn broer helemaal door het dolle heen onze kant op rennen.
En daar ligt ze dan. Zo klein en breekbaar en voor de eerste keer in mijn leven houd ik een baby in mijn armen. Ze slaapt en maakt lieve geluidjes. Ze heeft zelfs al haar. Als ik mijn vingers naast haar handje legt zie ik pas echt hoe klein ze nog maar is. Het is écht een wonder der natuur.
Dan heft ze een handje op en met haar minuscule vingertjes pakt ze mijn duim vast. Ik ben nu haar oom. De oom waar ze laten altijd terecht kan. De coole oom. De oom waarbij ze later op mag blijven dan bij haar ouders. En ook al is het niet mijn baby, toch voel zelfs ik een verbondenheid met haar. Nu al. Ik word volwassen, besef ik me.

Onderweg naar huis stop ik even bij de feestwinkel. Ik moet nog een speelgoedzwaard kopen, anders is mijn carnavalsoutfit niet compleet, natuurlijk. De komende vijf dagen staat de oom van mijn nichtje namelijk als Zotte Piraat in de kroeg de polonaise te doen op muziek van Peter Smulders en Guus Meeuwis.
Ach, volwassenheid komt met de jaren.

Categorieën: Algemeen

10 reacties

Trukie · 21 februari 2007 op 13:34

C´est la vie. Zot, hoe verzot je op zo´n klein schepseltje kunt zijn.
Weer een mooie column Flag.

arta · 21 februari 2007 op 17:27

Mooi geschreven, en inderdaad: het resultaat van een bevalling is duizend keer mooier dan de bevalling zelf…
Gefeliciteerd met je nichtje!
😀

Ma3anne · 21 februari 2007 op 19:20

Kijk, hier word ik nou helemaal wee van. Tof voor je, dat je de geboorte van je nichtje van zo dichtbij hebt mee mogen maken.

Gefeliciteerd en veel geluk met haar! :kus:

champagne · 21 februari 2007 op 19:55

Mooi geschreven, met een glimlach op mijn gezicht zitten lezen. Twee weken geleden was in zelf in de verloskamer om een psychotische dame te begeleiden bij haar bevalling. [quote]Vanuit een andere verloskamer klinkt bloedstollend geschreeuw. Kippenvelopwekkend geschreeuw[/quote]
Dat gebeurde toen ook. Ik heb last van plaatsvervangende schaamte wanneer ik vrouwen zó tekeer hoor gaan tijdens een bevalling.

En ja, ik heb 2 kinderen zelf. Keizersnede, dat dan weer wel 😉

DreamOn · 21 februari 2007 op 20:47

Heel mooi beschreven, brings back memories: puf, puf blow…nee, ik moet er niet meer aan denken!
Maar het resultaat doet alle ellende van zo’n bevalling weer snel vergeten…

Wat volwassen zijn betreft: zelfs als moeder van drie kinderen heb ik nog steeds niet dat ultieme ‘volwassen’ gevoel. Bah, ik vind dat een veel te serieus woord..blijf maar lekker lang gek doen, dat ik goed voor een mens! 😉

Anne · 21 februari 2007 op 23:29

Heerlijk, heerlijk, heerlijk en nog eens een keer heerlijk dit verhaal. Mooi rond.

SIMBA · 22 februari 2007 op 08:56

Ik wil toch eigenlijk wél weten wat er in die schaaltjes lag 😀
Super column! Enne…proficiat he!

axelle · 22 februari 2007 op 19:56

Proficiat, oom!

Zelf ben ik tante van twee engeltjes,

en ik verzeker je:

het beste moet nog komen 🙂

Axelle

Li · 22 februari 2007 op 21:12

Gefeliciteerd met je allereerste nichtje oom Fjag. Deze column is een prachtdocument voor later. 🙂

Li

Joy · 22 februari 2007 op 21:18

Gefeliciteerd!!!!!!!

Bij de eerste zinnen dacht ik: “oh nee een bevallingsverhaal. Ik heb net mijn tweede erop zitten…”
Ik ben blij dat ik doorgelezen heb want het was erg grappig.

Fijn dat je nu suikeroom kunt spelen. Geniet ervan. Na de carnaval.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder