Wonderlijk

Vandaag had ik voor het eerst maatschappijleer. Weer een nieuw vak waar je eigenlijk weinig aan hebt dacht ik. Steeds hetzelfde gedoe over verantwoordlijkheid, strijd en debat. Maar dat ik in één les zoveel kon leren wist ik nog niet. Een beetje opgetogen kom ik met de meeste van mijn klasgenootjes de klas binnen. Lekker een uurtje niks doen dachten we. Het gaat meestal zo wanneer je voor het eerst een vak hebt. Een beetje praten over het vak en wat je er al van af weet, meer niet. Wegens een project op school waren een aantal leerlingen niet aanwezig, en het was niet erg druk in het grote lokaal waar makkelijk 40 leerlingen inpassen. We gooien onze tassen op tafel en gaan relaxed zitten. Even de leraar testen hoe hij op ons reageert. Langzaam kijkt hij de klas rond maar zet verder niets. Hij pakt de namenlijst en begint te lezen. “Joshua,” zegt hij, “wie is dat?” Joshua steekt zijn hand op. Dan vraagt de leraar of hij het naar zijn zin heeft op school. Joshua kijkt even om naar zijn vrienden. Hij is zulke vragen niet gewend van een leraar. Lachend zegt hij dat hij het wel leuk vindt op school. De leraar gaat door met het opnoemen van namen. Met elke leerling maakt hij een kort praatje. Na een tijdje begint iedereen het gewend te raken aan de ‘persoonlijke’ vragen die de leraar stelt en wordt het een gezellige boel. Nadat de leraar alle leerlingen heeft gehad vraagt hij of wij nog vragen aan hem hebben. Ook dit is de klas niet gewend. Even kijken mensen elkaar aan, totdat de eerste voorzichtig zijn hand op steekt en een vraag stelt. Nu durven steeds meer mensen wat te vragen. Nadat we in onze ogen genoeg wisten over deze o zo ambitieuze leraar stond hij op. Even schrokken we. Nu zal er wel iets van een preek komen. Maar nee. Hij vertelde dat hij op deze manier kennis maakte omdat hij vond dat niet alleen de leerling respect moest hebben voor zijn leraar maar het andersom nog veel belangrijker is. Een zucht van verlichting ging door de klas. Hij ging verder dat hij het niet eens is met leraren die zelf alles van hun leerlingen verwachten, terwijl ze zelf ook vaak genoeg een fout maken. We hadden er nog nooit over na gedacht dat je het ook van die kant kon zien. “En nu even over de tassen op tafel…” zei hij, waarop iedereen meteen zijn tas van de tafel pakte, op de grond zette en recht op ging zitten. “Nee, laat maar rustig staan, het is voor je eigen bestwil. Het is niet om te zeuren, ik wil er een leuke les van maken, maar als je half met je hoofd op je tas ligt te slapen, toon je totaal geen respect voor mij. Ook zou ik willen dat je zelf aantekeningen maakt netzo als bij de colleges op de universiteit.” De klas ging hier mee akkoord wegens het vele respect dat de leraar voor ons toonde. Verder zei hij dat we na elke les gingen kijken wat we zouden kunnen veranderen aan de manier van lesgeven, zodat het voor ons leuker wordt, en hij er wat van kan leren. En of hij iemand eruit stuurt? Nee, als je vervelend bent zit dat in je persoonlijkheid, en kan je er dus niets aan doen. Daarna vroeg hij wie er mooi kon schrijven en een plattegrond van de klas kon maken. Een paar jongens begonnen te gniffelen. De leraar vroeg wat er was, en een jongen riep dat Gerlof welgemeend mooi kan schrijven. De leraar vroeg of Gerlof het wilde doen. Gerlof zag hier de lol wel van in en pakte de kans om zijn schrijfkunsten te laten zien met beide handen aan.

“Zo,” zei de leraar. “Dit was genoeg voor vandaag. Ik hoop dat wij elkaar in de toekomst nog beter leren kennen. Lees hoofdstuk 1 maar door in de vakantie.” Rustig staat iedereen zonder enkel comentaar op het huiswerk op om zijn of haar tas in te pakken. Nog nooit wat het zo stil in de klas. En juist bij deze manier van aanpak waarbij je denkt dat iedereen toch maar doet wat hij of zij wil. Nee de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Wanneer iedereen het lokaal uitloopt zegt de leraar tegen Gerlof: “Je schrijft inderdaad mooi. Leuk dat je het voor me wilde doen.”