Woon-werkverkeer

Het stoplicht springt op groen en er klinkt een ongeduldig getoeter. Het irritant zoemende geluid van de voorbij scheurende brommer wordt overstemd door de sirenes van een naderende ambulance. Ik schrik op uit mijn gedachten. Vlak bij de ingang van de ambulancepost van het ziekenhuis hoor ik de sirenes vaak niet eens meer. De grote ramen van mijn appartement bieden uitzicht op een tramhalte en dagelijks ben ik weer getuige van de rituelen van de werkende mens. Elke dag hetzelfde koppeltje dat innig afscheid meent als zij de tram richting station moet nemen en hij geduldig wacht op zijn verbinding naar de andere kant van de stad. Een man met een krant en een koffer op schoot zit op zijn vaste bankje en in de verte zie ik een verpleegster rennen, die elke ochtend na een nachtdienst, weer moet haasten om de tram te halen.

‘s Middags herhaalt het tafereel zich in omgekeerde richting. In de haast om thuis te komen of op tijd op het werk te zijn verplaatsen mensen zich voor mijn deur en groeit de irritatie bij het stoplicht.
De winter nadert en de steeds vroeger invallende duisternis maakt het aanschouwen elke dag een beetje triester. De donkere ochtenden zijn elke dag een beetje langer en toch verlang ik naar de kilte van buiten.

Hier in mijn toren zie ik alles gebeuren en maakt een gevoel van onmacht zich van mij meester. Mijn huis is mijn gevangenis. De onzichtbare tralies houden mij binnen. De angst om naar buiten te gaan is groter dan mijn vechtlust.
Het netwerk van vrienden om mij heen sluit zich langzaam. Eén voor één lieten vrienden mij vallen omdat ze mijn angst niet begrepen. Omdat ik niet het lef heb gehad ze te vertellen wie mijn angsten veroorzaakt.
Elke stap die ik buiten de deur deed werd ontdekt en gelijk bestraft. De vrijheid die ik voor ogen had toen ik mijn ouderlijk huis verliet om uit de greep van het gezag te komen, beperkt nu juist mijn bewegingsvrijheid.

De deur van het appartementencomplex wordt geopend en mijn hart begint te bonzen. Ooit klopte mijn hart sneller uit liefde; nu is het angst. Bij elke voetstap op de trap in het trappenhuis, stijgt het gebonk in mijn hoofd. De stappen komen dichterbij en snel kijk ik om me heen of ik niks over het hoofd heb gezien. Voor de zekerheid trek ik elke ochtend weer zijn favoriete lingerie aan en dompel ik mezelf in de zoete geur van verleiding. Echt verleiden hoef ik niet; het is een verplicht nummertje bij binnenkomst, maar gevolgen voor mijn verzuim zijn mij eerder duur komen te staan.

De stappen naderen mijn voordeur en ik houd mijn adem in. Even blijft het stil en ik durf niet uit te ademen. Dan hoor ik de voetstappen hun weg naar boven voorzetten en laat ik mijn adem voorzichtig weer langs mijn droge lippen glippen. Vandaag kom je niet. Misschien kom je morgen, maar vandaag heb ik rust.

Als ik naar buiten kijk zie ik een krant op het bankje bij de tramhalte liggen. De verpleegster heeft haar tram gemist en kijkt gefrustreerd op haar horloge. Zal zij een man thuis hebben die bezorgd op haar zit te wachten? Een liefdevolle man die haar warm onthaalt met een vers kopje koffie en haar vraagt naar haar werk?

Getoeter haalt mij uit gedachten. Het warme gevoel van dit fantasiebeeld ebt langzaam weg. Het stoplicht is weer op groen gesprongen en mensen haasten verder naar de rest van hun leven.