www

Het leven was saai.
Werken, sleur, voorspelbaar. Saai, oersaai.
Ik wil niet, niet weer. Niet vandaag. Ik spring op mijn fiets en rijd richting mijn werk. De heenweg bestaat uit een aantal levels; een park, een bospad, een laan, de voorstad en dan het centrum.
Aardig maar voorspelbaar. Ik kan ze dromen. Ik neem ze feilloos, maak geen fouten. Word nergens door getroffen. Geen onverwachte mensen of dingen die mijn pad kruisen en mij weer terugzwiepen naar het begin. Nooit. Nog niet misschien. Iedere dag weer trap ik me braaf van het ene naar het andere totdat ik bij het eindpunt ben.
Het bonus level; mijn werk. Toegegeven, hier moet ik mijn twee vingers uit mijn neus halen en is het tijd om mijn harde schijf op te starten.

Ik fiets door en laat level II achter me. Zonder al te veel problemen bereik ik level III. Ik was er al bang voor, toen ik opstond al; deze dag zou gaan als al die anderen.
Ik nader een stoplicht, zonnestralen kruipen door het bladerdek boven me. Mijn handen aan het stuur. Mijn benen doen precies wat er van hen verwacht wordt. Nog even en ik zou doorgaan naar level IV. Yes! Wat een lol, daar gaan we voor. De zin van het leven; van level III naar level IV. Wat een ongelooflijke uitdaging.
SAAI.
Vandaag wil ik geen level IV, en V al helemaal niet. Mijn werk kon de pot op, de boom in. Vooruit, ik gaf ze nog een optie; in de stront zakken, wat kan mij het schelen.
Ik ga vol op de rem.

“Ho ho, wat gaat er gebeuren, meissie?” hoor ik achter me, begeleid door het geluid van piepende handremmen.
“Ik rem.” Ik kijk om en knipoog, hij was tenslotte bijna zijn voortanden kwijt geweest. “Ik ga niet naar mijn werk,” ga ik verder. “Ik draai om.”
“Waar ga je dan naar toe?” Hij kijkt verbaasd.
“Weet jij het?” vraag ik.
“Een terrasje of zo, misschien.” Inmiddels was hij ook afgestapt en stonden we toch mooi met zijn tweetjes dit level een stuk moeilijker te maken.
“Hm, geen slecht idee,” ik knik goedkeurend.
“Zal ik meegaan?
“Ach weet je, doe maar niet.” Ik lach nog eens lief, laat hem staan en draai me om.

Ik fiets, de wind door mijn haren. Onbekende sites tegemoet. Waar zou ik naar toe gaan in dit fuckingworldwideweb. Werken-werken-werken, meer was het niet, toch?
Ik fiets door, de wind door mijn haren, de zon op mijn gezicht.

Een club doemt op, ik stap af en meld me aan. Eindeloze nicknames, wachtwoorden en error toestanden later ben ik lid. Er is een terras en ik neem plaats. Nieuwsgierig, opgewonden bestel ik een verhaal.

Ik leun achterover en sluit mijn ogen. Ik verwijder alle hardware uit mijn hoofd. Bepaalde software neemt het naadloos over. Flarden van muziek. Winterse zonnestralen op mijn gezicht. Gedachten. Mijn gedachten. Ik laat me meevoeren.
Verwarring. Opwinding. Een glimlach glijdt over mijn gezicht.
Het leven was mooi.