Het leven was saai.
Werken, sleur, voorspelbaar. Saai, oersaai.
Ik wil niet, niet weer. Niet vandaag. Ik spring op mijn fiets en rijd richting mijn werk. De heenweg bestaat uit een aantal levels; een park, een bospad, een laan, de voorstad en dan het centrum.
Aardig maar voorspelbaar. Ik kan ze dromen. Ik neem ze feilloos, maak geen fouten. Word nergens door getroffen. Geen onverwachte mensen of dingen die mijn pad kruisen en mij weer terugzwiepen naar het begin. Nooit. Nog niet misschien. Iedere dag weer trap ik me braaf van het ene naar het andere totdat ik bij het eindpunt ben.
Het bonus level; mijn werk. Toegegeven, hier moet ik mijn twee vingers uit mijn neus halen en is het tijd om mijn harde schijf op te starten.
Ik fiets door en laat level II achter me. Zonder al te veel problemen bereik ik level III. Ik was er al bang voor, toen ik opstond al; deze dag zou gaan als al die anderen.
Ik nader een stoplicht, zonnestralen kruipen door het bladerdek boven me. Mijn handen aan het stuur. Mijn benen doen precies wat er van hen verwacht wordt. Nog even en ik zou doorgaan naar level IV. Yes! Wat een lol, daar gaan we voor. De zin van het leven; van level III naar level IV. Wat een ongelooflijke uitdaging.
SAAI.
Vandaag wil ik geen level IV, en V al helemaal niet. Mijn werk kon de pot op, de boom in. Vooruit, ik gaf ze nog een optie; in de stront zakken, wat kan mij het schelen.
Ik ga vol op de rem.
“Ho ho, wat gaat er gebeuren, meissie?” hoor ik achter me, begeleid door het geluid van piepende handremmen.
“Ik rem.” Ik kijk om en knipoog, hij was tenslotte bijna zijn voortanden kwijt geweest. “Ik ga niet naar mijn werk,” ga ik verder. “Ik draai om.”
“Waar ga je dan naar toe?” Hij kijkt verbaasd.
“Weet jij het?” vraag ik.
“Een terrasje of zo, misschien.” Inmiddels was hij ook afgestapt en stonden we toch mooi met zijn tweetjes dit level een stuk moeilijker te maken.
“Hm, geen slecht idee,” ik knik goedkeurend.
“Zal ik meegaan?
“Ach weet je, doe maar niet.” Ik lach nog eens lief, laat hem staan en draai me om.
Ik fiets, de wind door mijn haren. Onbekende sites tegemoet. Waar zou ik naar toe gaan in dit fuckingworldwideweb. Werken-werken-werken, meer was het niet, toch?
Ik fiets door, de wind door mijn haren, de zon op mijn gezicht.
Een club doemt op, ik stap af en meld me aan. Eindeloze nicknames, wachtwoorden en error toestanden later ben ik lid. Er is een terras en ik neem plaats. Nieuwsgierig, opgewonden bestel ik een verhaal.
Ik leun achterover en sluit mijn ogen. Ik verwijder alle hardware uit mijn hoofd. Bepaalde software neemt het naadloos over. Flarden van muziek. Winterse zonnestralen op mijn gezicht. Gedachten. Mijn gedachten. Ik laat me meevoeren.
Verwarring. Opwinding. Een glimlach glijdt over mijn gezicht.
Het leven was mooi.
14 reacties
pepe · 16 september 2004 op 17:48
[quote]Ik fiets, de wind door mijn haren. Onbekende sites tegemoet. Een club doemt op, ik stap af en meld me aan. Eindeloze nicknames, wachtwoorden en error toestanden later ben ik lid. Er is een terras en ik neem plaats. Nieuwsgierig, opgewonden bestel ik een verhaal.
[/quote]
Heel erg leuk Louise, ik geloof ik die route ooit ook eens heb genomen 😉
Ik heb er geen spijt van en jij?
Mup · 16 september 2004 op 19:06
[quote]”Ach weet je, doe maar niet.” Ik lach nog eens lief, laat hem staan en draai me om. [/quote]
Ik zou hem meegenomen hebben. Mooie column, werd er een beetje melancholiek van, (schrijf je dat zo?)
Groet Mup.
Dees · 16 september 2004 op 19:29
Tsja, wat kan ik nog zeggen? Ik ben dol op dit verhaal!
Heb je wel weer werk? Of heb je al een aantal seizoenen op het terras doorgebracht…?
😉 Dees
Louise · 16 september 2004 op 19:42
Inderdaad, een mooie route, al was ik een beetje van het spreekwoordelijke padje af.
Dat op de heenweg omkeren, bleef bij die ene keer. Mijn baas vond het niet zo’n geweldige zet en of ik de volgende keer maar gewoon door wilde rijden, richting werk. Leek ‘m wel zo prettig.
En ach, braaf als ik ben… 😉 😀
Dees · 16 september 2004 op 19:44
Ach, 1 dagje stoer is ook stoer 😉
Louise · 16 september 2004 op 19:50
Dat zég ik, stoer als ik ben 😛
ignatius · 16 september 2004 op 20:03
Haha. Geweldig! Jij hebt tenminste ballen! Geen zin?, nou dan gaan we niet. Super!
Mooi geschreven.
KingArthur · 16 september 2004 op 21:34
Heb ik wat gemist?
Soms moet je even wat anders doen dan je gewoon bent. En wat gebeurt er? Je vindt gewoon een bonuslevel.
sally · 16 september 2004 op 21:37
mooi…
liefs Sally
Mosje · 16 september 2004 op 21:48
Het eerste en enige computerspel dat ik ooit speelde was met al die kleine mannetjes op een rijtje, die je ergens moest laten arriveren (ben de naam van dat spel vergeten).
Het is niks voor mij. Computerspelletejes maken me doodnerveus.
Maar als jij de bonus zou zijn Louise, voor het halen van level 23, dan wil ik overwegen nog eens een spelletje te spelen.
😛
Massau · 17 september 2004 op 10:54
Ach ja. Hoezo virtueel? Alles is realiteit.
Sterk neergezet, vloeiend geschreven.
Louise · 17 september 2004 op 11:32
Te gek, dat jullie het wel konden waarderen dat ik de sleur eens onderbrak 😀
Kees Schilder · 18 september 2004 op 08:03
Waarderen is zacht uitgedrukt, Louise.Gewoon klasse!
Hans · 21 september 2004 op 22:28
Ik had mij altijd al afgevraagd als ik juist daar aan de kant van de weg stond wie dat meisje was dat met haar vingers in haar neusje fietste en ook waarom ze zo fietste. Nu weet ik het eindelijk.
Ik vond het een weer een leuke van je. Ik lees ze altijd met plezier 😛 😉