Zedenmeester

Toen Mr. Moshavot, kantonrechter in ruste, en gekend liefhebber van wilde havanna’s, zijn huis binnentrad, werd hij opgewacht door zijn huishoudster Laura.
“Alles goed gegaan Meester?”
“Laura, de Partij is nog niet gered, een whisky graag.” Mr. Moshavot nam plaats in zijn fauteuil bij het raam en zag hoe Laura’s rokje zich om haar achterste spande toen ze bukte om een fles Chivas Regal uit het buffet te pakken.
Mijn avond is nochtans gered, zo dacht hij vergenoegd.

Die middag had Mr. Moshavot een welbekende Haagse horecagelegenheid bezocht, en niet alleen gesproken met oude liberale vrienden, maar ook met de oorzaak van de crisis binnen de Partij. Deze dame bestond het om, tegen de partijlijn in, op de meest ongelegen momenten uiting te geven aan haar gevoelens van afkeer jegens onderdrukkers van vrouwen, vooral die uit het islamitische deel van de wereld. Ze had zelfs een vlugschrift opgesteld met de titel ‘De Onderworpenen’. Als ondertitel had ze gekozen voor ‘deel 1’, waarmee zij blijk gaf een vervolg te willen geven aan haar eenvrouwsactie. Een bekend cineast had al toegezegd de essays te zullen verfilmen.

De vrouw was mooi, dat moest Mr. Moshavot toegeven, maar in haar doen en laten was ze een regelrechte querulante, en als hij ergens een hekel aan had dan was het aan vrouwen die niet op tijd hun mond wisten te houden. In de rechtszaal had hij altijd wel raad geweten met klaagzuchtige, verongelijkte kakeltypes. Als zij te lang delibereerden, sloeg hij met zijn hamer op de kansel onder het briesen van de woorden ‘Hoc volo, sic iubeo’. Dat deed zelfs de meest obstinate gevallen terugdeinzen in hun stoel, maar vanmiddag hadden woorden niet geholpen. Het vrouwspersoon had ijskoud uitgesproken haar acties te zullen voortzetten. Mr. Moshavot had niet meer kunnen doen dan het maken van een vervolgafspraak.

“Zeg Laura, wat vind jij eigenlijk van het liberalisme?”
“Weet u Meester, de rechtsliberalen zie ik nog wel zitten, maar ik zou het niet in mijn hoofd halen op D66 te stemmen. Krijg de indruk dat de leden op grond van het halo-effect geselecteerd worden, hoewel ik Viesepoes van der Laan eerder eng dan aantrekkelijk vind, en maar het vermoeden blijf houden dat ze ooit in de broek van Van den Broek zat om haar carrière te starten. Boris Dittrich vind ik zeker ook een engerd, vooral vanwege zijn onbeschofte-lulopmerking toen Theo van Gogh die Dyab Abou Jahjah de pooier van de profeet noemde, wat ik een verrukkelijke vondst vond. Nu de pooier voornemens is terug te keren naar Libanon zal het daar wel weer een brandhaard worden.”
Mr. Moshavot schuddebuikte. Wat een heerlijke humoreske.
“Wil je niet even gaan zitten Laura?”
“Nu direct Meester?”
“Jawel, hoc volo, sic iubeo.”
Zonder tegen de sputteren ging Laura zitten en begon haar bloesje los te knopen. Mr. Moshavot grimlachte. Was die querulante ook maar zo.