Aan mijn blonde haren en blauwe ogen kun je het niet direct zien, maar ik heb Franse voorouders. Het zal dan ook geen verbazing wekken dat mijn favoriete dj’s uit Frankrijk komen (Dimitri From Paris en [url=http://www.claudemonnet.com/home.html]Claude Monnet[/url]) en dat mijn sportidool eveneens een Fransman is. Deze week schreef hij geschiedenis door als verliezend finalist van het WK voetbal alle aandacht op te eisen. Ik heb het natuurlijk over Zinedine Zidane. Omdat in Nederland nauwelijks beelden uitgezonden worden van de Franse competitie zag ik Zidane voor het eerst voetballen op het WK ’98. Ik drukte mijn neus meteen tegen het scherm, want ik wist niet wat ik zag. Zonder bal leek hij door zijn waggelloopje op een speler van ons veteranenelftal, maar zodra hij het leer aan zijn voeten kreeg, veranderde hij in een elegante balletdanser. De meest wonderlijke ballen kwamen van zijn voeten en zonder moeite omspeelde hij de ene na de andere tegenstander. Omdat hij met zijn grote, bonkige lichaam wat onbehouwen over het veld zwierf, kostte het me weinig moeite om me als amateur-voetballer met hem te identificeren. Ik juichte mee toen Zidane Frankrijk naar de wereldtitel leidde en twee jaar later Europees kampioen werd.
In de jaren daarna raakte Zidane zijn magie langzaam kwijt. Het Franse elftal werd een stuurloos schip. Alsof iemand beton in zijn voetbalschoenen had gestort, sjokte Zidane over het veld. Het einde van zijn carrière leek net zo triest te worden als dat van de André Hazes van het voetbal, Diego Maradonna. Het Franse elftal was tijdens de afgelopen WK dicht bij een roemloze uitschakeling. Maar ineens tijdens de wedstrijd tegen Brazilië, de favorieten voor de wereldtitel, vond Zidane zijn toverstaf weer terug en speelde hij als een jonge god. Onvermoeibaar liep hij heen en weer en dankzij een voorzet van hem won Frankrijk. Ik moest denken aan Willem van Hanegem tijdens de WK ’74. Dezelfde schijnbaar ongeïnteresseerde houding, dezelfde onbeholpen motoriek, maar onnavolgbaar met een bal.
[img align=left]http://i.a.cnn.net/si/2006/soccer/specials/world_cup/2006/07/09/zidane.finale.ap/p1.ejection.zidane.jpg[/img]Tijdens de finale tegen Italië kwam Frankrijk al snel op voorsprong dankzij een briljant genomen penalty van de maestro. In gedachten zag ik hem al een zegetocht over de Champs-Elysées maken, maar de Italiaanse verdediger [url=http://permanent.nouvelobs.com/cgi/mail/qobs_test?rub=sport&cle=20060710.OBS4651&date=2006.0712]Materazzi[/url] dacht daar anders over. Hij wist als enige de gevoelige plek van Zidane te raken. Hij schold zijn moeder en zus uit, waarop Zidane zich niet bedacht en de Italiaan met een stevige kopstoot tegen de grond werkte. Helaas werd niet Materazzi wegens onsportief gedrag van het veld gestuurd, maar Zidane. Hij verdween in de catacomben van het stadion en bleef daar ondergedoken toen zijn ploeg de wedstrijd met penalty’s verloor. Op de Franse tv verklaarde hij een paar dagen later dat hij geen spijt had van zijn daad. Een man laat zich niet beledigen, was zijn verweer. Hij heeft natuurlijk volkomen gelijk. Waarom worden scheldpartijen en spreekkoren in het voetbal nooit bestraft? Zidane is door zijn kopstoot alleen maar sympathieker geworden.
14 reacties
Anne · 18 juli 2006 op 10:55
Sympathiek stuk, en je hebt helemaal gelijk. Provocatie is net zo goed geweld en zou dus ook bestaft moeten worden.
Martijn · 18 juli 2006 op 11:17
Sympathiek, inderdaad. Helemaal nu [url=http://materazzisays.customer.ipower.be/?id=39041]duidelijk is geworden[/url] wat er werkelijk is gezegd voor de kopstoot.
Eerlijk..ik stond ook met mijn ogen te knipperen toen ik het zag.
(zonder dollen: Mooi stuk Eddy)
WritersBlocq · 18 juli 2006 op 11:25
Dat hele voetbal raakt geen leer meer; het zijn de randverschijnselen en dito debielen die de boel versjteren. Jammer, want het is een leuk spel. Jij hebt voetbal door deze column weer een beetje opgeleukt, dat werd tijd 🙂
@ Martijn: :laugh:
Eddy Kielema · 18 juli 2006 op 11:39
Hahaha, Martijn, erg grappig!! De kopstoot lijkt trouwens vooral een bokkestoot, hoewel Zidane me ook aan een stier doet denken die zijn matador te grazen neemt.
Mosje · 18 juli 2006 op 13:08
Verbaal en fysiek geweld wegen niet tegen elkaar op. Zidane had die kopstoot nooit mogen geven. Met verbazing heb ik gezien hoe hij, naarmate de dagen verstreken, steeds sympathieker gevonden werd: Als Zidane zo’n kopstoot geeft, ja dan moet het ook wel heel erg geweest zijn wat hij van Materazzi te horen kreeg, ja en dan is het wel gerechtvaardigd.
Kletskoek, die rode kaart was volkomen terecht, en Zidane een schandvlek op het WK.
Anne · 18 juli 2006 op 13:43
Het enige wat ik zeker weet is dat woorden ontzettend kunnen snijden, slaan, verscheuren, kortom kunnen kapot maken. Alle spreekwoorden dan wel uitdrukkingen met de strekking schelden doet geen pijn ten spijt.
Daarmee is fysiek geweld niet minder erg, maar dat verbaal geweld in de trap erg erger ergst bepaald onderschat wordt is volgens mij net zo goed waar. En het middel provocatie wordt vaak juist vanwege kennis van die trap gebruikt, voor een “hoger”doel. Want op provocatie wordt meestal gereageerd. Waardoor de provocateur krijgt wat hij zocht; diskwalificatie van zijn tegenstander, met alleen een beetje eigen fysieke pijn als betaling. Verder betaalt hij of zij niks.
Zelfbeheersing van de uitgedaagde is een mooi en goed ideaal, en inderdaad zou dat uiteindelijk het aller-sympathiekste zijn geweest. En je hebt gelijk Mosje dat de publieke waardering voor Zidane in de afgelopen dagen op een bepaalde manier afschuwwekkend is. Het zegt wel iets over de veranderde beoordeling van fysiek geweld in de publieke opinie. En dat baart zorgen.
Maar ik blijf erbij dat verbaal geweld een enorm groot kwaad is. Dat vele op het eerste oog onzichtbare staarten heeft.
Troy · 18 juli 2006 op 13:49
(donker)blond haar, blauwe ogen en toch Franse voorouders; hier zit er nog één 😀
Leuke column, en ik ben het wel met je eens. Die andere voetballer heeft hem echt flink beledigd; provocatie op het veld verdient een rode kaart.
Bakema_NL · 18 juli 2006 op 14:29
Schelden doet geen pijn. Helaas heeft Zidane zich door zijn zuidelijke temperamentje laten verleiden tot deze daad. Natuurlijk is dat in zijn beleving een grote mannendaad. Maar het is en blijft ongepast. Die Italiaan weet als geen ander dat je niet over zijn moeder moet beginnen, gezien het feit dat je dat bij een Italiaan ook niet hoeft te doen. Het is dus het ultieme middel om te verlokken tot iets wat niet door de beugel kan en het heeft goed gewerkt. Een foute tactiek, maar wel effectief. Je stelt jezelf alleen maar daarboven door de ander te negeren of gewoon uit te lachen. In dit geval werd er anders gekozen en dan zijn de gevolgen ook voor jou.
En frappant om te zien dat mensen die het geweld in de wereld veroordelen, het vergelden van geweld door geweld, in deze zaak zeggen dat de provocatie onderschat word, dat woorden zo erg kunnen snijden etc, dat het haast begrijpelijk word deze daad…….geldt hier net zo goed hoor, dit kan en mag dan ook niet.
Mosje · 18 juli 2006 op 14:35
Je hebt natuurlijk gelijk Anne. Aan het begin van de spriraal van geweld schuilt vaak de provocatie. Soms is dat verbaal geweld, soms ook het ontvoeren van twee soldaten. Wat maar al te vaak gebeurt is dat je een zetje mee krijgt van zo’n spiraal.
De kunst is om in een conflict of een ruzie het juiste tegenwicht te bieden. Dat doe je niet door een kopstoot te plaatsen, of deze goed te praten. Net zo min als je het ontvoeren van soldaten moet beantwoorden met het platbombarderen van een land.
Dat bieden van het juiste tegenwicht, helaas, daar zijn mensen nooit zo goed in geweest, maar het is wel de enige manier.
melady · 18 juli 2006 op 15:30
Schelden doet geen pijn? Zeker weten van wel.
Een kopstootje bezie ik nu in een ander daglicht. :pint:
Eens met Mosje en dat ben ik niet vaak.:-)
KawaSutra · 18 juli 2006 op 18:18
Het ergste is nog dat de halve wereld getuige was van het feit hoe een groot voetballer zich laat uitdagen. Inclusief miljoenen kinderen die in hem een groot voorbeeld zien.
Maar die Italiaan had er ook uit gemoeten. Dan maar 2 rode kaarten. Dit soort zaken horen niet thuis in het voetbal en eigenlijk nergens.
pepe · 19 juli 2006 op 21:11
Voetbal kan me niet zoveel doen, maar deze column is mooi!
Nana · 21 juli 2006 op 14:20
Eddy deze column is echt heel goed. Ik heb het niet met voetbal en zeker niet met geweld. Maar ik begrijp het nu wel beter! 🙂
Mup · 21 juli 2006 op 23:31
Ik had en heb nog steeds niets met het voetbal en het WK, de naam Zidane raakte bij mij pas bekend, door het WK, de finala mocht Frankrijk van me winnen, vanwege de sympathie die ik voor deze man opgepakt had. Mooi stuk weer Eddy,
Groet Mup.