Ziekenhuissoap

Men neme een mooie, zwoele zomeravond. Men neme een oververhitte, enigzins labiele vrouw met een handicap, laten we haar maar Annie noemen voor het gemak. Men neme een aardige buurman, die niet neerkijkt op de Annie’s van deze wereld maar ze juist helpt. De Annie in dit verhaal is mijn biologische moeder, die mij echter niet heeft opgevoed. Ik zie haar wel met enige regelmaat, zodat zij van mijn kinderen, en mijn kinderen van haar kunnen genieten. En wie weet, wij misschien ook nog een beetje van elkaar. Afgelopen dinsdag had ik Annie opgehaald voor een dagje bij mij thuis. Gezellige lunch in de tuin, gewinkeld in dorpje dichtbij, nog een ijsje toe op een terrasje en vervolgens weer richting Amsterdam naar haar eigen huis. Niets aan de hand, zou je zeggen. Maar ja, het was warm, de man van Annie is ook niet bepaald een begripvol type, en binnen een paar uur vloog het servies door de keuken. De buurman besluit in te grijpen, neemt Annie mee in zijn auto naar een soort stadstrandje in IJburg en weet haar weer te kalmeren.

Op weg terug naar de auto wankelt Annie een beetje en ze valt, plons in het water. Annie zou Annie niet zijn als ze daar niet om lachte, en ze staat weer op. Het is eigenlijk wel lekker koel zo. Ze doet twee stappen en valt weer. Dit keer staat ze niet op, maar begint de boel bij elkaar te schreeuwen. De aardige buurman trekt haar met veel moeite op het droge, want de omstanders voelen er weinig voor een handje te helpen.

Drie kwartier later is de ambulance er. Ja, inderdaad, het staat er goed: drie kwartier later is de ambulance er. Je zal maar ergens in een gehucht in Groningen vallen, dan ben je blij als ze er binnen een dag zijn denk ik zo. Annie wordt in de ambulance gelegd, en de buurman tuft met zijn auto achter ze aan. Na een heleboel gehannes wordt besloten Annie naar het Onze Lieve Vrouwe Gasthuis te brengen. Na een paar dagen het verplegend personeel daar te hebben meegemaakt ben ik er inmiddels van overtuigd dat het woord Lieve geschrapt kan worden. Krengerige zou een betere omschrijving zijn.

Annie heeft een gebroken heup. Om drie uur in de ochtend (!) komt een eerste hulp arts tot die conclusie. Jammer alleen dat er niemand op het idee komt om behalve haar broek, ook de rest van haar natte en zanderige kleren uit te trekken. Dat gebeurt pas om elf uur ’s ochtends, als ze klaar wordt gemaakt voor een spoedoperatie.

Na de operatie wordt Annie naar een zaaltje gebracht. De mevrouw naast haar is ergens achter in de negentig, en zit stilletjes op een stoel naast haar bed de dagen door te brengen. Geen kaart of bloemetje van wie dan ook in zicht. De mevrouw schuin aan de overkant is ook ver in de negentig en zo dement als de spreekwoordelijke deur. Ze zit vastgebonden in haar bed, en roept zo af en toe iets in de trant van: “Dames! Dames! Wilt u nog een kopje koffie met iets lèkkers?”. Ook daar geen kaart, bloemetje, of zelfs maar een appeltje in zicht. De thee wordt door zo’n lieve verpleegster op haar tafeltje gekwakt, hoe ze er met haar vastgebonden handen bij moet komen is duidelijk niet haar zorg.

Tegenover Annie ligt een man. Vrolijke vent, rasechte Amsterdammer, die zijn dagen al mopperend op het ziekenhuis doorbrengt. Kan me er inmiddels iets bij voorstellen. Op de vraag hoe hij zich voelt, hoor ik hem antwoorden: “Ik heb al vijf dagen niet gescheten, hoe zou jij je dan voelen?” Exit verpleger.

Annie ligt nu te wachten op een plaats in een verpleegtehuis. Als ze weer een beetje is opgeknapt moet ze gaan revalideren. Dat zal niet meevallen, ze heeft al een enkel die voorzien is van pennen en schroeven, een dito pols, en een rug waar een stukje uit mist; drie mislukte hernia-operaties doen wonderen voor je mobiliteit.

Het personeel in het OLVG heeft vaste taken. Ieder heeft zijn of haar eigen patiënten, en men zal nog geen rietje in een glas water steken als je op het lijstje van een collega staat. Laat staan dat ze je een handje zullen helpen als je je wilt omdraaien. Oude mensen worden vastgebonden in hun bed omdat er te weinig personeel is. Bezoek wordt schandalig behandeld, omdat men hun mening over de Annie’s van deze wereld al klaar heeft. Een klein beetje empathie, is dat nou zoveel gevraagd? Iemand van in de vijftig, die haar leven op haar manier heeft geleefd, misschien niet volgens de normen en waarden van de maatschappij, moet je daar nu echt zo op neerkijken als je voor een verzorgend beroep kiest? Ze heeft niet gemoord, verkracht of opgelicht. Ze heeft alleen maar de verkeerde mannen getroffen en de verkeerde keuzes gemaakt. Dit is nu onze wereldberoemde “verzorgingsstaat”. Ze kunnen het beter een ziekenhuissoap noemen.