Ik zag haar eerst op een foto. Vrij klein, mager, pikdonker haar, enorme bruine ogen, perfekte huid. Ze keek de lens in en ik zag al de kennis van het universum, bespiegeld in haar ogen.
Zij onbeschrijfelijk mooi. Ik onmiddellijk smoorverliefd. De aantrekkingskracht was onweerstaanbaar – ik viel die bodemloze, zwarte ogen in en verdronk. Zonder pijn. Eindelijk thuis.
Zij zat aan de andere kant van de wereld maar ik wist meteen hoe het voelde om haar magere armen om me heen te hebben. Een omhelsing van de liefde van een duizendtal jaren. Eindelijk thuis.
Vijftig jaar heb ik gewacht op dit gevoel. Maar dat is als niks. Sommige mensen vinden het nooit. O, wat een geluk! Dat ik de toestemming mag hebben om van zo iemand te houden.
En wat vindt zij van mij?
Dat weet ik niet. Ze is niet in staat om zulke gevoelens uit te drukken. Als zij die toch heeft.
Één ding weet ik zeker: ze was wel erg blij toen ik haar die Barbie-pop gaf.
15 reacties
Eddy Kielema · 17 maart 2007 op 11:18
Met stijgende verbazing heb ik deze column gelezen. Verliefd op iemand die je een Barbie-pop geeft????? Misschien heb ik iets gemist, maar ik krijg hier een heel ongemakkelijk gevoel bij.
pepe · 17 maart 2007 op 11:21
Ik denk dat je deze wel iets uitgebreider had kunnen schrijven. Ik begrijp de reactie van Eddy dus ook wel.
Ik ken je verhaal een beetje, weet dus dat het niet zo is als het overkomt.
Blijf wel schrijven, maar probeer in de schoenen van de lezer te staan en lees hem dan nog eens.
DreamOn · 17 maart 2007 op 11:28
Ik denk dat deze column over een Fosterparents kindje gaat…? Al komt het dan niet zo duidelijk uit de verf. De lezer heeft iets meer achtergrond informatie nodig. Schrijven is schrappen, maar ook weer niet teveel! 😉
Eddy: het is geen gekke uitdrukking om ‘verliefd’ te worden op je kind.
Bij alledrie mijn kinderen was ik op slag ‘verliefd’ toen ze geboren werden!
Groetjes DO.
datmensinkenia · 17 maart 2007 op 11:44
Oké, Oké. Voordat ik storm van protest veroorzaak. Ik heb het over het kind van mijn vriendin, van wie ik hou. Ik had dat dus anders kunnen verwoorden. Vanaf nu laat ik pepe al mijn stukjes even nakijken. Sorry voor de misverstanden! En graag mij vergeven omdat ik alleen maar een stomme buitenlander ben.
Eddy Kielema · 17 maart 2007 op 11:48
Aha, ik begrijp het. Gewoon een ongelukkige woordkeuze.
SIMBA · 17 maart 2007 op 12:42
[quote]De aantrekkingskracht was onweerstaanbaar [/quote]
Oeps, na de column van Li gelezen te hebben ben ik bang dat je nu niet meer kunt pinnen. 😆
arta · 17 maart 2007 op 13:13
Inderdaad hier en daar een wat ongemakkelijke woordkeuze. De intentie was goed, gelukkig!
🙂
Ff off-topic: @Sim: 😆
Dees · 17 maart 2007 op 14:35
Als ik de column en de reacties lees, snap ik ineens hoe lastig het nu is om man te zijn. Emoties tonen, jaja, maar dan wel met relativering voor de buitenwereld dus. Had je een vrouwenfoto naast je naam gehad, was er niets aan de hand geweest met je tekst. Dus of het echt een taalverschil is, of iets anders…
Ik kan ook zo verliefd zijn op mijn neefje en mijn nichtjes… Geniet ervan!
KawaSutra · 17 maart 2007 op 18:22
[quote]Dus of het echt een taalverschil is, of iets anders… [/quote]
Inderdaad, Dees, goed opgemerkt.
[quote]…stomme buitenlander….[/quote]
Gelukkig zal dat de oorzaak niet zijn maar het lijkt me verdomd moeilijk om juist dit soort onderwerpen en gevoelens te beschrijven in een taal die niet je moerstaal is. Dus toch knap dat je het aangedurfd hebt. Overigens zou ik jouw column best eens in het Engels willen lezen, misschien wel poëtry van de bovenste plank! 🙂
Ma3anne · 18 maart 2007 op 10:10
Jij als schrijver weet waarover je het hebt. Wat de lezer er in wil zien, is aan de lezer.
Ik heb deze column gisteren al gelezen, toen er nog geen reacties onder stonden en interpreteerde het heel simpel als een Barbie voor een volwassen vrouw (kan ook toch?), maar er bleef een vraagteken hangen of ik het wel goed had begrepen.
Ik vind het jammer, dat je het hebt uitgelegd. De schrijver mag van mij best iets te raden over laten aan de lezer.
datmensinkenia · 18 maart 2007 op 10:22
Tja, ik moest het wel uitleggen. Ik wil niet voor pedofiel uitgemaakt worden…
Ma3anne · 18 maart 2007 op 10:32
Snap ik, Allen. Maar toch jammer, dat je je moet verdedigen. Voor mijn gevoel ligt het aan de lezer die dat erin wil zien. Ik las het verhaal heel anders.
pally · 18 maart 2007 op 14:30
Kan me Eddy’s reactie voorstellen. Ik begreep het ook even niet. Maar jammer dat je het uit moet leggen, dat doet er altijd iets aan af. De magie of zo. Lastig , toch ,een andere taal. hoewel perfect, zijn er altijd iets te weinig gevoelsnuances mogelijk,
groet Pally
Joy · 18 maart 2007 op 15:51
Ik ben misschien de enige maar ik had meteen het idee dat het over een kind ging. Eerlijk gezegd dacht ik alleen dat het om je eigen kind ging die je nooit gezien had. Ook mooi toch.
wat de betrft de uitleg dus inderdaad wel jammer want ik had het net zo mooi geromantiseerd. 😉
Li · 18 maart 2007 op 22:05
Ook voor mij was het onduidelijk, maar sloeg wel meteen aan het fantaseren. Had er overigens geen verkeerd beeld bij.
Li