Zondag

,,Ik haat zondag”, bijt ik mijn moeder toe terwijl ze een elastiekje om mijn haar draait. Het rubber rukt haren uit mijn hoofd en dat doet pijn. Zij trekt zich er niets van aan. Met haarspelden schuift ze weerbarstige pieken tegen mijn schedel, knoopt als extraatje een truttige strik in mijn paardenstaart, en lacht. We gaan naar de kerk. Mijn schoenen glimmen als spiegels. Mijn zondagse jurk staat strak van het stijfsel. Ik lijk wel een wandelende bonbondoos met een strik eromheen. Het pronkstuk van mijn ouders. Ze begroeten hun broeders en zusters met een koninklijke hoofdknik en slepen mij de kerkbank in. Een brok onwil die moet horen, zien en zwijgen. Anderhalf uur lang mag ik lijden op een kontonvriendelijke houten bank met als beloning een pepermuntje.
Ik haat de kerk. Snap de liedjes niet. Begrijp de preek niet en griezel van de dominee die hel en verdoemenis de kerk in spuwt. Het allerleukste woord van de kerkdienst is ‘amen’. Dan ben ik er weer een week vanaf.

,, Ik haat zondag”, roep ik tegen mijn vader als we weer thuis zijn. Hij heeft de radio aangezet en schurkt zijn oor tegen de luidspreker. ,, Ssssst”, sist hij.
Het is tijd voor het wekelijkse praatje van G.B.J Hilterman die ons lastigvalt met de toestand in de wereld. Het duurt meer dan een kwartier. Mijn vader schudt zijn hoofd en humt afkeurend. Ondertussen serveert mijn moeder een bord soep in de hoop dat ik mijn mond houd. Met een somber gezicht drukt mijn vader de radio uit.
,,Het gaat niet goed met de wereld. Er komt vast oorlog”, verzucht hij.
Ik verfoei Hilterman tot in het diepst van mijn ziel. De zondagverpester.
Mijn moeder glimlacht stilletjes.

Mijn vader doet een middagdutje en ik moet stil zijn. Buiten is er geen kind te zien. Ze mogen niet buiten spelen omdat het de zondagse rust verstoort, of zijn op familiebezoek. Maar als de zon schijnt, dan hebben we geluk en komen we elkaar in het park tegen. Pronkend flaneren we met onze families langs de vijvers. Hollen en spelen zijn verboden. Op tijd vertrekken we naar huis voor een tweede rondje kerk. Mijn moeder en ik blijven thuis. Zij overhoort het psalmversje dat ik maandagochtend moet kennen. Een knoop in mijn buik. Hoofdpijn. Ik leer het nooit.

Vandaag ga ik theedrinken bij mijn moeder. Zondag is mijn vrije dag. Ik vertel dat we hebben uitgeslapen. Dat we met de hond naar het strand zijn geweest en iets hebben gedronken op een terras. Dat ik tussendoor heb gewassen en dat het wasgoed nu in de zon hangt te drogen. Het is een heerlijke zondag, besluit ik.
Mijn moeder zit aan de tafel. Ze heeft een mooie jurk aan. Het kapsel keurig in de krul.
Haar man is gestorven. De kinderen de deur uit. Haar vrienden, zussen en broers hulpbehoevend of dood.
Winkels dicht. Niemand belt. Nauwelijks bezoek. Steeds vaker alleen.
,, Ik haat zondag”, fluistert mijn moeder.
In haar ogen glinsteren tranen.