Zonder fratsen (ik ben huisman)

Ik ben een apart geval ! Nu zijn er een aantal CX-ers, die dat direct zullen beamen. Waarschijnlijk op grond van mijn columns en reacties. Maar ik ben echt heel bijzonder. Net zoals de ouderwetse ‘ij’ die ik nog steeds schrijf in het woord ‘bijzonder’. Wat ik doe is zeker niet ouderwets, integendeel. O.H. Niet de ‘oh’ van desinteresse of de ‘oh’ van verbazing. Ik speel Ongewild Huisman. Eerst nog een divisie hoger ook. Was ik zelfs fulltime O.W-er. Ongewild Werkloze. Maar de concurrentie daar is moordend. Voor jou 20 anderen ! De silo’s worden door a- sociale ambtenaren en b- (t)je burger klikken goed bewaakt. De kans om op zwart zaad te komen zitten is groter dan dat je een graantje meepikt. Ik ben nu dus huisman. Net als pakweg 1% van de Nederlandse mannen. 1% slechts. Zet 100 mannen bij elkaar, en één is er huisman. En ik ben die ene. Mijn vriendin verdient de kost. De kans om nog eens te kunnen doorstoten tot de hoogste regionen van het betaalde werk wordt steeds kleiner voor me. Ik doe dit werk dus omdat het niet anders kan. Had er zeker nooit voor gekozen.
Het feit dat onder die 1% een groot gedeelte er hetzelfde over denkt, stemt me ook niet vrolijker. Het aantal mannen dat de komende jaren ook tot het gilde der huismannen toetreedt zal behoorlijk groeien. Net als relaties die kapot gaan, omdat mannen en vrouwen elkaar niet de hele dag om zich heen verdragen. Plaat voor de kop, over en uit. Balk-en-ende. Dat huishoudelijke werk brengt mij in ieder geval niet in extase. En om nu te zeggen dat ik met dat huisman-spel meedraai aan de top, nee zeker niet. Ben voortdurend in degradatiegevaar. Zowel fysiek als mentaal. De leuke dingen zijn toch de ‘mannen’ zaken. Snoertje maken, lamp indraaien, beetje knutselen, de financiën. Maar koffiedrinken bij de buurvrouw is er niet bij natuurlijk. Die heeft zo haar eigen naaikransje. En om een gereedschapkoffertje te organiseren met huismannen uit de buurt valt niet mee. Dan bof ik eigenlijk dat ik nog wat vrijwilligerswerk doe.
Van huis uit heb ik ook niet al die vaardigheden meegekregen om een huishouden goed te kunnen runnen. Ik weet nog dat ik na mijn scheiding eerst maar eens bij een wasserette langs ging. Even vragen wat dat nou kostte. Overhemden wassen en vooral strijken. De wasmachine had ik wel aangesloten vroeger. Maar wat je er allemaal mee moest doen ! Uiteindelijk ben ik daar toch best handig mee geworden. En de wasserette was misschien ook wel alleen om wat stoom af te blazen.

Ik moet zelf een invulling geven aan ‘goed runnen’. Nou, en runnen kan ik ! Schoonmaken kan me niet snel genoeg gaan. De te besteden tijd wordt vooral bepaald door de keuze van de muziek die uit de boxen komt. Het huishouden wordt dus ritmisch uitgevoerd. Stofdoekenmuziek (Luister). Stofzuigermuziek (smartlappen, waarbij mijn gegalm het motorgeronk van de stofzuiger overstemt). Kofiemuziek (die-dap-dap-doe-dap). En aangezien de keuze van de muziek sterk stemmingsafhankelijk is, wordt de mate van schoonmaken dus ook voor een groot gedeelte bepaald door mijn humeur. Huisvrouwen hebben dat volgens mij veel minder. Want anders zou het daar toch periodiek een puinhoopje moeten zijn.
Koken kan ik best aardig. Vrouwen mogen dan de naam hebben, maar de meeste koks zijn mannen. Al is er bij ons wel regelmatig een discussie over ‘wat gaar is’. Ik houd van beetgaar, niet dat papperige. Maar als je vindt dat je alles met een rietje moet op kunnen zuigen….Lekker eten is nog steeds belangrijker dan seks, anders zouden er wel meer bordelen dan restaurants zijn.
Ik race ook niet door de buurtsuper heen. Neem er altijd de tijd voor. Want waar dat gejaag nu altijd goed voor is ?
Zelf zou ik best kunnen leven met mijn huismannenstatus. Als de omgeving daar maar niet zo negatief op zou reageren. Steevast de vraag : “kijk je nog wel naar werk” ? Je wordt beschouwd als profiteur, als uitbuiter. Want huisman zonder inkomen klinkt blijkbaar heel anders dan gewoon werkloos achter de rododendrons zitten met een uitkering. Waar algemeen geaccepteerd is, of in de meeste gevallen in ieder geval bespreekbaar, dat mannen naast hun vaste baan ook moeder de huisvrouw nog bijstaan bij het huishoudelijk werk, is dat in de omgekeerde richting niet bespreekbaar. Want zij werkt de hele dag. De emancipatie houdt hier even op. Logisch toch dat je enige waardering gaat zoeken in andere zaken. Door al dat geëmmer liggen mijn prioriteiten veelal niet meer bij het runnen van de huishouding. Best tot mijn eigen verdriet. Zou wel anders willen. Maar de moed zakt me soms al in de schoenen op het moment dat ik een bezem in de hand neem. En die schoenen moet ik ook zelf oppoetsen. Net als mijn eigen ik. Geen fratsen, gewoon Kobus met een K.